“ကလုန္း မ်ား ေပ်ာ္သည့္ ကစားပြဲကို ဘဝဟု ေခၚသည္”

ေမွာင္သည္။ အေမွာင္တို႕ ၾကီးစိုးလြန္းလွသည္။ ကိုယ့္ေက်ာတြင္တပ္ဆင္ထားေသာ ၾကိဳးမ်ားေၾကာင့္ ရံဖန္ရံခါတြင္ ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္ထြက္သကဲ့သို႕ရွိသည္။ ကိုယ့္ေရွ႕တူရႈတြင္ ဘာရွိလဲ ေတြးခြင့္ေပးသင့္ပါသည္။ ခုေတာ့အလင္းပ်ပ်ပင္က်မလာခဲ့။ အေမွာင္သည္  ျမင္ႏိုင္စြမ္းရွိသင့္သည့္အရာမွန္သမွ်အား ထိန္းခ်ဳပ္ထားသည္။
ကလုန္း ဆိုသည့္စကားအဓိပၸါယ္ကို မုန္းလွသည္။ ကိုယ္ ကလုန္းမျဖစ္ခ်င္ပါ။ သို႕ေသာ္ ကိုယ့္ကို ၾကိဳးဆြဲကာ လိုရာကေနေသာ ဇာတ္ဆရာညႊန္ရာအတိုင္း ကလုန္းျဖစ္ေနရသည္။ ကိုယ္သည္ ကိုယ္မဟုတ္ေတာ့။ ကိုယ္သည္ ကလုန္းတစ္ေကာင္ ျဖစ္ေနသည္။
ကိုယ့္စိတ္၊ ကိုယ့္ႏွလံုးသားသည္ ျဖစ္သင့္သလို အေျခအေနတစ္ခုအတိုင္း ျဖစ္ခဲ့သည္ ဆိုပါစို႕။
သို႕ဆိုလွ်င္ျဖင့္ ကိုယ့္ခံစားခ်က္သည္ အမွန္တကယ္ ခံစားခ်က္အစစ္အမွန္လား။ ျဖစ္သင့္ျဖစ္ထိုက္၍ ျဖစ္လာရေသာ ခံစားခ်က္လား။ ေမွာင္သည္။ အေတြးထုၾကီးက ေမွာင္လွသည္။

ကိုယ္ရွင္သန္ရာကမၻာသည္ ဇာတ္ခံုတစ္ခုျဖစ္သည္ ဆိုၾကပါစို႕။ သို႕ဆိုလွ်င္ျဖင့္ဇာတ္ဆရာသည္ မည္သူနည္း။
ကိုယ္ ေတြးဖူးသည္။ ကိုယ္သည္ ရုပ္ေသးရုပ္ေလးတစ္ရုပ္ျဖစ္ေလသည္လား။ အေျဖရွာမရေသာ ေမးခြန္းမ်ားစြာျဖင့္ မိုးလင္းဘူးသည္။ ညတြင္ အိပ္စက္ဖို႕ လိုအပ္ပါသလား။ အေျဖသည္ သိသလိုလိုႏွင့္ ေပ်ာက္ေနျပန္၏။ အစဥ္အလာႏွင့္ လုပ္သင့္၊ ျဖစ္သင့္သည္ ဆိုသည့္ ေဘာင္မ်ားတြင္ ပိတ္မိေနသည့္ ဘဝကို အေမွာင္ဖံုးသည္ဟု သတ္မွတ္လွ်င္ လြန္ေလမည္လား။

(-)

“….”
အသက္မဲ့ေနသည့္ အသံေတြ ခုန္ေပါက္ေနၾကသည္။ လမ္းေပၚတြင္ မိုးစမ်ားက ကဆုန္ဆင္းလွ်က္ရွိ၏။ ကိုယ့္ေခါင္းေပၚသုိ႕က်ေရာက္လာေသာ မိုးစမ်ားသည္ ကိုယ္တားဆီးမရႏုိင္ခင္မွာပင္ ကိုယ့္မ်က္ႏွာဆီသို႕ စီးက်လာၾကသည္။
“မိန္းကေလးျဖစ္ျပီး မိုးရြာထဲလမ္းေလွ်ာက္ရတယ္လို႕ ေမ်ာက္ျပဆန္ေတာင္းခ်င္တဲ့ အျပဳအမႈေတြ”
ေဘးနားမွ တီးတိုးဆိုသြားသည့္စကားမ်ားကို ၾကားရျပန္၏။ မိုးေရတို႕ စိုစြတ္ေနသည့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ငံုၾကည့္ေတာ့ ခႏၶာကိုယ္တြင္ စိုကပ္ေနသည့္ အဝတ္စားမ်ားကိုေတြ႕ရသည္။ ဘယ္ဆန္ကိုေတာင္းခ်င္တာလဲ၊ မိန္းကေလးျဖစ္တာႏွင့္ပင္ မိုးေရထဲ လမ္းေလွ်ာက္ခြင့္ဆံုးရႈံးေလျပီလား။
တိမ္ညိဳတို႕ဖံံုးလွ်က္ ပ်ပ်လင္းေနေသာ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္မိသည္။ အလင္းဟု သိေနပါလွ်က္ အလင္းဟု သတ္မွတ္၍ မရေသာ ခံစားခ်က္ကို မည္သူကိုယ္ခ်င္းစာႏုိင္ပါမည္လဲ။ အၾကည့္မ်ားစြာမွ ဖယ္ခြါ၍ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ ဆက္ေလွ်ာက္ခဲ့ေသာ္ျငား အၾကည့္ရိုင္းတခ်ိဳ႕၏ မသမာမႈကို ရြံလွပါသည္။

 “လူၾကီးမင္းေခၚဆိုေသာ တယ္လီဖုန္းမွာ ဆက္သြယ္မႈဧရိယာျပင္ပသို႕ ေရာက္ရွိေနပါသျဖင့္ ေခၚဆို၍ မရႏိုင္ပါရွင္”

ႏိုင္ငံျခားဇာတ္လမ္းတြဲမ်ားတြင္ ေတြ႕ရခဲေသာ ဇာတ္ဝင္ခန္းတစ္ခုျဖစ္ျပီး ကိုယ့္ႏိုင္ငံမွာေတာ့ အျမဲလိုလို ျဖစ္ေနတတ္သည္မွာ ဝမ္းနည္းဖို႕ေကာင္းလွသည္။ “ဟယ္လို ဟယ္လိုၾကားရလား ၾကားလား” ဟု ေန႕တိုင္း ေအာ္ေနရေသာ လက္ထဲမွ ဖုန္းကို စိတ္ကုန္မိသည္။ နယ္ေဝးေျမျခားသူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ဆက္သြယ္ဖို႕ရာ ရည္ရြယ္ထားေသာ ဆက္သြယ္ေရးစက္သည္ကိုယ့္က်န္းမာေရးကို တစ္ေန႕တစ္ျခားဆုတ္ယုတ္လာေစသည္ကို အံ႕ၾသလွ၏။ ကိုယ့္အတြက္ လိုအပ္ေနေသာအရာမ်ားသည္ ကိုယ့္ကိုပင္ ဖ်က္ဆီးေနသည္ ဟု ခံစားလိုက္ရသလိုပင္။ ဘဝတြင္ေနထိုင္ဖို႕ ဘာေတြမ်ားလိုအပ္ေနပါသနည္း ဟု တကူးတကစဥ္းစားဖို႕လိုအပ္လာ၏။ ကိုယ္တို႕သည္ ရွင္သန္၍မ်ား အသက္ရွင္ေနရသလား၊ သို႕မဟုတ္ အသက္ရွင္ေန၍မ်ား ရွင္သန္ေနေလသလား။ ေမြးကတည္းမွစ အသက္ေသဆံုးသည့္တိုင္ ရွင္သန္ရေသာ ကာလအပိုင္းအျခားကို ဘဝဟု ေခၚသည္တဲ့။ ထိုဘဝတြင္ ဘာေတြကိုလုပ္၍ဘယ္လိုမ်ားရွင္သန္ၾကမလဲဟု ေရြးခ်ယ္ခြင့္သည္ ကိုယ္တို႕လက္ထဲမွာ အမွန္တကယ္မ်ား ရွိပါသလား။ သို႕ဆုိလွ်င္ျဖင့္ ငယ္စဥ္က ဆရာဝန္ျဖစ္ခ်င္ခဲ့သူသည္ အသက္ၾကီးရင့္သည့္အခါ ဘက္စ္ကားစပယ္ယာတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနသည္မွာ အဘယ့္ေၾကာင့္နည္း။ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို ၾကားေယာင္လာသလိုရွိ၏။ “ေငြေၾကးဆိုသည္မွာ ဒုတိယဘုရားသခင္ တဲ့”။ ထိုစကားလံုး၏ အေသြးအသားတို႕ကို ျမင္ေယာင္လာသလို ရွိသည္။ ကိုယ္တို႕သည္ တိမ္စကို ဖမ္းဆုပ္ထားရေသာ ေလကဲ့သို႕ပင္ ရည္မွန္းခ်က္ႏွင့္ ဘဝကို အခ်ိဳးခ်ဖို႕ၾကိဳးစားရင္း မျမင္ရေသာ ကံၾကမၼာ၏ တိုက္ခိုက္မႈကို ကာကြယ္ေနရသကဲ့သို႕ရွိ၏။ စိတ္ဓါတ္မခိုင္မာသူသည္ ေျခတို႕ အေနာက္သို႕ ျပန္လွည့္မိမည္မွာ ဓမၼတာပင္။ ကိုယ္တို႕သည္ အသက္ရွင္ေန၍သာ ရွင္သန္ခြင့္ကို ထိန္းသိမ္းေနရသည္။ ထိုရွင္သန္ခြင့္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားသူမွာ ဒုတိယဘုရားသခင္ ျဖစ္သည္ဆိုသည့္ အသိၾကီးကို မည္သူမွ် မေဖ်ာက္ဖ်က္ႏိုင္ၾက။ ေဖ်ာက္ဖ်က္ဖို႕ၾကိဳးစားသူအတြက္လည္း ဘဝတြင္ ေအာင္ျမင္မႈ နည္းပါးသည္မွာအစဥ္အလာ ျဖစ္ေနေခ်ျပီ။ မေဖ်ာက္ဖ်က္ႏိုင္သူအတြက္လည္း မည္မွ်ပင္ စိတ္သန္႕ရွင္းသည္ ဆိုေစကာမူ၊ ၾကာလာေလေလ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေလာဘသားေကာင္အျဖစ္သို႕ တြန္းပို႕မိေလ ျဖစ္ေန၏။
သို႕ဆိုလွ်င္ျဖင့္ ဘဝ ဆိုသည္မွာ ဘာ့အတြက္ ျဖစ္တည္ခဲ့သလဲ….။

ဘဝဆိုသည္ မွာ ဘာ့အတြက္ ျဖစ္တည္ခဲ့သလဲ..။

ၾကည့္ေလရာေနရာတိုင္းတြင္ ကိုယ့္ကလုန္းကို ျမင္ေနရသည္။ ကိုယ္သည္ပင္ တစ္စံုတစ္ခု၏ ကလုန္းျဖစ္ေနေလသည္လား။ ကိုယ့္လက္တြင္ အနီေရာင္တို႕ စြန္းစြန္းထင္ထင္ရွိသည္။ ကိုယ့္ႏွလံုးသားတြင္ မာနတို႕ စြန္းစြန္းထင္ထင္ရွိသည္။ ကိုယ့္စိတ္တြင္ ယံုၾကည္ခ်က္တို႕ စြန္းစြန္းထင္ထင္ရွိသည္။ ကိုယ့္တြင္ ပန္းတိုင္ဟူသည့္ အိပ္မက္ ခိုင္ခိုင္မတ္မတ္ရွိေနသည္။
သို႕ေသာ္ ထိုအရာမ်ား၏ ေနာက္ကြယ္တြင္ ေငြေၾကးသည္  အေရးပါေနသည္။ ေငြေၾကးက ထိန္းခ်ဳပ္ေနသကဲ့သိုရွိ၏။ တစ္စံုတစ္ေယာက္၏ စိတ္အေနအထား၊ အျဖစ္အပ်က္ ကို ေတြးမည္ဆိုပါစို႕။ျဖစ္သင့္တာပဲေလ၊ ျဖစ္တတ္တာပဲ စသျဖင့္ ေရွးကၾကံဳခဲ့ျပီးေသာ အျဖစ္အပ်က္မွားႏွင့္ ပံုေသနည္းထုတ္ၾက၏။ သို႕ဆိုလွ်င္ျဖင့္ ကိုယ္သည္ေကာ မည္ကဲ့သို႕ ပံုေသနည္းျဖင့္ ဖန္တီးတီထြင္ထားသည့္ လူရုပ္ကေလးျဖစ္သနည္း။
ကိုယ္တို႕သည္ တစ္စံုတစ္ေယာက္၏ လွည့္ကြက္အတြင္းမွာ ပိတ္မိေနသည့္ အရုပ္ကေလးေတြ ဟု ဘာ့ေၾကာင့္မ်ား ခံစားမိေနပါသလဲ။
ကိုယ္တို႕ကို ဖန္တီးလိုက္ျပီဆိုကတည္းက ကိုယ္တို႕အတြက္ သီးသန္႕ေထာင္ေခ်ာက္ရွိ၏။ ထို႕ျပင္ ကိုယ္တို႕အတြက္ အခက္အခဲေက်ာ္လႊားစရာမ်ား တစ္ခုျပီးတစ္ခုခ်ေပး၏။ ျပီးလွ်င္ေတာ့ ကိုယ္တို႕အတြက္ အေမာေျပ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေလးမ်ားကို ခ်ေကၽြး၏။ ကိုယ္္တို႕ကို ဖန္တီးထုတ္လုပ္ေပးလိုက္သည္တြင္ ႏွလံုးသားဆိုသည့္ ခံစားခ်က္ဖမ္းကိရိယာကို တမင္တကာပင္ ထုတ္လုပ္ေပးျခင္းျဖစ္မည္။ ကိုယ္တို႕ ျပံဳးေပ်ာ္ေနလွ်င္ သူတို႕၏ ဖန္တီးခ်က္ ေအာင္ျမင္သည္ဟုေတြးရင္းျပံဳးေနၾကမည္။ ကိုယ္တို႕ငိုေနလွ်င္ သူတို႕အခ်င္းခ်င္း ခ်ီးယားစ္လုပ္ၾကမည္။ ကိုယ္တို႕ေသဆံုးလွ်င္ လည္းသူတို႕အတြက္ ထူးျခားသြားမည္မထင္ပါ။ ကစားစရာအရုပ္ကေလးေသဆံုးသြားျခင္းသာ ျဖစ္လိမ့္မည္။ သို႕ေသာ္ သူတို႕ ဖန္တီးထားေသာ မ်ိဳးပြားစနစ္အရ တစ္ေယာက္ေသခ်ိန္မွာ တစ္ေယာက္က ရွင္သန္လာပါလိမ့္မည္။ သို႕မဟုတ္ ဆယ္ေယာက္ေသခ်ိန္ဝယ္ တစ္ေယာက္ ရွင္သန္ေနပါလိမ့္မည္။

(-)

အေမွာင္မွာ ရွင္သန္ေနရသူအခ်င္းခ်င္းတြင္ ခုန္ပ်ံေက်ာ္လႊားတိုက္ခိုက္မႈမ်ားရွိမည္။ တစ္စံုတစ္ေယာက္၏ နယ္ေျမခ်ဲ့ထြင္မႈကို ေစာင့္ၾကည့္ရင္း တစ္စံုတစ္ေယာက္၏ အရံႈးကို ေငးၾကည့္ေနၾကမည္။ တစ္စံုတစ္ေယာက္၏ မသမာမႈကိုၾကည့္ရင္း တစ္စံုတစ္ေယာက္အတြက္ အစီအစဥ္ခ်ေပးေနၾကမည္။
ႏိုင္သည္၊ ရံႈးသည္ ဆိုသည့္ခံစားခ်က္ကို တကူးတကခံစားေနရေသာ ကိုယ္တို႕၏ ခံစားခ်က္မ်ားသည္ ကိုယ္တို႕ကို ေနာက္ကြယ္မွ ကစားေနသူေတြအတြက္ေတာ့ ေအာင္ပြဲျဖစ္ေပလိမ့္မည္။

ဆိုပါစို႕။ ကိုယ္တို႕သည္ ဖန္ေပါင္းေခ်ာင္ေလးတစ္ခုတြင္ ရွင္သန္ေနၾကသူမ်ားဟု ဆိုလိုက္ၾကပါစို႔။ ကိုယ္တို႕၏မျမင္ကြယ္ရာမွ ကိုယ္တို႕ကို ၾကည့္ရင္း ဝိုင္ေသာက္ေနၾကသူမ်ားရွိေနႏုိင္သည္။ ကိုယ္တို႕၏ သည္းေျခၾကိဳက္ေငြကို ကိုယ္တို႕ လိုသေလာက္ထုတ္ေပးရင္း ကိုယ္တို႕ဘဝအား စိတ္ၾကိဳက္ ကစားေနၾကသည့္သူမ်ား ရွိေနႏိုင္သည္။ ကိုယ္တို႕၏ ဘဝဟူသည့္ ရွင္သန္ျခင္းသည္ပင္ သူတို႕ေပးမွ ရွင္သန္ခြင့္ရျခင္းျဖစ္၏။ သူတို႕သာ ေသေစႏုိင္လွ်င္ အခ်ိန္မေရြး ေသဆံုးႏုိင္သည္။
ကုိယ္တို႕၏ စည္းကမ္းမဲ့မႈကိုၾကည့္ရင္း ႏႈတ္ခမ္းတြန္႕ျပံဳးေနႏိုင္သူရွိသည္။ ကိုယ္တို႕၏ စည္းကမ္းတက်ႏိုင္မႈကိုၾကည့္ရင္း ႏွစ္သက္ေနႏိုင္သူ ရွိသည္။ သို႕ေသာ္ မည္သုိ႕ပင္ ဆိုေစကာမူ ကိုယ္တို႕ ၾကိဳးစားေနရသည္မွာ ေမြးဖြားျခင္းႏွင့္ ေသဆံုးျခင္းၾကား ကာလအပိုင္းအျခားျဖစ္သည့္ ဘဝ ဆိုတာေလးအတြက္သာ ျဖစ္၏။ ထိုဘဝသည္လည္း ကိုယ္တို႕ဘက္က အခ်ိန္ရွိသေရြ႕ၾကိဳးစားေနေစကာမူ သူတို႕စိတ္ၾကိဳက္ ကစားႏိုင္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ဘဝဆိုသည္မွာ ဘာ့အတြက္ ျဖစ္တည္ခဲ့သလဲ ဟူသည့္ ေမးခြန္းကို ၾကိဳးစားပမ္းစား ေမးၾကည့္ေနရျခင္းပင္။

ဘဝ ဆိုသည္မွာ စိတ္ဓါတ္ခိုင္ခိုင္မာမာျဖင့္ သူတို႕ျဖစ္ေစခ်င္သလို ေငြေၾကးေနာက္သို႕မလိုက္ပဲ ဘဝပ်က္မသြားသူ၊ သို႕မဟုတ္ ေငြေၾကး၏ ျဖစ္တည္မႈကို လက္ခံေသာ္လည္း ဘဝကိုေကာစိတ္ဓါတ္ကိုပါ ထိန္းေက်ာင္းႏိုင္သူမ်ား ထြက္ေပၚလာေစျခင္းေလလား။ ထိုသူမ်ား ထြက္ေပၚလာလွ်င္ ေနာက္ထပ္ ကစားပြဲတစ္ပြဲရွိလာႏုိင္သည္။ ထိုကစားပြဲသည္ မည္သို႕နည္း။

ေရွ႕ဆက္အဆင့္တိုးကစားရန္အတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အားျဖည့္ထားပါသည္။ ဂိမ္းအိုဗာ ဆိုသည့္ စကားတစ္ခြန္းကို ကိုယ္ မလိုခ်င္၊ မလိုအပ္ပါ။ အဆင့္အတန္း၊ ေဘာင္၊ အစဥ္အလာ ကန္႕သတ္ထားေသာ အရာမ်ားကိုလည္း ကိုယ္ တိုက္ခိုက္ဖို႕ မၾကိဳးစားပါ။ သို႕ေသာ္ ကိုယ္သည္ ေနာက္တစ္ဆင့္တက္ကစားဖို႕ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနပါျပီ။
ေမွာင္သည္။ အေမွာင္တို႕ ၾကီးစိုးေနသည္။ ကိုယ့္ေရွ႕တြင္ ျဖန္႕ခင္းထားေသာ ေနမင္း၏ အလင္းကိုပင္ အေမွာင္စူးစူးဟု အမည္တပ္မိသည္ထိ ေမွာင္လြန္းလွသည္။
“လသာတယ္ထင္လို႕မ်ား အေဆာင္းမပါဘာမပါနဲ႕ လမ္းေလွ်ာက္ေနရသလား ထီးေလးဘာေလး ေဆာင္ထားမွေပါ့”
ေစတနာႏွင့္ ဆိုလာသည့္ စကားတစ္ခြန္းအတြက္ ကိုယ္ျပံဳးျပရံုမွလြဲ၍ ေျဖစရာအေျဖမရွိပါ။ သို႕ေသာ္ကိုယ့္အျမင္တြင္ေတာ့ အရာရာသည္ ေမွာင္မဲလြန္းလွ၏။ ကိုယ့္ကို ျပံဳး၍ စကားဆိုလာသူေနာက္တြင္လည္း အမည္းေရာင္အရိပ္တို႕ၾကီးစိုးေနသလိုပင္။ သူသည္လည္း တစ္စံုတစ္ေယာက္၏ ကလုန္းျဖစ္မည္မွာ ေသခ်ာလွသည္။ ကိုယ္သည္လည္း တစ္စံုတစ္ေယာက္၏ ကလုန္းသာသာပဲ မဟုတ္ပါလား။



ရည္ေဝ(လင္းေရာင္ျခည္)