“လူငယ္အိပ္မက္”
ျပာလဲ့လဲ့မီးတန္းေလးမ်ားသည္ တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု စပ္ယွက္လွ်က္ ညအေမွာင္ထုကို ဖံုးအုပ္ထား၏။ ကေလးတစ္စုသည္ ဆိတ္ျငိမ္စြာ ကစားေနၾကသည္။ တေဒါက္ေဒါက္ ျမည္သံႏွင့္အတူ ေရာက္ရွိလာေသာ အဖိုးအိုတစ္ေယာက္ကို မည္သူကမွ် သတိမထားမိသေယာင္ရွိ၏။ အဖိုးအိုသည္ တဲအိမ္မ်ားကို တစ္ခ်က္ေဝ့ဝဲၾကည့္ရင္း ရြာလယ္ေခါင္ဟု ေခၚႏိုင္ေသာေနရာေလာက္တြင္ရပ္လိုက္သည္။ ထို႕ေနာက္ ျပာလဲ့လဲ့မီးတန္းမ်ားကိုၾကည့္ရင္း မီးပံုတစ္ခု ဖန္တီးလိုက္၏။ ထို႕ေနာက္ မီးပံုတြင္းသို႕ တစ္စံုတစ္ခုအားပစ္သြင္းလိုက္သလိုရွိ၏။ တစ္စံုတစ္ရာကိုလည္း တိတ္ဆိတ္စြာ ေရရြတ္ေနျပန္သည္။ ထို႕ေနာက္ ညသည္ ဆိတ္ျငိမ္ျခင္းႏွင့္အေမွာင္ကို ပို၍အားျဖည့္ေပးလိုက္သည့္အလား။ ကမၻာေလာကသည္ ပို၍ပို၍ တိတ္ဆိတ္စြာ ေအးစက္လာသည္။
…
အျပာေရာင္မီးတန္းေလးမ်ားမွ မီးခိုးေရာင္အရိပ္မ်ားသည္ လူးလြန္႕ႏိုးထလာဟန္ျဖင့္ အဖိုးအိုေရွ႕ကြင္းျပင္သို႕ ခုန္ဆင္းလာသည္။ ထို႕ေနာက္ မီးခိုးမ်ားသည္ တစ္ခုႏွင့္တစ္ခုပူးေပါင္းသြားၾကျပန္သည္။ ဖူးစပြင့္စပန္းေလးမ်ား ကဆုန္ေပါက္ကာ ေပ်ာ္ျမဳးေနသည္။ ဝင္းလက္ေတာက္ပေနသည့္ ေတးသြားေလးမ်ား ေျပးလႊားေနသကဲ့သို႕ထင္ရ၏။ တိတ္ဆိတ္ေနေသာ္ျငား ႏူးညံ႕လွပေသာ ျမင္ကြင္းမ်ားသည္ ဟိုတစဒီတစ ေျပးလႊားေနသည္။ ကိုယ့္ေျပးလမ္းႏွင့္ကိုယ္ အျပိဴင္းအရိုင္းဖူးပြင့္ေနၾကေသာ ပန္းပြင့္မ်ားသည္ ေျခေခ်ာ္ေသာ္လည္းျပန္ထူမတ္ျမဲျဖစ္သည္။ တခ်ိဳ႕ျပန္မထူမတ္ႏိုင္ေသာ ပန္းပြင့္မ်ားမွာမူ ေငးၾကည့္လွ်က္။ ျပန္ထူမတ္ခ်င္သည့္ ပန္းပြင့္သည္ ကိုယ္တုိင္ မထူမတ္ႏိုင္သည့္အခါ ေျပးလမ္းေပၚမွာ တြားသြားေနရေတာ့ျပန္သည္။ တခ်ိဳ႕ေသာ ပန္းပြင့္မ်ားမွာမူ ကံေကာင္းေထာက္မစြာပင္ ကူညီထူမတ္ေပးသူမ်ားႏွင့္ တိုးျပန္ေလ၏။ ထူမတ္ႏိုင္သည့္ ပန္းပြင့္မ်ားကမူ အခ်ိဳးက်က်ေလွ်ာက္ရင္း တြားသြားပန္းပြင့္မ်ားးကို ေလွာင္သည့္အခါေလွာင္၏။ ကူသည့္အခါ ကူသည္ရွိ၏။ ပန္းပြင့္ေလးမ်ား၏ အေနာက္ဘက္ဆီသို႕ အဖိုးအို ေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္သည္။ အေယာင္ေယာင္အမွားမွားျဖင့္ မ်က္ဝန္းအစံုကို ပိတ္လိုက္မိေတာ့မလိုပင္ ျဖစ္သြားရ၏။
မတည့္အတူေနေလာကကို ရိုးရွင္းေသာအျမင္ျဖင့္ ျမင္လိုက္ရသလိုရွိသည္။ ပန္းပြင့္ေလးမ်ားသည္ တစ္ပြင့္ႏွင့္တစ္ပြင့္ လက္တြဲရင္း ေနာက္ကြယ္တြင္ အမည္းေရာက္ အဆိပ္မ်ားကို သယ္ပိုးထားၾကသည္။ လြတ္လပ္လင္းပြင့္ေသာ ပန္းပြင့္ကို အဖိုးအို ရွာသည္။အေမာတေကာျဖင့္ရွာေသာျငားမေတြ႕။ မေတြ႕ရ။ အမညး္ေရာင္သည္ ပန္းပြင့္မ်ားၾကားတြင္ ပို၍ အင္အားၾကီးလာသလိုရွိသည္။
“အားးးးးးးးးးးးးးးးးးးး”
တိတ္ဆိတ္ျခင္းသည္ ဝုနး္ခနဲ ျဖိဳခြင္းခံလုိက္သည္။ ညစ္ညစ္ညဴးညဴးေအာ္သံမ်ားႏွင့္ ေတးသြားတစ္ခုသည္ ပ်ံ႕လြင့္လာသည္။ ကူပါကယ္ပါ တစာစာေအာ္ေနသံမ်ားသည္ အသံတို႕၏ ဆူညံေျခာက္ကပ္ျခင္းကိုပို၍ အားျဖည့္ေပးေနသလိုရွိ၏။ ေျပးလႊားေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းမ်ား၊ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္လိုမႈမ်ားသည္ အံုႏွင့္က်င္းႏွင့္ ေျပးထြက္လာသည္။ ဟိုဒီေျပးလႊားေနသံမ်ားသည္ အထိတ္္တလန္႕ႏုိင္ျခင္းႏွင့္ ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းကို သိသာထင္ရွားလာေစသည္။ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္လိုမႈမ်ားသည္ အေမွာင္ကို ပို၍ပို၍ နက္နက္လာေစ၏။ အေမွာင္သည္ အဖိုးအို၏ျမင္ကြင္းတစ္ခုလံုးအား သိမ္းက်ံဳးကာဆီးလိုက္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ အဖိုးအို၏ အျမင္စူးရွလြန္းေသာ မ်က္လံုးသည္ တစ္ခုေသာေနရာဆီသို႕ စိုက္ခနဲအၾကည့္ေရာက္သြား၏။
ေတြ႕ျပီ။ လြတ္လပ္လင္းပြင့္ေသာ ပန္းပြင့္ကို အဖိုးအိုေတြ႕ျပီျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ ထိုပန္းပြင့္သည္ အရြယ္မေရာက္ေသး။
ၾကီးႏိုင္ငယ္ညွင္းႏွင့္ ေျခထိုးမႈမ်ားၾကားဝယ္ ထိုပန္းပြင့္သည္ မည္ကဲ့သို႕ အရြယ္ေရာက္ေလမည္လဲ။ အရြယ္ေရာက္သည္ထိတိုင္ေအာင္ လင္းပြင့္ျဖဴစင္ႏုိင္ပါ့မလား။ အေတြးမ်ားစြာျဖင့္ သက္ျပင္းခ်ရင္း အဖိုးအို မီးပံုကို ျငိမ္းသက္ရန္ျပင္လိုက္သည္။ သို႕ေသာ္ မျငိမ္းမိေသး။
ပန္းပြင့္ေလးမ်ားသည္ ဒီရြာ၏ အနာဂတ္ကို ပံုေဖၚမည့္ ဥယ်ာဥ္မွဴးမ်ားသည္။ သူတို႕တြင္ အမည္းေရာင္မ်ားၾကီးစိုးေနလွ်င္ ရြာ၏အနာဂတ္သည္…….။ သက္ျပင္းသံၾကီးသည္ အဖိုးအို၏ ႏွာဝမွ မႈတ္ထုတ္လိုက္သည့္ ေလႏွင့္အတူေရာပါလာ၏။ အဖိုးအို မီးပံုဆီသို႕ လက္လွမ္းလိုက္သည္။ လြတ္လပ္လင္းပြင့္ေသာပန္းေလးမ်ားသာ အရြယ္ေရာက္သည္ထိ လြတ္လပ္လင္းပြင့္ႏုိင္ပါေစ ဟု ဆုေတာင္းရေပေတာ့မည္။
“ဝုန္း”
အဖိုးအို၏ မ်က္လံုးအစံုျပဴးက်ယ္သြားရသည္။ မထင္မွတ္ေသာ ျမင္ကြင္းတစ္ခုသည္မီးပံုကို မျငိမ္းသတ္မိေစရန္ အဖိုးအိုကို ဆြဲေဆာင္ေလျပီ။ တစ္ပြင့္ႏွင့္တစ္ပြင့္ အမည္းေရာင္မ်ားျဖင့္ ျခံဳသိုင္းထားေသာ ပန္းပြင့္မ်ားၾကားဝယ္ လြတ္လပ္ေသာ္လည္း မလင္းပြင့္ေသာ ပန္းပြင့္ေလးတခ်ိဳ႕ရွိေနၾကသည္မဟုတ္ပါလား။ အမည္းေရာင္ရွိေသာ္လည္း ထိုအမည္းေရာင္ကိုပင္ တိုက္ခၽြတ္ေဆးေၾကာရန္ ၾကိဳးစားေနၾကသည္မဟုတ္ပါလား။ ထိုပန္းပြင့္ေလးမ်ားသည္ တစ္ပြင့္ခ်င္းစီ သီးျခားရွိေနရာမွ ရုတ္တရက္ တစ္ပြင့္ႏွင့္တစ္ပြင့္ ပူးကပ္သြားၾက၏။ ထို႕ေနာက္……။
လြတ္လပ္လင္းပြင့္ေသာ ပန္းေလးတစ္ပြင့္ ေပၚထြက္လာျပီျဖစ္သည္။ ထိုပန္းပြင့္သည္ အနီးမွ အမည္းေရာင္ပန္းပြင့္ကို လက္ကေလးတစ္ဖက္ျဖင့္ ခ်ိတ္ဆက္လိုက္သည္။ ထိုခ်ိတ္ဆက္ျခင္းခံလိုက္ရေသာ ပန္းပြင့္သည္ တစတစ လင္းလက္လာေသာ သူ႕ကိုယ္သူၾကည့္ရင္း အျခားေသာ အမည္းေရာင္ပန္းကို သူ႕လက္ျဖင့္ ခ်ိတ္ဆက္လိုက္ျပန္သည္။ ထို႕ေနာက္ တစ္ပြင့္ခ်င္းတစ္ပြင့္ခ်င္း……………။
အမည္းေရာင္အစိုင္အခဲသည္ ဖံုးအုပ္ထားရာမွ တစတစ တြန္းလွန္ခံလိုက္ရသလိုရွိ၏။ ထိုသို႕ျဖင့္ တစတစလင္းပြင့္လာေသာ ျမင္ကြင္းသည္ သာယာေသာ ပန္းခင္းၾကီးတစ္ခင္းျဖစ္ေနေလသည္။ တလိမ့္ေကာက္ေကြးလဲက်လွ်က္ရွိေသာ အမည္းေရာင္အစိုင္အခဲမ်ားက ေခ်ာင္းေျမာင္းကာ ဝင္ဖို႕ၾကိဳးစားေနသည္ကိုလည္းေတြ႕ရ၏။ သို႕ေသာ္ ပန္းပြင့္ေလးမ်ား၏ ခ်ိတ္ဆက္ထားေသာလက္မ်ားအၾကား အေမွာင္ဝင္ဖို႕ရာ လမး္မရွိေတာ့ျပီထင့္။ အေမွာင္သည္ ေအာက္ေျခတြင္..ထိုင္ေနလွ်က္သာရွိေလျပီျဖစ္သည္။
အျပိဳင္းအရိုင္းဖူးပြင့္ေဝဆာေနေသာ ပန္းပြင့္မ်ားကိုၾကည့္ရငး္ အဖိုးအိုေ က်ေက်နပ္နပ္ ျပံဳးလိုက္သည္။ မီးဖိုကို ျငိမ္းသတ္ဖို႕ အခ်ိန္က်ျပီဟူသည့္ အေတြးျဖင့္ အမႈန္တခ်ိဳ႕ပစ္သြင္းဖို႕ ျပဳလိုက္စဥ္မွာပင္ ခ်ိတ္ဆက္ထားသည့္ ပန္းပြင့္မ်ားၾကားမွ အမည္းေရာင္ အစိုင္အခဲတစ္ခုသည္ အလင္းသ႑န္တိုးဝင္သြားသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္းမွာပင္ အမည္းစိုင္သည္ ပန္းတစ္ပြင့္ကို ခ်ဳပ္ကိုင္လိုက္ႏုိင္ျပီျဖစ္သည္။
သို႕ေသာ္ အဖိုးအို ႏႈတ္မွ ဂါထာတစ္ခုကို ရြတ္လိုက္ရင္း မီးဖိုကို ျငိမ္းသတ္လိုက္၏။ ပန္းပြင့္ေလးမ်ားကို အေမွာင္က ဖမ္းမွာကို သူမစိုးရိမ္ေတာ့ပါ။ မည္မွ်ပင္ အမည္းေရာင္ၾကီးစိုးခဲ့ပါေစ အမည္းေရာင္ကို တိုက္ဖ်က္မည့္ အျဖဴတစ္ပြင့္ရွိေနလွ်င္ျဖင့္ ပန္းပြင့္မ်ားအားလံုး လင္းလက္လာႏုိင္သည္ မဟုတ္ပါလား။ ပန္းပြင့္ေလးမ်ားသည္ အနာဂတ္၏ဥယ်ာဥ္မွဴးမ်ား ျဖစ္ကို ျဖစ္လာေပလိမ့္မည္။ လြတ္လပ္လင္းပြင့္ေသာ ဥယ်ာဥ္မွဴးမ်ား..။
ျပာလဲ့လဲ့မီးတန္းေလးမ်ားသည္ တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု စပ္ယွက္လွ်က္ ညအေမွာင္ထုကို ဖံုးအုပ္ထား၏။ ကေလးတစ္စုသည္ ဆိတ္ျငိမ္စြာ ကစားေနၾကသည္။ တေဒါက္ေဒါက္ ျမည္သံႏွင့္အတူ ျပန္လည္ထြက္ခြာသြားေသာေသာ အဖိုးအိုတစ္ေယာက္ကို မည္သူကမွ် သတိမထားမိသေယာင္ရွိ၏။
ရည္ေဝ(လင္းေရာင္ျခည္)
1 comment:
အက္ေဆးဆိုပါလား
လာဖတ္သြားတယ္ ခ်ာမေရ။
ေနာက္မွ ေအးေဆး ထပ္လာမယ္။
Post a Comment
မဂၤလာပါ စာေတြ လာဖတ္ေပးလို႕ ေက်းဇဴးပါေနာ္