အပိုင္း(၁)
“ေတာင္းပန္ပါတယ္ မသိပါေစနဲ႕ဘုရားဘုရား……မသိပါေစနဲ႕….သားငယ္ကို
မမွတ္မိပါေစနဲ႕”
စိတ္တြင္းမွ တိုင္တည္ရင္း သားႏွင့္ ထိုသူရွိရာကို
ခိုးၾကည့္မိျပန္သည္။ ထိုသူ ဒီေနရာကို ဘယ္လိုေရာက္လာလဲ သူမ မသိပါ။ ဒီခ်ိန္ဆို ထိုသူ
ေထာင္ထဲမွာပဲ ရွိေနရမွာ မဟုတ္ဘူးလား။ ဘယ္လိုျဖစ္လို႕ ဒီေနရာကို ေရာက္လာပါလိမ့္။ ကိုယ္က
အမွားလုပ္ထားသူဆိုေတာ့လည္း ထြက္မေတြ႕ရဲ။
ေသြးက စကားေျပာသည္ထင့္။ မေတြ႕တာ သံုးႏွစ္ေက်ာ္ေလးႏွစ္နီးပါးၾကာျမင့္ျပီျဖစ္သည့္
ထိုသူအား သားငယ္က မမွတ္မိေသာ္လည္း စကားေျပာရင္း ရယ္ေမာေနသည္မွာ မေၾကာက္မရြံံ႕သည့္ဟန္။
ခုမွေတြ႕သည့္ သူစိမ္းတစ္ေယာက္ဟု မထင္မွတ္ေလဟန္။
“သားနာမည္ ဘယ္လိုေခၚလဲကြ”
ဘုရားေရ။ ထိုသူ႕ေမးခြန္းသံ ၾကားလိုက္စဥ္တြင္
ရင္ဝယ္ တဒိန္းဒိန္းႏွင့္ေသြးခုန္ႏႈန္းတို႕ ျမန္လာေခ်ျပီ။ သားရယ္ မေျပာပါနဲ႕လား။ အိမ္ထဲကို
အျမန္ဝင္ခဲ့ပါ။ အျမန္လာခဲ့ပါသားရယ္။
“သားနာမည္ ျပည့္စံုေအာင္ပါ”
ဘုရား။ ထိုသူ သိသြားမလား သားအေၾကာင္းကို။
အို …နာမည္ေလးေလာက္နဲ႕ေတာ့ မသိႏိုင္ပါဘူး။ သူမေတြးရင္း စိတ္ေျဖလိုက္သည္။
“သားက ေက်ာင္းေကာ တက္ေနျပီလားကြ”
“ဟုတ္ သား သူငယ္တန္းတက္ေနတာပါ”
သားငယ္ ဘာ့ေၾကာင့္ ထိုသူ႕အနားဆက္ေနေနတာလဲ။
သူမ သားငယ္ကို ေအာ္ေခၚခ်င္လွသည္။ အိမ္ထဲဝင္ဖို႕။ သို႕ေသာ္ မေခၚရဲ။ သူမအသံကို ထိုသူ
မွတ္မိသြားမွာစိုးေသာေၾကာင့္ မေခၚရဲ။
အို..သားငယ္ကို ခ်ီလိုက္ျပန္ျပီ။ သားငယ္
မရုန္း။ မရုန္းပါ့လား။ ေတာ္ရံုတန္ရံု ခင္မင္သူမ်ိဳးဆိုလွ်င္ အခ်ီမခံေသာ သားငယ္ ထိုသူ႕
လက္ေပၚမွာ ျပံဳးလို႔ေမာ္လို႕ပါ့လား။ ကိုေဝ ျပန္မလာခင္ အျမန္ထြက္သြားပါေစ။ ဒီခ်ိန္မွေတာ့
ဘုရားကို တိုင္တည္ရန္သာရွိေတာ့သည္။ ကိုေဝ ျပန္မလာခင္အျမန္ထြက္သြားပါေစဟုသာ။
“သားက သူငယ္တန္းတက္ေနျပီဆိုေတာ့ အသက္က
ငါးႏွစ္ျပည့္ျပီးျပီေပါ့ကြ”
“ဟုတ္ သားအသက္က ငါးႏွစ္ျပည့္ျပီးျပီလို႕
ေမေမက ေျပာတာပဲ”
“ဟုတ္လား..အင္း ဦးဦးသားလည္း သားနဲ႕
ရြယ္တူပဲကြ”
“ဦးဦးနဲ႕ ပါမလာဘူးလားဟင္”
ထိုသူ အေဝးသို႕ ေငးရင္းေျပာလိုက္သည့္စကားက
သူမ နားသို႕ ဗံုးတစ္လံုးေပါက္သည့္ႏွယ္။
သားကိုလာရွာတာတဲ့လား။ သား..သားကို လာရွာတာတဲ့။
ဘု၇ားဘုရား သူမ ဘယ္လိုေျဖရွင္းရမလဲ။ အို..ကိုေဝ ျပန္လာျပီ။ သားငယ္ ထိုသူ႕လက္ေပၚမွ ေျပးဆင္းကာ
ကိုေဝ့ဆီ ေျပးထြက္သြားေခ်ျပီ။
သားငယ္အားေပြ႕ခ်ီရင္း ကိုေဝက ထိုသူ႕အားစူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္ကာ
ေမးလိုက္သည္။
မေမးပါနဲ႕ေတာ့လား။သူ သြားပါေစေတာ့။ ႏွင္လႊတ္လိုက္ပါ့လားကိုေဝရယ္။
“ဒီရပ္ကြက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကိုမေတြ႕ဖူးဘူးေနာ္..ဧည့္သည္လား”
ကိုေဝရယ္ အထဲဝင္လာပါေတာ့။ ေမးမေနေတာ့ပဲနဲ႕
အထဲလာပါေတာ့။
“ဧည့္သည္ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္ရွာေနတဲ့သူ
ဒီျမိဳ႕မွာရွိတယ္ဆိုလို႕ လာရွာတာပါ ရွာရင္းဒီရပ္ကြက္ဘက္ေရာက္လာတာ”
”ေၾသာ္ ..ဘယ္သူ႕လာရွာတာလဲဗ်..ရပ္ကြက္ကေသးေတာ့
နာမည္ေျပာၾကည့္ပါ့လား ကၽြန္ေတာ္သိခ်င္သိမွာေပါ့”
မေျပာနဲ႕။ မေျပာနဲ႕ေနာ္။ ကၽြန္မနာမည္ကိုမေျပာပါနဲ႕။
သူမ ဆုေတာင္းမျပည့္လိုက္။ ထိုသူ က ေျပာဟန္ျပင္လိုက္စဥ္
“သူ႕နာမည္က…”
သူမ ဖ်တ္ခနဲ ထထြက္မိသြားျပီ္။ ထိုေနရာဆီသို႕။
“ကိုေဝ ဘယ္တုန္းက ျပန္ေရာက္တာလဲ…အိမ္ထဲကို
ဝင္လာေတာ့ေလ..”
သူမကို လွမ္းၾကည့္လိုက္သည့္ထိုသူ႕အၾကည့္အား
မသိက်ိဳးကၽြံျပဳကာ ကိုေဝ့အားေျပာလိုက္ရင္း သားကိုခ်ီလိုက္သည္။
“နာမည္ ဘယ္လိုေခၚလဲ ေျပာေလ..”
ကိုေဝ့အေမးအား ထိုသူက
“အင္း..ကရုပ္ပင္္..တဲ”့
အို…ဒါ သူမကို ထိုသူ တခ်ိန္တုန္းက ခ်စ္စႏိုးေခၚခဲ့ေသာနာမည္။
သူမ စိတ္ဆိုးေနျပီဆိုလွ်င္ ကရင္လူမ်ိဳးျဖစ္ေသာသူမကို ကရင္ပုပ္ ဟု စကားလိမ္ ေခၚေသာနာမည္။
ဘာလို႕လာရွာေနတာလဲ။ ကိုယ့္ဘဝနဲ႕ကိုယ္ ေနပါေတာ့လား။ သူမ စိတ္တြင္းမွ အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာေအာ္ဟစ္ေျပာဆိုေနေသာ္လည္း
အျပင္သို႕ စကားတစ္ခြန္းမွ် ထြက္မလာပါေခ်။
“ေၾသာ္ တစ္မ်ိဳးပဲဗ် ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ မသိဘူး..လာဗ်ာ
အေအးေလးဘာေလးေသာက္ပါဦး..အေမာေျဖျပီးမွဆက္ရွာေပါ့”
ကိုေဝ့ကို သူမ စိတ္ညစ္ညဴးစြာၾကည့္မိေခ်ျပီ။
မလိုအပ္ပါပဲ သူ ျပဳမႈလိုက္ေသာအျပဳအမႈသည္ သူမအတြက္ ဒုကၡမ်ားစြာကိုသယ္ေဆာင္လာသူျဖစ္မွန္း
ကိုေဝ သိမွသိပါေလစ။ ကိုေဝ၊ သူမႏွင့္ သားေလး သံုးဦးေပါင္းမိသားစုကို ျဖိဳခြဲမည့္သူမွန္း
ကိုေဝ သိမွသိပါေလစ။
“ခင္ဗ်ား ဘာေသာက္မလဲဗ် လိေမၼာ္ေသာက္မလား
သံပုရာေဖ်ာ္ရည္ေသာက္မလား”
“ရပါတယ္ ေရေအးေအးေလးတစ္ခြက္ရရင္ ေတာ္ပါျပီဗ်ာ”
“မိန္းမေရ ေရေအးေလးတစ္ခြက္ေလာက္ယူခဲ့ပါေဟ့”
“ဟုတ္ကဲ့”
ကိုေဝ့အား ေျဖလိုက္ရင္း စိတ္တို႕ မလံုလဲစြာ။
ထိုသူႏွင့္တုန္းက သူမ တစ္ခါမွ် ဟုတ္ကဲ့
ဟုမေျပာခဲ့ဖူး။ ထိုသူ႕ဘက္က ဘယ္ေလာက္ပင္ ေကာင္းေအာင္လုပ္ေပးေပး သူမ ထိုသူ႕အားအေကာင္းမျမင္ခဲ့ဖူးေပ။
ဘုရား..ငါဘာေတြ ေတြးေနတာလဲ။ စဥ္းစားစမ္း။
ဒီလူ အျမန္ျပန္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲဆိုတာ။ သူမ ေပးေသာ ေရခြက္ကို လွမ္းယူလိုက္ရင္း ထိုလူသည္
ကိုေဝ့အား ေျပာလိုက္ျပန္သည္။
“ေနာက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ေနရင္ ကၽြန္ေတာ္ ဒီဘက္ေရာက္ဦးမယ္ဗ်..ဝင္ခဲ့ပါရေစဗ်ာ”
“ေၾသာ္ ..ဟုတ္..ဝင္ခဲ့ပါဗ်ာ ဝင္ခဲ့ပါ.ကၽြန္ေတာ္ရွိေနမွာပါ..အဲ့ဒီေန႕က
စေနေန႕ဆိုေတာ့ ရံုးပိတ္တယ္ေလ”
“ဟုတ္ကဲ့..ဒါဆို ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္ခြင့္ျပဳပါဦးခင္ဗ်ာ”
“ဟုတ္ကဲ့ပါဗ်ာ..ဟုတ္ကဲ့”
ထိုလူ သြားေတာ့မွ သူမ ကိုေဝ့အားေမးမိေေလသည္။
“ကိုေဝ သူနဲ႕ ဘာေတြ ေျပာျဖစ္တုန္း”
“ေထြေထြထူးထူးရယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး..သူ႕မွာ သားတစ္ေယာက္ရွိတဲ့အေၾကာင္းရယ္.. ကိုယ့္သားနဲ႕အရြယ္တူပဲဆိုတာရယ္ေလာက္ပါပဲ”
“ကိုေဝေနာ္..ကိုေဝ..သူစိမ္းတစ္ေယာက္ကို
အေၾကာင္းမသိပဲ အိမ္ထဲ ဖိတ္တဲ့အက်င့္ကိုျပင္ဦး..ၾကားလား..လူေကာင္းမွန္းမသိ လူဆိုးမွန္းမသိ”
“လူေကာင္းပါ မိန္းမရယ္..လူေကာင္းပါ”
“အို သူဇာေတာ့ မထင္ပါဘူး..လူေကာင္းလို႕”
“ကဲ.ကိုယ္ဗိုက္ဆာလွျပီ…ထမင္းေကၽြးေတာ့
ရံုးနားက ဆိုင္မွာေတာင္ ဝယ္မစားခဲ့ဘူး..မိန္းမလက္ရာကို ေျခဖ်ားေလာက္ေတာင္မမွီၾကလို႕”
“ေတာ္ပါ..အပိုေတြ”
ကိုေဝ့ကို မ်က္ေစာင္းထိုးၾကည့္ကာ ခၽြဲခဲၽြႏြဲ႕ႏြဲ႕
ေျပာမိရင္း သတိရမိသည္က သူမ ထမင္းမခ်က္ေကၽြးလည္း ထိုသူသည္ ဘယ္ေသာအခါမွ် မျငဴစူ။ မိန္းမ
ဘယ္ဆိုင္မွာ သြားစားၾကမလဲ..ဟုသာ။ အို…ခု သူမ ထိုသူ႕ဆီ ျပန္မလိုက္လိုပါ။ သားေလးအားလည္း
မေပးလိုပါ။ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။
အပိုင္း(၂)
ဘုရား ကိုေဝ့ကို ထိုသူ သတ္ဖို႕ ၾကံရြယ္ေနပါ့လား
အိုး..ဓါးနဲ႕ထိုးေတာ့မယ္ မသတ္နဲ႕..မသတ္နဲ႕။
ရုက္တရက္ သူမ ကိုေဝႏွင့္ ထိုသူ႕အၾကား
ျဖတ္ဝင္္လိုက္စဥ္ ဓါးက သူမ ခႏၶာကိုယ္အားေဖာက္ထြင္းသြားျပီ။ သားငယ္ကလည္း သူမအားၾကည့္ရင္း
စူးရွစြာ ေအာ္ငိုေနသည္။ ရင္ဝမွ ဓါးဒဏ္ရာအား မယံုၾကည္ႏိုင္စြာ ငံု႕ၾကည့္ရင္း ..။
ေခၽြးေစးတို႕ျပန္ကာ ရုက္တရက္ လန္႕ႏိုးေတာ့မွ
ဒါဟာ အိပ္မက္ဆိုတာ သတိရသည္။ ေန႕ခင္းဘက္ တေရးမအိပ္ပါပဲ ေခတၱေမွးတာေတာင္ သည္လိုေၾကာက္လန္႕စရာ
အိပ္မက္ မက္ေလသည္လား။ ရင္ဝယ္ ထိတ္လန္႕မႈတို႕ကျဖင့္ မေျပေသး။ မျဖစ္ပါေစနဲ႕။ ဒီလိုအျဖစ္မ်ိဳး
မျဖစ္ပါေစနဲ႕။ ဘုရား..ဘုရား။
……………………..
သရက္ေခ်ာင္ဆိုသည့္
သူမတို႕ရြာေလးဝယ္ အလုပ္အကိုင္ရွားပါးျခင္းကပဲ ကိုေအာင္ႏိုင္ႏွင့္ သူမကို ေတြ႕ေစဖို႕ရာၾကမၼာဖန္လာေလသည္လား။
ရြာတြင္ အေဖ့ဖ်ာယက္ျခင္းအလုပ္သာရွိ၍
ထိုဖ်ာယက္ျခင္းအလုပ္ကလည္း မငတ္သာရံုသာရွိသည္။ လစဥ္ဝင္ေငြရျခင္းမ်ိဳးလည္းမဟုတ္။ ဖ်ာေလးခုေလာက္ယက္ကာ
ျမိဳ႕ေပၚတက္ေရာင္းပါမွ ဖ်ာတစ္ခ်ပ္ ရွစ္ေထာင္လားရသည္။ ထိုအခါ လစဥ္ဝင္ေငြရရန္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕သို႕
သူမ အလုပ္လာလုပ္ရေတာ့သည္။ ပြဲစားမၾကီး မိတ္ဆက္ေပးေသာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ တစ္လ သံုးေသာင္းႏႈန္းႏွင့္
အလုပ္ၾကမ္းလုပ္ရေတာ့သည္။ ထိုကဲ့သို႕ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ ပန္းကန္ေဆးေနရသည့္အလုပ္မွ ထြက္ေျပးခ်င္ေသာ
သူမ ဆိုကၠားဆရာ ကိုေအာင္ႏိုင္၏ ကမ္းလင့္မႈကို မျငင္းဆန္ႏိုင္ခဲ့။ သူမ အလုပ္လုပ္ခဲ့ေသာ
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ပိုင္ရွင္ႏွင့္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ားကလည္း ေျပာၾကသည္။ သူမ ကံေကာင္းသည္..တဲ့။
ကိုေအာင္ႏိုင္က မိန္းမ ကိုအလြန္ခ်စ္ေသာေၾကာင့္တဲ့။ ေအာ္ ရယ္ေပးလိုက္ခ်င္သည္။
အလုပ္ၾကမ္းမလုပ္ခ်င္ေသာေၾကာင့္သာ သူမေရြးခ်ယ္ခဲ့သည္။
တကယ္တမ္း ကိုေအာင္ႏိုင္သည္ သူမထက္ အသက္ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ၾကီးသည္ပဲ။ ဆိုကၠားဆရာပီပီ အသားကညိဳသည္။
ကြမ္းမကင္း ေဆးလိပ္မကင္း အစဥ္နံေစာ္ေနေသာ ခႏၶာကိုယ္ႏွင့္။ ရုပ္ကလည္း ရြက္ၾကမ္းေရက်ိဳအဆင့္ေတာင္မရွိ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုေအာင္ႏိုင့္အရိပ္ေအာက္မွာ သူမ ေအးေအးလူလူ ေနရသည္သာ။
ညားခါစက ကိုေအာင္ႏိုင့္မိဘႏွစ္ပါးႏွင့္
အတူေနေသာ္လည္း ေယာင္းမ၏ မ်က္ႏွာေၾကာတင္းမႈေၾကာင့္ ကိုေအာင္ႏိုင္က သူမအား အိမ္ငွားေပးသည္ေလ။
ေယာင္းမက ဘြဲ႕ရပညာတတ္ဆိုေတာ့လည္း သူမ
အားအထင္ေသးသည္။ အထင္ေသးရေအာင္ ကိုေအာင္ႏိုင္ေတာင္ဘြဲ႕ရတာမွမဟုတ္ပဲ။ ရွစ္တန္းႏွင့္ ေက်ာင္းထြက္ထားသည္တဲ့။
ထို႕ျပင္ စစ္ေျပးဟုလည္း ျဖစ္ျပန္ေသးသည္။ ရွစ္တန္းမွာပင္ ေက်ာင္းထြက္၍ မိုးညွင္းဘက္သြားရင္းစစ္ထဲဝင္ခဲ့သည္တဲ့။
ဒဏ္မခံႏိုင္၍ ျပန္ထြက္ေျပးလာသည္မွာ အေတာ္ပင္ၾကာျပီဟု ဆိုၾကသည္။ ေနာက္ ကိုေအာင္ႏိုင့္
မိဘႏွစ္ပါးလံုးက ေယာင္းမျဖစ္သူအား ေျခေမႊးမီးမေလာင္၊ လက္ေမႊးမီးမေလာင္ထားသည္။ ထားမွာေပ့ါ။
သူတို႕သမီးက ဦးပိုင္ဆိုလားဘာဆိုလား။ အဲဒီက ဝန္ထမ္း ဆိုေတာ့ လစာက တစ္လ သံုးသိန္းနီးပါးထြက္သည္ေလ။
ကိုေအာင္ႏိုင့္ကိုက် အျမဲျငဴစူၾကသည္။ ဒါကိုျမင္ရသည့္ သူမ မေက်နပ္ႏိုင္ပါေခ်။
ထိုမိသားစုႏွင့္လည္း အတူမေနႏိုင္ေတာ့။
ကိုယ္က ေခၽြးမ ဆိုေတာ့လည္း အိမ္အလုပ္ေတြ ကိုယ္သာ လုပ္ရသည္ေလ။ ေယာင္းမက်ေတာ့ မနက္ခုနစ္နာရီမွ
ထသည္။ သူမက်ေတာ့ ငါးခြဲတည္းက ထပါမွ အိမ္အလုပ္တို႕ျပီးျပတ္သည္။ သို႕မို႕ေၾကာင့္လည္း
ကိုေအာင္ႏိုင္က သူမအား အိမ္ငွားေပးျခင္းပင္။
ထိုအခါတြင္မေတာ့ သူမ ထမင္းမခ်က္လည္းရသည္။
ကိုေအာင္ႏိုင္က ဆိုင္ေခၚေကၽြးသည္သာ။
….
တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ အိမ္လခေတြေဈးျမင့္လာခ်ိန္မွာေတာ့
“ရြာခဏျပန္ဦးမယ္” ဆိုသည့္စကားကို ကိုေအာင္ႏိုင္ မျငင္းဆန္ႏိုင္မွန္း သူမသိသည္။ သူမ
ရြာသို႕ျပန္ခ်ိန္တြင္ သူက အိမ္ကိုျပန္အပ္ျပီး သူ႕မိဘတို႕ႏွင့္ အတူေနကာ ပိုက္ဆံရွာဦးမည္မဟုတ္ပါလား။
သူႏွင့္ သူမတို႕ အိမ္ေထာင္သက္က ႏွစ္ႏွစ္ၾကာျမင့္ျပီ
ျဖစ္သလို သူမကလည္း ရန္ကုန္တြင္ မေနခ်င္ပဲ ရြာသို႕ျပန္ေနခ်င္သည္မွာ ၾကာလွျပီ။ ခုေတာ့
ေကာင္းပါသည္။ သူ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ ဒီမွာ အလုပ္လုပ္ျပီးမွ အိမ္ဝယ္ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားမည္တဲ့။
ဒီအေတာအတြင္းတစ္လတစ္ခါ အိမ္စရိတ္လာေပးမည္တဲ့။ သူမကေတာ့ မိဘအိမ္ျပန္ေနရျခင္းအား ႏွစ္ျခိဳက္စြာ။
သူကေတာ့ ရန္ကုန္ရွိ သူ႕မိဘအိမ္တြင္ ေနျပီး ေငြစုမည္တဲ့။
“သားေရ..ျပည့္စံုေရ..အေဖတို႕ ခဏေတာ့
ခြဲေနရဦးမယ္ကြာ..အေဖပိုက္ဆံေတြ အမ်ားၾကီး ရွာျပီးမွ သားတို႕ကို လာေခၚမယ္ေနာ္”
သားေလးအားႏႈတ္ဆက္ရင္းထြက္သြားေသာ ကိုေအာင္ႏိုင့္အားၾကည့္ကာ
အေမက
“နင့္ေယာက်ၤားကလဲဟယ္…အသက္ၾကီးခ်က္”
ဟုတ္ပါသည္။ တစ္ရြာလံုးက သူမအားႏွေျမာသလို
သူမလည္း သူမကိုယ္သူမ ႏွေျမာလွသည္။ သူမ၏ ၇ုပ္ရည္သည္ အေခ်ာအလွ ကြမ္းေတာင္ကိုင္စာရင္းတြင္ပါသည္ေလ။
ခုေတာ့ ညားသြားေတာ့ ဒီဘာမဟုတ္သည့္သူႏွင့္။
“အေမရယ္..ဖူးစာပဲေပါ့”
အေမ့အားေျဖသိမ့္လိုက္ေသာ သူမ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ေတာ့
မေျဖသိမ့္ႏိုင္ခဲ့တာ ေသခ်ာလွသည္။ သားေလးသာ မရွိလွ်င္ သူမ ကိုေအာင္ႏိုင့္အား ကြာျဖစ္မည္ထင္သည္။
တစ္ႏွစ္မျပည့္ေသးသည့္ သားေလးက သူမအား လွမ္းၾကည့္ကာ ျပံဳးျပေနသည္မွာ မေအျဖစ္သူ၏ အေတြးအား
သိ၍ေလလား။
တစ္လမွတစ္ခါသာ ေပၚလာတတ္ေသာ ကိုေအာင္ႏိုင့္အား
သူမ ေယာက်ၤားအျဖစ္ ရြာထဲဝယ္ အသိနည္းလွသည္။ မိသားစုႏွင့္ရင္းႏွီးသူေလာက္သာ။ ကိုေအာင္ႏိုင္ေရာက္တတ္သည့္အခ်ိန္ကလည္း
ရန္ကုန္မွ ညေနသေဘၤာ စီးလာျခင္းေၾကာင့္ ရြာသို႕ ညဥ္႔နက္မွ ေရာက္တတ္သည္။ ျပီးလွ်င္ေတာ့
မနက္ေစာေစာ ျပန္တတ္သည္မို႕ သိသူမရွိလွ။ ရံဖန္ရံခါ တစ္ရက္တစ္ေလ ေနျပန္ေတာ့လည္း အိမ္တြင္းေအာင္းကာ
သားေလးႏွင့္သာ ေဆာ့ကစားေနတတ္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ မ်ားေသာအားျဖင့္သိၾကတာက သူမသည္ ကေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္
တစ္ခုလပ္။ ေယာက်ၤားျဖစ္သူအားစိတ္ကုန္ေနေသာ သူမကလည္း ေမးလာလွ်င္ ရြဲ႕ကာေျဖသည္က
“ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္မကြာရွင္းထားတယ္” ဟုသာ။
ေထြေထြထူးထူးရွင္းမျပျဖစ္သလို မိသားစုႏွင့္ရင္းႏွီးသူေတြကလည္း ရွင္းမျပၾကေသာအခါ သူမသည္
တစ္ခုလပ္အျဖစ္သာ ရြာလာလည္သူတို႕ သိၾကေတာ့၏။
သူမကေတာ့ မိဘအိမ္ လာေနရသည္ကိုက ေက်နပ္စရာ။
အေဖ ဖ်ာယက္သည္ကိုလည္း ကူစရာမလို။ သူမ လစဥ္ပို႕ေပးေသာ ပိုက္ဆံထဲမွ ဝက္ကေလးႏွစ္ေကာင္
ဝယ္ေမြးထားေသာ အေမ့ ဝက္ျခံသာ ဂရုစိုက္ေပးရန္ရွိသည္။ ဝက္ေတြအား အစာ ေကၽြးေပးသည့္အခါပဲရွိသည္။
သားေလးသည္လည္း အိမ္နီးနားခ်င္းလက္ထဲမွာ။ သူမအတြက္ အိမ္လည္ရန္သာ အလုပ္ရွိေတာ့၏။
။။။။
“သူဇာ့ကို ကိုယ္လက္ထပ္ခ်င္တယ္”
အို ရင္ထဲဝယ္ ဒိန္းခနဲ။ ေခါင္းခါဖို႕ေမ့လို႕
အံ့အားတသင့္ျဖစ္ေနပံုမ်ား။ ကိုေအာင္ႏိုင္သာ သိလွ်င္ သူမကို သတ္လိမ့္မည္ထင္သည္။
“ကၽြန္မ ကၽြန္မ စဥ္းစားပါရေစဦးရွင္”
အို မရည္ရြယ္ပါပဲ ထြက္သြားေသာစကားသံ။
ကိုယ့္ပါးစပ္ကိုယ္ ျဖတ္ရိုက္ပစ္လိုက္ခ်င္သည္။ တကယ္ဆို ကၽြန္မ မွာ ေယာက်ၤားရွိတယ္လို႕
ေျပာလိုက္ရမွာ မဟုတ္ဘူးလား။ သူမမွာ ကာမပိုင္ ျဖစ္သည့္ ကိုေအာင္ႏိုင္တစ္ေယာက္လံုးရွိသည္မဟုတ္ပါလား။
“စဥ္းစားပါ သူဇာ..ကိုယ္က တစ္ေကာင္ၾကြက္ဆိုေတာ့
ဘယ္သူနဲ႕မွ တိုင္ပင္စရာမလိုပါဘူး သူဇာသာလက္ခံရင္ ကိုယ္ သူဇာ့ကို တစ္ခါတည္းလက္ထပ္သြားမွာပါ
ကိုယ္ ခုရန္ကုန္ကို ျပန္ရဦးမယ္….ႏွစ္လေလာက္”
အို ရန္ကုန္ကိုျပန္ေတာ့မယ္ဆိုပါ့လား။
သူမအားေတြ႕ေတြ႕ခ်င္းစိတ္ဝင္စားပါသည္ ဆိုခဲ့သူ ကိုေဝ။ မုဆိုးဖိုဆိုေသာ္ျငားသန္႕ျပန္႕ေသာ
ရုပ္ရည္ႏွင့္ အသားလတ္လတ္ရွိသည့္ ကိုေဝ။ အလုပ္အကိုင္ကလည္း ရံုးတစ္ခု၏ ဦးစီးမႈးတဲ့။
ရြာက မိန္းမပ်ိဳေလးမ်ားကေတာ့ သူမလို တစ္ခုလပ္ကိုမွ စိတ္ဝင္စားသည့္အတြက္ ကိုေဝ့အား တီးတိုးေျပာဆိုၾကေသာ္ျငား
ကိုေဝက သူမ တစ္ေယာက္သာ ရည္ရြယ္သည္ တဲ့။ သားေလး ျပည့္စံုကိုလည္းခ်စ္သည္တဲ့။
“.ဟုတ္”
“ကိုယ့္အေၾကာင္းကို ေသခ်ာသိခ်င္ရင္ သူဇာတို႕ရြာထိပ္ကုန္စံုဆိုင္က
လေရာင္ကိုေသခ်ာေမးၾကည့္ပါ..သူ ဒီရြာသူနဲ႕ မညားခင္က ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းအရင္းၾကီးေလ..ခုကိုယ္လည္း
သူႈ႕လမ္းစဥ္လိုက္ရင္ေကာင္းမလား စဥ္းစားေနတယ္”
ျပံဳးရယ္ေျပာေနေသာ ကိုေဝ့မ်က္ႏွာအားၾကည့္ကာ
သူမ ဝမ္းနည္းလာမိသည္။ သူမ.. သူမက တစ္ခုလပ္မွ မဟုတ္ပဲ။ တစ္လတခါပံုမွန္လာတတ္ေသာ ကိုေအာင္ႏိုင္
မလာတာ ႏွစ္လေက်ာ္ေခ်ျပီ။ ကိုေအာင္ႏိုင္မလာသည့္ေတာအတြင္းဝယ္ ကိုလေရာင္ဆီလာလည္ေသာ ကိုေဝက
သူမအား မ်က္စိက်သြားျခင္းသာ။ သူမ အတန္းပညာမျပည့္စံုလည္း သူလက္ထပ္ခ်င္သည္တဲ့။ ရင္တြင္းဝမ္းနည္းစိတ္တို႕
လွ်ံတက္လာသည္။
အို သူမ အေတြးတိမ္တိမ္ႏွင့္ လက္ထပ္ခဲ့မိတာ
မွားျပီထင္ပါရဲ႕။ ခုေတာ့ ….ခုေတာ့ သူမ ကိုယ္တိုင္လည္း ခ်စ္ေနမိပါေသာ ကိုေဝ့ကို ဘယ္လိုျငင္းရမလဲ။
………………..
“မိန္းမေရ မိန္းမ”
ေဟာ..ကိုေအာင္ႏိုင့္အသံ။ ေတာ္ပါေသးသည္။
ညခင္းခ်ိန္ခါဆိုျပီး တိုးတိုးအုပ္အုပ္သာေခၚ၍။
“မိန္းမ ရန္ကုန္မွာ ကိုယ္ အိမ္ငွားထားတယ္
လိုက္ခဲ့ေတာ့..ကိုယ္တို႕ မိသားစု အတူေနရျပီေပါ့ကြာ မနက္အေစာျပန္ရေအာင္ေနာ္ အေဖနဲ႕အေမကလည္း
သူတို႕ေျမးေလးကို လြမ္းလွျပီတဲ့”
ျပံဳးရင္းေျပာေနေသာ ကိုေအာင္ႏိုင့္မ်က္ႏွာ။
သားေလးအားေပြ႕ခ်ီရင္း ေျပာေနသည့္ ကုိေအာင္ႏိုင့္မ်က္ႏွာအားၾကည့္ရင္း ကိုေဝႏွင့္ယွဥ္မိျပန္ေတာ့
အို ဆီႏွင့္ေရလို ကြာျခားလြန္းလွသည္ပဲ။ အေတြးတို႕ကို ဖယ္ထုတ္လိုက္သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
သူမ သည္ ကိုေအာင္ႏိုင္၏ မိန္းမ အျဖစ္ရွိေနသည္မဟုတ္ပါလား။ ဒီခ်ိန္ သူမ ထြက္သြားလွ်င္
ကိုေဝ့အတြက္ စိတ္သက္သာရာ ရမည္ထင္ပါရဲ႕။
သူမ မျငင္းမဆန္ပဲလိုက္ခဲ့သည္။ အိမ္ေထာင္ေရးေဖာက္ျပန္မႈျဖစ္ေတာ့မည္ဟု
သူမ ကိုယ္ သူမ သိေသာေၾကာင့္။ ကိုေဝ့အားမခံစားေစခ်င္ေသာေၾကာင့္။
“အေဖကအိမ္ငွားေပးတာေလ
မိသားစုဆိုတာ ခြဲခြါမေနေကာင္းဘူးတဲ့ ရန္ကုန္ေရာက္ရင္ အေဖတို႕ဆီ ခဏေတာ့ သြားကန္ေတာ့ရေအာင္ေနာ္
ကိုယ္လည္း သားေလးကို လြမ္းလိုက္တာကြာ ခုေတာ့ ေကာင္းေကာင္းခ်ီရေတာ့မယ္ သားေလးနဲ႕ တဝၾကီးေနရေတာ့မယ္
”
သေဘၤာေပၚဝယ္
ေဘးနားမွစကားတို႕ တတြတ္တြတ္ဆိုေနေသာ ကိုေအာင္ႏိုင့္စကားသံက သူမ နားဝယ္ ၾကားတစ္ခ်က္မၾကားတစ္ခ်က္။
ကိုေဝ ရြာေလးကို ျပန္ေရာက္လာလို႕ သူမကို မေတြ႕ရင္ဘယ္လိုေနမလဲ ဆိုသည့္ အေတြးမ်ားသာ ၾကီးစိုးရင္း။
(၃)
“မင္း ငါ့သားေကာ ဟုတ္ရဲ႕လားကြာ ငါ့ကိုေတာင္
မခင္တြယ္ဘူး”
“ရွင္ ဘာေျပာလိုက္တာလဲ ကိုေအာင္ႏိုင္
ကၽြန္မ သိကၡာကို ေစာ္ကားလိုက္တာလား”
မလံုတဲ့ အုိးဆိုေတာ့လည္း စကားေလး အနည္းငယ္
စြန္းထင္းသြားသည္ကိုပင္ သည္းမခံႏိုင္။ သားေလးႏွင့္ ေဆာ့ကစားသည္ကို သားေလးက အကပ္မခံ၍
ကိုေအာင္ႏိုင့္ ခ်စ္ၾကည္စြာစေသာ စကားက သူမအတြက္ေတာ့ အနာေပၚ တုတ္က်သလိုပင္။ ေအာ္ၾကီးဟစ္က်ယ္
ရန္ေတြ႕မိေတာ့သည္။ ကိုေဝ့ကို လြမ္းသည့္စိတ္တို႕က သူမ ကို ဓါးတစ္ေခ်ာင္းျဖစ္ေစခဲ့သည္လား။
ရွိသမွ် အိုးခြက္ပန္းကန္အကုန္ေပါက္ခြဲရင္း သားကို ခါးထစ္ခြင္ခ်ီကာ ထြက္လာလိုက္သည္။
သည္အခ်ိန္မွာ သိတာက တစ္ခုတည္း။ သူမ သိကၡာကို ေစာ္ကားေသာ ကိုေအာင္ႏုိင္ ဒုကၡလွလွၾကီးေတြ႕ေစရမည္ဟု။
“ရွင့္ကို စစ္ေျပးလို႕ကိုတိုင္ပစ္မယ္
ၾကည့္ေန”
ထိုသို႕လည္း က်ံဳးဝါးပစ္ရင္း
ေဒါသတို႕ျဖင့္ ေျခလွမ္းတို႕က စိတ္ေဆာင္ရာသို႕ လြင့္သြားမိသည္။
ရြာသို႕ ျပန္ေရာက္သည့္တိုင္ေအာင္ စိတ္တို႕က
ဇေဝဇဝါျဖစ္ဆဲ။ သူမ တကယ္တိုင္ျဖစ္ခဲ့တာလား။ ဟုတ္သည္ပဲ။ သူမ ရပ္ကြက္ရံုးမွာ အခ်ိန္ေစာင့္ျပီးကို
တိုင္ပစ္မိသည္။ သူ႕မိဘအိမ္တြင္မိလွ်င္ မိဘပါ အမႈပတ္သည္ဟုၾကား၍ ထိုအခ်ိန္ေစာင့္ဖမ္းေပးပါ
ဟု။
သို႕ေသာ္ သူတို႕ ကံေကာင္းသြားသည္က လမ္းေပၚတြင္မိသည္တဲ့။
သူေျပးခဲ့တာ ဆယ္ႏွစ္နီးပါးရွိျပီဆိုေတာ့ အနည္းဆံုး ရွစ္ႏွစ္ေတာ့ က်မွာပဲ ဟု သူမ ေတြးထားသည္။
ေၾကာက္စိတ္တဝက္ ေပ်ာ္ျမဴးစိတ္တဝက္ႏွင့္ သူမ ျပံဳးမိျပန္သည္။ အေမႏွင့္အေဖကလည္း အားေပးသည္ပဲ။
“ရန္ကုန္က ဖုန္းလာတယ္..ေဟ့ သူဇာေရ နင္နဲ႕ေတြ႕ခ်င္လို႕
တဲ့”
ဒီခ်ိန္ဆက္သည္ဆိုကတည္းက ေသခ်ာသည္။ ကိုေအာင္ႏိုင္
အဖမ္းခံရေၾကာင္းေျပာဖို႕ တစ္ခုတည္း သာရွိသည္။
“ေျပာင္းသြားျပီလို႕ ေျပာလိုက္ မေအး”
ဒီရြာထိ လာၾကည့္မည္ မဟုတ္မွန္းသိသည္မို႕
သူမ ေအးေဆးစြာ ေနႏိုင္ပါသည္။
ဆန္မရွိ အစားၾကီးသည့္ထဲ ကိုေအာင္ႏိုင့္ညီမ
ပါဝင္ေပသည္။ဒီလိုရြာသိမ္ရြာမႊားကို မသြားခ်င္ဘူးဟု ျငင္းမည္သာ။ ေယာကၡမႏွင့္ ေယာကၡထီးကလည္း
သူတို႕သမီးငယ္ကို တစ္ေယာက္တည္းထား၍ ခရီးထြက္မည္မထင္။ ရြာရွိလူကုန္ကေတာ့ မည္သူဖုန္းဆက္ဆက္
ႏႈတ္ပိတ္ထားမည္သာ။ သူမက ေျပာင္းျပန္ေျပာခဲ့သည္ကိုး။
“ကိုေအာင္ႏိုင္ သူမအားရိုက္၍ ကြာရွင္းျပီး
အိမ္ေပၚက ဆင္းလာသည္ ”ဟု။
…………………………………..
သူမ ေခါင္းကို ခါယမ္းလိုက္မိသည္။ ကိုေအာင္ႏိုင္
သူမကိုခြင့္လႊတ္ႏိုင္မည္မထင္။ အေရးၾကီးသည္က ရွစ္ႏွစ္ဟု သူမ ထင္မွတ္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ကြာရွင္းစာခ်ဳပ္မွာ
လက္မွတ္မထိုးခဲ့ရ။ ေလးႏွစ္ဆိုလွ်င္ အက်ံဳးဝင္္ေသးသည္လား။ သူမလည္းမသိ။ အို သူမ
ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။ ေတာ္ၾကာ ကိုေဝ့ကိုပါ မယားခိုး ဟု စြပ္စြဲျပီး တိုင္တန္းလွ်င္ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။
ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ ဟုေတြးရင္း သူမ သက္ျပင္းပူမ်ားစြာကို မႈတ္ထုတ္လိုက္မိသည္။
(၄)
“သားငယ္..ေရ..လာပါဦး…ဦးဦးေပးတဲ့ကစားစရာေတြကို
သား ကစားတဲ့အခန္းထဲသြားထားရေအာင္ေနာ္
ခဏေလာက္ထိုင္ေစာင့္ေပးပါဦးေနာ္ မိန္းမေရ
ဧည့္သည္အတြက္ အေအးေဖ်ာ္ေပးလိုက္ပါဦးကြာ”
သားငယ္ကို ေပြ႕ခ်ီကာ သားငယ္ေလး၏ကစားစရာ
မ်ားထည့္သည့္ အခန္းဆီသို႕သြားေသာ ကိုေဝ့ကို ၾကည့္ရင္း သူမအနည္းငယ္စိတ္သက္သာရာ ရသြားသည္။
ရသည့္ အခ်ိန္အခိုက္အတန္႕ေလးမွာ ကုိေအာင္ႏိုင့္ကို ေတာင္းပန္ႏိုင္သည္မဟုတ္လား။ ေနာက္ဆို
သူမတို႕ဆီမလာဖို႕ ေတာင္းပန္ရမည္။ ကိုေဝတို႕ အိမ္ခန္းထဲဝင္သြားသည္ႏွင့္တစ္ျပိဳင္နက္
သူမ အသံတိုးတိုးျဖင့္ ေျပာလိုက္မိသည္။
“ရွင္ ဘာလို႕လာေနေသးတာလဲ..မလာနဲ႕..ရွင္ခုခ်က္ခ်င္းျပန္ပါ”
သူမ ေျပာစကားကို ႏႈတ္ခမ္းတြန္႕ျပံဳးလိုက္ေသာ ကိုေအာင္ႏိုင့္ေၾကာင့္
သူမ လန္႕သြားမိသည္။ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႕မ်ား ေနာက္တစ္ေခါက္ အေရာက္လာသလဲ ဟုလည္း
ဆန္းစစ္ရင္း။
“ေၾကာက္ေနတာလား သူဇာ မင္းေမ့ေနတာတစ္ခုရွိေသးတယ္ မင္းနဲ႕ငါ
ကြာရွင္းစာခ်ဳပ္မွာ လက္မွတ္မထိုးရေသးဘူး”
“ရွင္…ဘာလုပ္မလို႕လဲ..ရွင္..”
“ဘာလဲ မင္းေယာက်ၤားကို ငါတရားစြဲမွာ
ေၾကာက္ေနလား တရားမစြဲေစခ်င္ရင္ ငါ့သား ငါ့ကိုျပန္ေပးေလ”
“ေတာင္းပန္ပါတယ္ရွင္ ကၽြန္မ ရွိခိုးပါတယ္…သားေလးကို
ကိုေဝက သိပ္ခ်စ္တာ.. ရွင္ ရွင္မေက်နပ္ရင္ ကၽြန္မကိုသာ သတ္သြားပါ..ကိုေဝ့ကို ဘာမွ မလုပ္ပါနဲ႕
ဘာမွမလုပ္ပါနဲ႕”
သူမ တုန္လႈပ္စြာေျပာမိရင္း ကိုေအာင္ႏိုင္ကို
ရွိခိုးဖို႕ထိ ရည္ရြယ္ကာ ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိုက္မိျပီ။ ကိုေအာင္ႏိုင္ ရုတ္တရက္ တိတ္ဆိတ္သြားျပန္သည္။
ထို႕ေနာက္ သူမ ေရွ႕သို႕ စာအိတ္တစ္အိတ္ က်လာသည္္။ ေခါင္းေမာ့ကာ ၾကည့္လိုက္မိေတာ့ ကိုေအာင္ႏိုင္ ငိုေနသည္။ ဟုတ္သည္။ ငိုေနသည္။
“မင္း အရမ္း ရက္စက္တယ္ သူဇာ”
ျပန္ေျပာစရာ စကားမရွိေတာ့။
“ဒါေပမဲ့ ငါ့သားကို ေထာင္ထြက္ရဲ႕ သားမျဖစ္ေစခ်င္လို႕ ငါ လက္ေလွ်ာ့လိုက္တယ္
မွတ္ပါ”
ထိုစကားတစ္ခြန္းသာ ဆိုလွ်က္ ထြက္သြားေသာ ကိုေအာင္ႏုိင့္ကိုၾကည့္ရင္း
သူမ သက္ျပင္းခ်လိုက္မိသည္။ ကိုေဝမ်ား ၾကားသြားမလားဟု စိုးရိမ္စိတ္ႏွင့္ အိမ္တြင္းသို႕
လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ သားငယ္ႏွင့္ ကိုေဝ၏ ရယ္သံမ်ားက စီစီညံလွ်က္။ ကိုေဝ မသိလိုက္၍ ေတာ္ပါေသးသည္ဟု
ေတြးရင္း သူမ သက္ျပင္းတို႕ အေလာတၾကီးခ်လိုက္မိသည္။
…
ည ည အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ျဖစ္သည္မွာ ၾကာေခ်ျပီ။
တခ်ိန္ခ်ိန္မ်ား သားေလးသိခဲ့လွ်င္……သူမ
..ကိုမုန္းေလမည္လား။
……
ကိုေအာင္ႏိုင့္ ညီမ ေျပာသြားသည့္စကားသံအား
ၾကားေယာင္မိျပန္သည္။
“..ငါ့အစ္ကို ဆံုးသြားျပီ……ေအး ဒါေပမဲ့
နင္လြတ္သြားျပီမထင္နဲ႕ ကေလးဟာ သူ႕အေမဟာ သူ႕အေဖကို ေထာင္ခ်ခဲ့သူပါ့လား..လို႕ သိေအာင္
တခ်ိန္မွာ ငါလာေျပာမယ္ ဆက္ဆက္လာေျပာမယ္နင္ၾကိဳက္တဲ့ေနရာ ေရွာင္စမ္း..မရ ရေအာင္္ လိုက္ရွာေျပာေပးမယ္
သားသမီးရဲ႕ အမုန္းကို နင္ခံကိုခံရမယ္ အဲ့ဒါ နင္ခံရမဲ့ ျပစ္ဒဏ္ပဲ”
သားအမိသားအဖသံုးဦး၏ အမုန္းမ်က္လံုးက
ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာပင္။ သူမ ခႏၵာကိုယ္ထဲသို႕ စူးနစ္ဝင္သြားသည့္အလား။
ေတာ္ေသးသည္က သားေလးလည္းမရွိ။ ကိုေဝလည္းမရွိ။
အကယ္၍မ်ား ကိုေဝသိသြားလွ်င္…
အကယ္၍မ်ား သားေလးသိသြားလွ်င္….
သူမ ကို မုန္းမည္လား။ မမုန္းႏုိင္ပါ။
ကိုေဝသည္ သူမအား အလြန္ခ်စ္သည္ပဲ။ သားေလးလည္း သူမအား တြယ္တာလြန္းသည္ပဲ။ မျဖစ္ႏိုင္။
မျဖစ္ႏိုင္ပါေခ်။
ကိုေအာင္ႏိုင့္ ညီမ ေျပာသြားသည့္အခ်ိန္မွစ၍
ညစဥ္ညတိုင္း သူမ အိပ္မက္ဆိုးတို႕ႏွင့္ ႏိုးထခဲ့သည္မွာ ၾကာေခ်ျပီ။ အိပ္မက္ထဲတြင္ ကိုေဝေကာသားေလးပါမရွိပါပဲ
သူမတစ္ေယာက္တည္း လင္ႏွင့္ သားကို လိုက္ရွာေနရသည္တဲ့။ တခါတခါက်ျပန္ေတာ့ သားေလးအား မ်က္ဝန္းစိမ္းၾကီးမ်ားျဖင့္
သူမ ကိုၾကည့္ေနသည္ကို ျမင္ရေခ်သည္။
သူမလည္း တစ္တီတူးငွက္လိုပင္။ မိုးျပိဳမွာ
ေၾကာက္သူျဖစ္ေနျပီထင့္။ မေရာက္လာသည့္ အခ်ိန္တစ္ခုအား ေၾကာက္ရြံ႕ေနသည္မွာ ၾကာေခ်ျပီပဲ။သက္ျပင္းခ်မိရင္း
ကိုေအာင္ႏိုင္မဆံုးခင္ သူမ အား ေပးသြားသည့္ စာအိတ္ထဲမွ ကြာရွင္းစာခ်ဳပႏွစ္ေစာင္္အားထုတ္လိုက္သည္။
ဒီခ်ိန္မွာေတာ့ မလိုေတာ့ပါ။ သို႕ေသာ္..သူမ အတြက္ လိုအပ္ေနသည္က ထိုစာခ်ဳပ္တို႕ကို မီးရိႈ႕ဖို႕။
ထိုစာခ်ဳပ္တို႕ကိုျမင္တိုင္း ကိုေအာင္ႏိုင့္မ်က္ႏွာကိုျမင္ေယာင္ရင္း
ကိုေဝႏွင့္ သားေလးသိမည္ကို ေၾကာက္မိသည္မွာ အတိုင္းအဆမဲ့ေလာက္ေအာင္ပင္။ အကယ္၍ မီးရိႈ႕လိုက္လွ်င္ေကာ
သူမ ၏ ေၾကာက္စိတ္တို႕ ပ်က္ျပယ္ႏိုင္မည္ေလလား။ သူမ မသိပါ။ သို႕ေသာ္ သူမ ၏ လက္တို႕ကေတာ့ျဖင့္
စာခ်ဳပ္အား မီးစတင္ ရိႈ႕လိုက္ေခ်ျပီ။
စာခ်ဳပ္တို႕ကျဖင့္ တေျမ့ေျမ့ေလာင္ကၽြမ္းလ်က္…………။
…........
(၅)
ျပာျဖစ္သြားေသာ
စာခ်ဳပ္တို႕ကို ၾကည့္ရင္း သူ သက္ျပင္းခ်လိုက္သည္။ သူဇာ။ က်ားအသည္းကို စားထားေလသလားကြယ္
ဟုလည္း ေတြးမိရင္း။ သူဇာမသိေစရန္ ေျခသံမထြက္ေအာင္ ေနာက္သို႕လွည့္လိုက္မိရင္း ဧည့္ခန္းထဲ၌
သြားထိုင္မိေတာ့သည္။
ဒီရက္ပိုင္းအတြင္း
အအိပ္မပ်က္အစားမပ်က္ေနႏိုင္ေသာ သူဇာ့ကိုၾကည့္ရင္း သူ ရင္ေမာရသည္။ သားငယ္ေလးကို ဒီလိုအေမႏွင့္
ၾကီးျပင္းေစမည္လားဟုေတြးမိတိုင္း ရင္ဝယ္ အေမာတို႕က ဆို႕နင့္လာသည္။ နန္းရယ္ နန္းလို
စိတ္သေဘာထားျဖဴစင္သူကို ကိုယ္ရွာမေတြ႕ခဲ့ဘူးနန္းရဲ႕ ဟုလည္း ျမည္တမ္းမိရင္း စိတ္တို႕က
အတိတ္ဆီ ရြက္လႊင့္မိျပန္သည္။
……
ဘဝကို ေရစုန္ေမ်ာခဲ့မိသည္။ ေမ်ာခဲ့မိသည္ပဲ။
နန္းႏွင့္သားေလး သူ႕ဘဝထဲမွထြက္သြားတည္းက
သူသည္အရာအားလံုးအား ဥပကၡာ ျပဳခဲ့သည္။ အရာအားလံုးအား ေမ့ပစ္ခဲ့သည္။ ေတြးၾကည့္္ပါေလ။
ရင္နာစရာေကာင္းလိုက္ပံုက။ ေမြးကင္းစသားငယ္ကို တစ္နာရီေတာင္ ျပည့္ေအာင္မခ်ီႏိုင္ပဲ သူ႕ကို
ေက်ေက်နပ္နပ္ၾကီး ထားခဲ့သည့္ ဇနီးသည္ နန္း။ အသက္တမွ်ခ်စ္ရပါေသာ နန္း။တစ္ေကာင္ၾကြက္တစ္မ်က္ႏွာခ်င္းအတူတူ
ဘဝကိုအတူျဖတ္ဖို႕နန္းႏွင့္သူ စိတ္တူကိုယ္တူ လက္တြဲခဲ့ၾကသည္။ ခုေတာ့ နန္းကအရင္ထြက္ခြါျပီး
တစ္ပတ္ေလာက္အၾကာခ်စ္မဝေသးသည့္ သားငယ္အား ေခၚသြားျပန္သည္။
ဘဝကို ေရစုန္ေမ်ာခဲ့သည့္ သူ ကိုယ့္ဘဝကိုယ္
စိတ္အားျဖည့္ဖို႕ လေရာင္ထံအလာ သူ႕ဘဝအတြက္ အေရးအၾကီးရဆံုံုး၊တန္ဖိုးအထားရဆံုး ရတနာေလးႏွင့္
ဆံုခဲ့သည္ပဲ။
လေရာင္ အတန္တန္တားသည့္ၾကားမွ သူဇာ့ကို
လက္ထပ္ခဲ့ျခင္းသည္ သားေလးအား ပိုင္ဆိုင္ခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ မင္းကြာ..ဟု မခ်ိတင္ကဲေရရြတ္ရင္း
သူ႕အားအျပစ္တင္ခဲ့သည္ ့လေရာင္သည္ တကယ္တမ္းေတာ့ သူ႔အေပၚ ေကာင္းေစခ်င္သည့္စိတ္ႏွင့္ပင္။
“မုဆိုးဖိုျဖစ္ေတာင္ကြာ တခုလပ္ေတာ့ ယူစရာမလိုပါဘူး…ကေလးတစ္ေယာက္လည္းပါေသးတယ္
ရံုးအရာရွိတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ တခုလပ္ကို ယူကိုမယူသင့္ဘူးကြာ ေနာက္ အဲ့ေကာင္မေလးက အလုပ္ကို
လက္ေၾကာတင္းတင္းလုပ္ခ်င္တဲ့ အမ်ိဳးအစားမဟုတ္ဘူး အေျပာအဆိုကလည္းၾကမ္းေသးတယ္ ပညာေရးကလည္း
ဆယ္တန္းေတာင္ေအာင္တာမဟုတ္ဘူး”
ဒါကလေရာင္ ေျပာစကား။
ထိုကေလးေၾကာင့္ သူဇာ့အေပၚ သူ ခ်စ္သည္
ဆိုသည့္ စကားႏွင့္ ခ်ည္ေႏွာင္ခဲ့မွန္း လေရာင္မွ မသိပါပဲ။ တကယ္တမ္း နန္း၏ ေနရာ သူ႕ခ်စ္ဦးသူေနရာကို
သူဇာ့အား မေပးႏိုင္ပါေခ်။ သူ႕ဘဝ ေသတပန္သက္တဆံုး ခ်စ္သြားမည္မွာ နန္းတစ္ေယာက္သာ။
လေရာင္တို႕ ရြာေလးေရာက္စက ထိုင္းမိႈင္းေနသမွ်စိတ္တို႕သည္
ျပည့္စံုဆိုသည့္ သားငယ္ေလး၏ ေဖာ္ေရြသည့္အျပံဳးေအာက္ က်ဆံုးခဲ့သည္ပဲ။ ငါ့သားေလးသာရွိေသးရင္
ဒီအရြယ္ေလာက္ပဲ..ဆိုသည့္အေတြးသာၾကီးစိုးရင္း ျပည့္စံုေလးနားက သူမခြာႏိုင္ခဲ့။ မခြာႏိုင္ခဲ့ေပ။
ျပည့္စံုေလးကုိၾကည့္လိုက္တိုင္း သားေလးကိုသာ ျမင္မိရင္း ဒါ ငါ့သားေလးေလမ်ားလားဟူသည့္
အေတြးႏွင့္ သူ မခြာရက္ႏိုင္။
သူဇာ့ကိုခ်စ္တယ္ ဆိုသည့္စကားေျပာျပီး
ထြက္လာခဲ့သည့္ႏွစ္လဝယ္ နန္းအုတ္ဂူသို႕ တစ္ေန႕တစ္ေခါက္မွန္မွန္သြားရင္း ေတာင္းပန္ခဲ့ရသည္။
ရင္တြင္း၌မူ မခ်ိတင္ကဲ။
ယေန႕ခ်ိန္ထိ သူဇာ့အားခ်စ္မရခဲ့သည့္တိုင္
သံေယာဇဥ္တစ္ခုႏွင့္ သူ႕အိမ္ေထာင္အား မယိုင္မလဲေအာင္ ပ်ိဳးေထာင္ႏိုင္ခဲ့သည္။ သားငယ္ေလးေၾကာင့္
အရာရာ ျပည့္စံုုခဲ့သည္မို႕ သူဇာ၏မယားဝတၱရား ေက်ပြန္မႈ၊ မေက်ပြန္မႈသည္ သူ႕အတြက္ စိတ္ထဲ
ထားစရာမလိုေသာ အရာတစ္ခု။ သူဇာကလည္း သူ႕ကို ခ်စ္ရွာသည္။ သူ႕အနားဝယ္ အျမဲလိုလို အလိုက္တသိႏွင့္
ျဖည့္ဆည္းေပးေနတတ္သည္။ရံုးကိစၥတို႕ကို သူဇာ့ဘက္က ေမးျမန္းျခင္းမရွိသလို သူ႕ဘက္ကလည္း
ေျပာျပျခင္းမရွိခဲ့။ သူဇာသည္ သူ႕အတြက္ သာမန္မိန္းမတစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ျပီး သားေလးသည္သာ
သူ၏ သားအျဖစ္ သူ႕ဘဝဝယ္ ေနရာေပးခဲ့မိသည္မဟုတ္ပါလား။
………
သူဇာ့အား အရင္လူ အေၾကာင္းေမးလိုက္တိုင္း
စကားလႊဲသြားသည္ခ်ည္းသာ။ ရပါသည္။ သူကလည္း သားေလးအား မစြန္႕လႊတ္ခ်င္။ ထို႕ေၾကာင့္ပင္
တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ သူႏွင့္သူဇာ့ၾကား သားေလး၏ အေဖရင္းက႑ ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့သည္။
အသက္ႏွစ္ႏွစ္အရြယ္ကေတြ႕ခဲ့သည့္ သားေလးသည္လည္း
သူ႕အား အေဖရင္း တစ္ေယာက္ဟုပင္ ထင္မွတ္ရွာသည္။ သူဇာႏွင့္လက္ထပ္ျပီးတည္းက ရြာကလူေတြ လိုက္မလာႏိုင္ေစရန္
သူအိမ္ေျပာင္းခဲ့သည္။ သားေလးအား သူအေဖရင္းမဟုတ္ဟု ေျပာၾကမည္စိုးသျဖင့္။ သူဇာ့မိဘေတြထံလည္း
ရံုးလိပ္စာႏွင့္သာ သူဆက္သြယ္ခဲ့သည္။
အခုလို နယ္ျမိဳ႕ေလးထဲမွာေနရေပမယ့္ သူစိတ္ခ်မ္းသညသည္။
အနည္းဆံုးေတာ့ သားေလးကို သူ႕ဆီမွ ခြဲထုတ္မည့္သူတို႕ မရွိႏိုင္ေတာ့။ သားေလးအတြက္ သူ
အဆံုးစြန္ထိ လုပ္ခဲ့သည္။ သူဇာမသိေအာင္ သားေၾကာျဖတ္သည္ထိ။ ေနာက္ထပ္ကေလးမရခ်င္ပါေလ။ ျပည့္စံုေလးႏွင့္တင္
သူ႕ဘဝသည္ အရာအားလံုးျပည့္စံုေနေခ်ျပီ။
……..
“ေဖေဖ သား ျမင္းစီးဦးမယ္”
“ေအးေအး..လာလာ သား ေက်ာ္ေပၚတက္”
သားငယ္အားေျပာရင္း သူေလးဖက္ေထာက္ေတာ့
သူဇာက
“ဟဲ့..သား ေဖေဖက တစ္ပတ္မွာမွ ဒီႏွစ္ရက္ေလးပဲနားရတာ…နားပါေစလားကြယ္
မစီးပါနဲ႕ ”
သားငယ္ေလး မ်က္ႏွာညိႈးေခ်ျပီ။ သူက ေက်ာေပၚတက္ရန္
အမူအယာျပေတာ့လည္း ျပံဳးရႊင္စြာ တက္ေခ်ျပီတည္း။ ပါးစပ္ကလည္းေအာ္ဟစ္ရင္း..
“ဟဲ့ ျမင္း..ဟဲ့ ျမင္းး” တဲ့။
သူ႕ကို ဒီလို ေလးဖက္ေထာက္ပံုစံျမင္လွ်င္ျဖင့္
ငါတို႕ ဌာနမႈးၾကီး ေကာင္းစားေနပါေရာ..ဟုေတြးရင္း ရံုးကရံုးသူရံုးသားေတြ ျပံဳးမည္ထင္သည္။
ေဟာ…ေျပာရင္းဆိုရင္း ဧည့္သည္လာျပန္ျပီ။
ဘယ္သူပါလိမ့္..ေခါင္းေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့…..
“ကိုေဝ အေအးေသာက္ဖို႕ သံပုရာရည္ေဖ်ာ္..”
“ခြမ္း”
“သူဇာ ..ေနေကာင္းရဲဲ႕လား”
သူဇာေခါင္းျငိတ္ျပေသာ္လည္း မ်က္ႏွာကေတာ့
အနည္းငယ္ ျဖဴဖပ္ျဖဴေရာ္ႏိုင္လြန္းလွသည္။
“ကၽြန္ေတာ္ေရာက္လာလို႕ အေႏွာင့္အယွက္မျဖစ္ပါဘူးေနာ္”
ေရာက္လာသူ ဧည့္သည္စကားေၾကာင့္..သူ သားအားေက်ာေပၚမွခ်ကာ
ကပ်ာကသီ ရပ္လိုက္ရင္း
“အာ..မျဖစ္ပါဘူးဗ်ာ..မျဖစ္ပါဘူး.. ခင္ဗ်ားရွာတဲ့သူေတြ႕ျပီလားဗ်”
ထိုဧည့္သည္ေခါင္းခါျပရင္း လက္ထဲက အိတ္ကို
သူ႕ အားေပးေတာ့
“ဘာေတြလဲဗ်”
“ကေလးအတြက္ လက္ေဆာင္ေတြပါဗ်ာ.အရင္တေခါက္က
ေရတိုက္တဲ့ေက်းဇူးကို မေမ့ပါဘူးဗ်..အဲ့ဒါ ဒီဘက္လည္းလမ္းၾကံဳလို႕ ဝင္လာရင္းနဲ႕..”
“အို ကိုေဝကလည္း လက္မခံပါနဲ႕ ရႈပ္ရႈပ္ယွက္ယွက္”
သူဇာ့ေျပာစကားေၾကာင့္ သူစိတ္ဆိုးသြားမိရင္းတစ္ခ်က္ငဲ႕ၾကည့္ေတာ့
သူဇာ ေခါင္းငံု႕သြား၏။ ဧည့္သည္ေတြေရွ႕ဆို သူဇာ တစ္ခါမွ် စကားဝင္ေျပာခဲ့ဖူးျခင္း မရွိသည္ပဲ။
ထိုစဥ္ သားငယ္ကိုထိုဧည့္သည္ ခ်ီလိုက္ပံုက
ပိုင္ႏိုင္လြန္းလွသည္။
သားငယ္ကလည္း မရုန္း။ ဘာ့ေၾကာင့္မရုန္းတာလဲ
သူ မေတြးအား။ ရင္ထဲဝယ္ သားငယ္ ထိုဧည့္သည္အေပၚခင္တြယ္သြားမည္ကို မလိုလားစိတ္က ထက္သန္စြာ…ျဖစ္တည္လာသည္။
“သားငယ္..ေရ..လာပါဦး…ဦးဦးေပးတဲ့ကစားစရာေတြကို
သား ကစားတဲ့အခန္းထဲသြားထားရေအာင္ေနာ္
ခဏေလာက္ထိုင္ေစာင့္ေပးပါဦးေနာ္ မိန္းမေရ
ဧည့္သည္အတြက္ အေအးေဖ်ာ္ေပးလိုက္ပါဦးကြာ”
သားငယ္ကို ထိုဧည့္သည္ခ်ီသည္ထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာပိုင္ႏိုင္ဟန္ျဖင့္
ေပြ႕ခ်ီကာသူ လွမ္းထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။ သားငယ္ေလး၏ကစားစရာ မ်ားထည့္သည့္ အခန္းဆီသို႕….။
(၆)
မ်က္လံုးအစံုကုိ
ေယာင္ယမ္းကာ ဖြင့္လိုက္မိသည္။ ထိုေန႕က သူဇာႏွင့္ ထိုသူ၏ အျဖစ္အပ်က္အစံုကို သူျမင္ခဲ့သည္ဆိုလွ်င္
သူဇာအံ႕ၾသသြားေလမလား။
ထိုသူႏွင့္
ဖုန္းျဖင့္ စကားတို႕ ေျပာဆိုျဖစ္ခဲ့ၾကသည္ဆိုလွ်င္ သာ၍ အံ႕ၾသေလမလား။
သူ႕ထံသို႕
မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ေရာက္လာေသာ ဖုန္းဝယ္ အံ႕အားသင့္ျခင္းမ်ားစြာႏွင့္သူနားေထာင္ခဲ့ရသည္။
“ကၽြန္ေတာ္
ကၽြန္ေတာ့္သားကို ေထာင္ထြက္တစ္ေယာက္ရဲ႕ သားအျဖစ္ မၾကီးျပင္းေစခ်င္ပါဘူးဗ်ာ ကၽြန္ေတာ့္သားေလးကို
ခင္ဗ်ားအရမ္းခ်စ္မွန္းသိပါတယ္ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လာမေခၚပါဘူး တစ္ခုပဲ သူၾကီးျပင္းလို႕ သိတတ္တဲ့
အရြယ္ေရာက္တဲ့အခါ သူ႕အဘိုးအဘြားကို ျပေပးပါ သူ႕အေဖအျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ရွိခဲ့ေၾကာင္းေလးပဲ
ျပေပးပါဗ် ”
ဖုန္းထဲမွၾကားရသည့္
အသံတို႕ကို သူ ဆြံ႕အစြာနားေထာင္ေနမိဆဲ။
“ျပေပးပါလို႕ေျပာေတာ့
ခင္ဗ်ား အံ႕ၾသမလား မသိဘူး ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္ကေလ”
ေခတၱတိတ္ဆိတ္သြားသည့္ အသံတို႕ကို သူအငမ္းမရ နားေထာင္ေနမိသည္။
ဘာေတြလာဦးမလဲ၊ ဘာေတြ ေျပာဦးမလဲဟု ပင္။
“ ကၽြန္ေတာ္က ေထာင္ထြက္ျဖစ္တဲ့ အျပင္ သက္ဆိုးလည္း မရွည္ေလာက္ေတာ့ပါဘူး
ကိုယ့္ကိုယ္ကို သိေနျပီ ခုက ေဆးရံုကေန ဆက္ေနတာပါ ”
သူ႕ရင္ဝယ္
တင္းက်ပ္သြားသည္။ သူ ၾကားေနရတာဟာ အေဖတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဟု သတိျပဳမိလိုက္ေတာ့
သူ႕ကိုယ္သူ သိမ္ငယ္သြားရသည္။ သူဟာ အေဖတစ္ေယာက္ဆီကေနသားကိုဓါးျပတိုက္ထားသူ ျဖစ္ေနေလျပီလား။
“ကၽြန္ေတာ့္မိသားစုနဲ႕ ေတြ႕ေပးဖို႕ပဲ ေတာင္းဆိုခ်င္တာပါ ကၽြန္ေတာ့္ဓါတ္ပံုေလးပဲ
ျပေပးေစခ်င္တာပါ ကိုေဝဇင္”
“ဘယ္ေဆးရံုမွာလဲဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္ သားကို ေခၚလာခဲ့ပါ့မယ္”
“မလုပ္နဲ႕ မလုပ္နဲ႕ ကိုေဝဇင္ သာားကိုေတြ႕ရင္ အေမနဲ႕အေဖက သူတို႕ေျမးကို
အတင္းအဓၶမ ေခၚထားလိမ့္မယ္ ဒါဆို သားလည္း စိတ္ခ်မ္းသာမွာမဟုတ္ဘူး ကၽြန္ေတာ့္ပံုစံကလည္း
သားကို ေပြ႕ဖက္နမ္းရံႈ႕သင့္တဲ့ အေျခအေနမဟုတ္ေတာ့ဘူး ကိုေဝဇင္ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္းတဲ့ကတိကိုပဲ
ေပးပါဗ်ာ သားကို သူ႕အဘိုးအဘြားေတြနဲ႕ ေပးေတြ႕မယ္လို႕”
အက္ကြဲေနေသာ အသံတို႕ကုိ နားေထာင္ရင္း သူငိုခ်င္လာသည္။ သားေလးအေပၚ
သူ တရားေကာ တရားရဲ႕လား။
“ကၽြန္ေတာ္ ကတိေပးပါတယ္”
ဟု သူေျဖလိုက္သည့္ စကားတစ္ခြန္းကိုတစ္ဖက္ကေတာ့ယံုၾကည္စြာ ဖုန္းခ်သြားခဲ့သည္။သူကေတာ့
အနည္းငယ္ အတၱကဲစြာပင္ ဖုန္းနံပါတ္ကို မမွတ္ပဲဖ်က္လိုက္၏။ သားေလးကို ေဆးရံုသို႕ တကယ္ေခၚသြားႏိုင္ပါ့မလားေလ။
ထိုသူေျပာသလို သားငယ္ကို သူ႕အဖိုးအဖြားဆီ ပို႕ေပးႏုငိ္ပါ့မလား။ မေပးႏိုင္။ မေပးခ်င္ပါ။
သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်လိုက္မိသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္မွ အသိေပးခ်က္အရ ဟိုးတစ္ေန႕က
ထိုသူ႕ ေဆြမ်ိဳးေတြ လာသြားသည္ဟု သိရျပန္သည္။ သားေလး၏ ေက်ာင္းသို႕လည္းသားေလးကို လာေရာက္ေမးျမန္းၾကေသးသတဲ့။
ထို႕ေၾကာင့္ပင္ သူ အနည္းငယ္ေတာ့ စိုးထိတ္ေနရျပီျဖစ္သည္။ အဖိုးပါ၊ အဖြားပါ၊ အေဒၚပါ ဟု
မ႑ပ္တိုင္တက္ျပမည့္သူမ်ား ေပၚလာေခ်ျပီမဟုတ္လား။
တင္ထားေသာ ထရန္စဖာမရရင္လည္း သူ အလုပ္မွ ထြက္ဖို႕ထိ စဥ္းစားမိျပီ။
အိမ္ကိုလည္း ေရာင္းဖို႕ရာ ဆုိင္ထားေၾကာင္း သူဇာပင္ မသိေသး။ ေျပးမည္။ ဒီအရပ္က ေျပးမည္။
သားေလးကို သူႏွင့္ ခြဲခြာလိုသူမ်ားထံမွ ေျပးပါမည္။ ဒါသည္ သားေလးအေပၚ မတရားဘူးဆိုလွ်င္ေတာင္မွ
သူ၏ ခ်စ္ျခင္းဟု သားေလး တစ္ေန႕နားလည္ႏိုင္ပါလိမ့္မည္။
“ေဖေဖ သား ျမင္းစီးခ်င္တယ္”
ေဟာ သားေတာင္ အိပ္ယာက ႏိုးလာေခ်ျပီ။ ႏုိးႏိုးခ်င္း သူ႕ထံလာကာ
ျမင္းစီးမည္ဟု ေျပာသည္ကို က သားေလး၏ ခ်စ္ဖြယ္ေကာင္းေသာအက်င့္ပင္။
“လာ သား ေဖ့ေက်ာေပၚ တက္ ”
“ဟဲ့ ျမင္း ဟဲ့ ျမင္း”
ရည္ေဝ(လင္းေရာင္ျခည္)
No comments:
Post a Comment
မဂၤလာပါ စာေတြ လာဖတ္ေပးလို႕ ေက်းဇဴးပါေနာ္