“မိစၦာစီးနင္းခံ ည”
(ဝါ)
“အေမွာင္ငတ္သူ….”
အေရာင္ေတြ မည္းနက္ေနသည္လား။ အမည္းေရာင္ေတြေလပဲလား။ အျမင္အာရံုတစ္ခုလံုးသည္
အမည္းေရာင္၏ ဖံုးအုပ္ထားမႈေအာက္ က်ေရာက္ေနသည္။
“အေရာင္ေတြဆာလိုက္တာ”
ေရဆာသည္ဆိုသည့္ ခံစားခ်က္လိုပင္ သူယခု အေရာင္ေတြ ဆာေနသည္။
ၾကည့္ေလရာျမင္ေလရာတိုင္းသည္ အမည္းေရာင္။ ပိန္းပိတ္ေအာင္ ထူထပ္ေနသည့္အေမွာင္မဟုတ္။ အေမွာင္အုပ္ေဆာင္းေအာက္
က်ေရာက္ေနသည့္ ၾကက္တစ္ေကာင္ပမာ ခံစားေနရသည္။ ေအာက္အီးအီးအြတ္ဟု ၾကက္ကေအာ္လွ်င္ လူအမ်ားက
ၾကားႏုိင္ေသးသည္။ သူသည္ေကာ။ ဒီအမည္းေရာင္အုပ္ေဆာင္းေအာက္က လြတ္ဖို႕ ဘယ္လိုေအာ္ရမလဲ
ဟု အျပင္းအထန္စဥ္းစားေနမိသည္။
ငွက္ဆိုသည္မွာ ပ်ံရင္းေသ၊လူဆိုသည္မွာ ၾကံရင္းေသသတဲ့။ ေရွးေခတ္စာေပမွာ
ဖတ္ခဲ့ဖူးသည္။ ယခု သူ အမည္းေရာင္အုပ္ေဆာင္းေအာက္ မေနခ်င္သည့္အတြက္ ၾကံစည္ရေပေတာ့မည္။
သူက လူကိုး။
……………..
“အေရာင္ေတြ ဆာလိုက္တာ”
ၾကံစည္ေနရင္းမွပင္ တီးတိုးေရရြတ္မိျပန္သည္။ ေန႕ခင္းအလင္းေရာင္
မည္သို႕ရွိသနည္း ဆိုသည္ကို သူ မေမ့ေသးပါ။ စူးရွဝင္းလက္လြန္းသည့္ ေန႕အလင္းေရာင္သည္ အအိပ္မက္လြန္းေသာ
သူ႕ကို ႏိႈးသည့္အတြက္ ျပတင္းတြင္လိုက္ကာမ်ားထားကာ သူ တားျမစ္ခဲ့ဖူးသည္။ ယခုေတာ့ သူ
ေနအလင္းေရာင္ကို တမ္းတမိေနျပီ။ ေနအလင္းေရာင္ကို ငတ္မြတ္မိေနျပီ။
ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ဒီခ်ိန္မွာ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ခ်င္ပါသလား
ဆိုသည့္ေမးခြန္းသည္ဖ်တ္ခနဲ ဦးေႏွာက္အတြင္းသို႕ ဝင္လာ၏။ အေယာင္ေယာင္အယမ္းယမ္းျဖင့္
သူ႕လက္ႏွစ္ဖက္ကို င႕ံုၾကည့္လိုက္မိသည္။ ဗလာ။ အမည္းေရာင္သာ ျမင္ေနရေသာ သူ႕အတြက္ေတာ့့သူ႕လက္ႏွစ္ဖက္သည္
ဗလာ သာျဖစ္သည္။ အကယ္၍ ေတြ႕ဆံုမည့္သူသည္လည္း သူ႕လို ဗလာသာျဖစ္ေနခဲ့လွ်င္ျဖင့္ ကံေကာင္းေထာက္မလြန္း၍သာ
ၾကံဳႏိုင္ျခင္းျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ေခ်ာ္ထြက္သြားႏို္င္သည့္ နည္းလမ္းေပါင္းမ်ားစြာထဲမွာ
ဆံုစည္းႏိုင္သည့္ တစ္ရာႏႈန္းကို သူတို႕ ဆုပ္ကိုင္ႏုိင္ခဲ့၍ ျဖစ္သည္။
သို႕ေသာ္ သူ မေတြ႕ခ်င္ပါ။ ထိုသူသည္လည္း သူ႕လို ဗလာျဖစ္ေနခဲ့လွ်င္
သူ မေတြ႕ခ်င္ပါ။ သူက အေရာင္ငတ္ေနသူသာ ျဖစ္သည္။ အေရာင္ ဆာေနသူသာ ျဖစ္သည္။ သူ႕လို ဗလာတစ္ေကာင္ကို
ေလကုန္ခံဖို႕ သက္သက္ျဖင့္ေတာ့ သူမေတြ႕ခ်င္ပါ။ အကယ္၍ ထိုသူ႕မွာသာ အေရာင္တမ်ိဳးမ်ိဳးပါလာမည္ဆိုလွ်င္ျဖင့္
သူ ေတြ႕လိုပါသည္။
ေရွ႕သို႕ ဆန္႕တန္းထားေသာ လက္ႏွစ္ဖက္သည္ တစ္စံုတစ္ခုကို
ထိခတ္သြားသလို ထင္ရ၏။ လက္ကုိအလွ်င္အျမန္ျပန္ရုတ္ဖို႕ၾကိဳးစားလိုက္သည္။ သို႕ေသာ္ မလႊတ္။
သူ႕လက္ကို တစ္စံုတစ္ေယာက္က ဖမ္းဆြဲထားသလို ထင္ရသည္။
“အေရာင္ မင္းမွာ အေရာင္ပါလား အေရာင္ ပါလာလား”
အသက္ရႈသံျပင္းျပင္းျဖင့္ အငမ္းမရေမးသံတစ္ခုကို သူ ၾကားလိုက္ရသည္။
သုိ႕ေသာ္ လူကိုမူ သူမျမင္ရ။ သူ႕လက္ကို ဆုပ္ကိုင္ထားသည့္ တစ္ဖက္မွ ဗလာလူကို မျမင္ႏုိင္မွန္းသိရက္သူ
ေခါင္းခါျပမိသည္။
“ဟင့္အင္း မပါဘူး ပါမလာဘူး ကၽြန္ေတာ္လည္း လိုက္ရွာေနတာ”
ရုတ္တရက္ ဟိန္းထြက္လာ အသံေၾကာင့္ သူ႕ ခႏၶာကိုယ္ တစ္ခ်က္တုန္သြားရ၏။
“မင္း ညာတာ”
“မညာဘူး တကယ္ေျပာတာ တကယ္ေျပာတာပါ ကၽြန္ေတာ္ ဒီေနရာကို
ဘယ္လိုေရာက္ေနမွန္းမသိဘူး ကၽြန္ေတာ္သိတာကေတာ့ ဒီေနရာကို ေရာက္ကတည္းက ခုထိ အေရာင္ကို
ကၽြန္ေတာ္ မေတြ႕ရေသးဘူး”
“မျဖစ္ႏိုင္ဘူး”
အသံတစ္သံမွ ထြက္လာျခင္းမဟုတ္ပဲ လူအမ်ားမွ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး
ဟု တီးတိုးျငင္းဆိုလိုက္သည့္ စုေပါင္းအသံ ထြက္လာသည္။ သူ နားမလည္။ ဘာ့ေၾကာင့္ ထိုသို႕မျဖစ္ႏုိ္င္ဟု
ျငင္းဆိုေၾကာင္းကို အမွန္တကယ္ကို နားမလည္။
“ကၽြန္ေတာ့္ကို အေရာင္ေတြရွိရာ လမ္းျပေပးပါ့လား”
“မသိဘူး”
ပထမအသံမဟုတ္ပဲ အသံတမ်ိဳးေျပာင္းသြားသလိုရွိသည္။ ထို႕ေနာက္လက္မွ
အသာအယာဖယ္ခြာသြားသည္ကို ခံစားလိုက္ရသလို ရုတ္တရက္ တိတ္ဆိတ္သြားျပန္၏။
“ေဟ့လူ ေဟ့လူ လမ္း ေျပာသြားပါဦးဗ်ာ ေဟ့လူ”
ဘာသံမွ် မၾကားရေတာ့…။
………….
“…..+++++++…..”
ရုတ္တရက္ သူ ေပ်ာ္သြားသည္။ အသံမ်ား။ အသံမ်ားၾကားေနရသည္။
မွ်ဥ္းမွ်ဥ္းေလး ရႈရိႈက္ေနသည့္ ဝင္သက္ထြက္သက္သံမ်ား။ ထိုအရာတို႕ေနာက္မွ အသာအယာစိတ္ႏွစ္ကာ
နားေထာင္ၾကည့္လိုက္သည္။ မွိန္ပ်ပ်အလင္းစတို႕ကို ေတြ႕လိုက္ရသလို ထင္မိ၏။ သို႕ေသာ္ ဖမ္းဆုပ္၍မရေသး။
သို႕ေသာ္ အလင္းစမွိန္မွိန္ေလးေတြ႕ျပီဟူသည့္ အသိျဖင့္ စိတ္တြင္ အနည္းငယ္အားတက္သြားသလိုရွိ၏။
အေရာင္ ေတြ ဆာေနသည့္သူ႕ရင္ဝယ္ အနည္းငယ္အဆာေျပသြားသလိုရွိသည္ကေတာ့
အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။
“သူ ဘာ့ေၾကာင္ အေမွာင္အုပ္ေဆာင္းေအာက္ ေရာက္ေနခဲ့တာလဲ
သူ ဘာ့ေၾကာင့္ အလငး္ေပ်ာက္ေနခဲ့တာလဲ သူ ဘာ့ေၾကာင့္ ဘာ့ေၾကာင့္…………..အားးးးးးးး”
ေတြးရခက္လြန္းသည့္ ေမးခြန္းမ်ားစြာမွ ဖယ္ခြါရန္ သူ ပင္ပန္းတၾကီး
ေအာ္လိုက္မိသည္။ သို႕ေသာ္ သူ ေၾကာက္လန္႕တၾကား ျဖစ္သြားရသည္။ အသံ။ သူ႕အသံ ဘယ္မွာလဲ။
သူ႕အသံကို သူ ျပန္မၾကားရ။ ဒါဆို ခုနကလူႏွင့္ ေျပာတုန္းက ဘာ့ေၾကာင့္ ၾကားရတာလဲ။ တရစပ္
ေမးခြန္းမ်ားေအာက္ သူ အသံထြက္ၾကည့္ရင္း စိုးထိတ္လာသည္။
ေၾကာက္ရြံ႕စိတ္ဆိုသည္မွာ ဒါကိုေခၚသလား။ ငါ မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ေလာက္ဘူး
ဆိုတဲ့စိတ္ အၾကီးုစိုးခံလိုက္ရေလျပီလား။ အုိ ..လူဆိုတာ ၾကံရင္းေသသတဲ့။ ငါဘာ့ေၾကာင့္
လက္ေလွ်ာ့ရမွာလဲ။ စိတ္ကို ရုတ္ခ်ည္းအားတင္းရင္း အသက္ရႈသံသဲ့သဲ့တို႕ကို နားစိုက္ေထာင္လိုက္သည္။
သို႕ေသာ္ မၾကားရ။ ျမင္လိုက္ရသည့္ ေျပာက္ၾကားအလင္းစမ်ားသည္လည္း ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္မသိ။
အရာအားလံုးသည္ အေမွာင္အတိျဖင့္။
“မင္း အေရာင္ေတြ ဆက္မရွာေတာ့ဘူးလား”
ခနဲ႕သံ ဟုသတ္မွတ္ႏိုင္သည့္အသံဟု သူ႕စိတ္တြင္းမွ သတ္မွတ္လိုက္သည္။
“ခင္ဗ်ားကို ကၽြန္ေတာ္က ဘာ့ေၾကာင့္ ေျပာျပရမွာလဲ”
“အေကာင္းေမးတာပါကြာ မင္း အေရာင္စံုတဲ့ ကမၻာကို ျပန္သြားခ်င္ရင္နည္းတစ္ခုေတာ့ရွိတယ္“
စိတ္မွာ ဖ်တ္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ အေရာင္စံုတဲ့ ကမၻာကို ျပန္သြားခ်င္ရင္
တဲ့။ အို သူမ်ားဆီက အကူအညီယူရမွာတဲ့လား။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လည္း လမ္းရွာႏိုင္သားပဲ။ ကိုယ္မသိတဲ့ျဂိဳလ္ကို
ေရာက္ေနတဲ့ ကမၻာသားတစ္ဦး ျဖစ္ေနေလျပီလား။ စိတ္အလ်ဥ္ကို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ မီေအာင္မလိုက္ႏိုင္ေသးခင္
ႏႈတ္မွ ေမးခြန္းေမးသြားရသည္။
“ဘယ္လိုနည္းလဲ”
“မင္းရဲ႕စိတ္တစ္ျခမ္းကို သူ႕ကို ၾကီးစိုးခြင့္ေပးမယ္ဆိုရင္
သူက မငး္ကို ေျမကမၻာေပၚေရာက္ေအာင္ ကူညီေပးလိမ့္မယ္”
“ဘယ္သူတုန္း”
“မိစၦာ”
“ဘယ္လိုလုပ္ျဖစ္ႏိုင္မွာလဲ စိတ္တစ္ျခမ္း ဟုတ္လား ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္
ပိုင္တယ္လို႕ ဘယ္သူေျပာသလဲ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကို ကၽြန္ေတာ္မပိုင္ဘူး ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားနဲ႕ဦးေႏွာက္နဲ႕ပိုင္တာဗ်
ဒီေတာ့ စိတ္တစ္ျခမ္းကိုလည္းၾကီးစိုးခြင့္မေပးႏုိုင္ဘူး အေရာင္ေတြရွိတဲ့ ကမၻာကို ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္
လိုက္ရွာမယ္ ”
ယုတၱိမရွိဟု ေတြးရင္း စိတ္တိုတိုႏွင့္ေအာ္ဟစ္ေျပာဆိုလိုက္မိသည္။
ထိုလူသည္ ထိုလူေျပာသည့္ မိစၦာ၏ လက္ေထာက္ပင္ျဖစ္ေနႏိုင္သည္ဟု စိတ္ေပါက္ေပါက္ျဖင့္ ေတြးကာ
အေမွာင္ထုမွာပင္ မ်က္ေစာင္းထိုးရင္း သူ ေရွ႕ဆက္ရန္ျပင္လိုက္သည္။
“အင္း တစ္ခ်ိန္ကေတာ့ငါလည္း မင္းလို ေတြးခဲ့မိတာေ့ပါ့ ကိုယ္တိုင္
ထြက္ေပါက္လိုက္ရွာႏိုင္မယ္လို႕၊ ခုေတာ့ အေရာင္စံုတဲ့ကမၻာကို မျမင္ရတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာျပီလဲ
ငါမသိဘးူ ငါကိုယ္တိုင္လည္း ျပန္ထြက္သြားလို႕မရေတာ့ဘူး မိစၦာက သူ႕ဆီကို ေရာက္လာတဲ့ လူတိုင္းကို
အခ်ိန္တစ္ခုထိ သတ္မွတ္ေပးထားတာ ငါက သတ္မွတ္ခ်ိန္ေစ့သြားတဲ့သူပါကြာ”
တိတ္ဆိတ္ျခင္းႏွင့္ ဆြံ႕အျခင္းေရာေနသည့္ အသံကိုနားေထာင္ရင္းသူ
ေမးခြန္းတစ္ခုကို သတိရလာသည္။
“ခဏခဏ ကၽြန္ေတာ္ေမးစရာရွိေသးတယ္”
“ေမးေလ”
“ခင္ဗ်ားနဲ႕ေျပာရင္ ကၽြန္ေတာ့္အသံကိုၾကားရျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာကၽြန္ေတာ္ေအာ္ၾကည့္ေျပာၾကည့္တာ
ဘာလို႕ မၾကားရတာလဲ”
“ဘယ္ၾကားရမလဲ မင္းနဲ႕ငါနဲ႕ေျပာတုန္းက ငါက မင္းရဲ႕ေဘးနားမွာ
ပဲ့တင္သံအျဖစ္ ျပန္လာဖို႕ၾကားခံနယ္ အျဖစ္ရွိေနတယ္ေလ မင္းမရွိပဲ ငါတစ္ေယာက္တည္းကိုယ့္ဘာသာေျပာရင္
ငါလည္းၾကားရမွာမဟုတ္ဘူး ဒီေနရာက စကားေျပာခ်င္ရင္ ကိုယ့္စကားကို နားေထာင္မယ့္ ပဲ့တင္သံလူ
ရွိရတယ္ အသံေတြမ်ားေလေလ အသဲေနာက္မွ အလင္းမႈန္ေလးေတြ ရွိေလေလပဲ ဒီေနရာမွာ ငါလိုလူေတြအမ်ားၾကီးရွိေနတယ္
ငါတို႕အတြက္ေတာ့ အသံေနာက္က အလင္းစမႈန္မႈန္ေလးေတြဟာ စိတ္ေျဖရာေပါ့ကြာ”
တိတ္ဆိတ္သြားျပန္သည္။ ေမးခြန္းေျဖျပီးထြက္သြားသည္လား၊
သို႕မဟုတ္ အနားတြင္ ရပ္တန္႕ေနသည္လား။မသိ။ သူမသိ။ သူသိသည္ကေတာ့ သူ ဘာလုပ္ရမလဲ ဟူသည့္
ေမးခြန္းသာ ျဖစ္သည္။ ထိုေမးခြန္းကို ထပ္ခါတလဲလဲ ရြတ္ရင္း သူ ဆက္ေလွ်ာက္လာလိုက္သည္။
လမ္းဆံုးလွ်င္ ရြာေတြ႕မည္ ဆိုသည့္ စကားတစ္ခြန္းကို အမွတ္ရမိသည္။
တစ္ခါတစ္ရံ လမ္းဆံုးလွ်င္လည္း ရြာေပ်ာက္ေနတတ္ေၾကာင္း ေရာင္စံုကမၻာသို႕ေရာက္လွ်င္ မွတ္တမ္းတင္ရဦးမည္ဟု
စိတ္မွာေတးထားလိုက္မိ၏။
အေမွာင္ထုက ပို၍ပို၍ၾကီးရင့္လာသလို ထင္ရ၏။ အသက္ရႈ၍ မဝ
ဟူသည့္ခံစားခ်က္အျပင္ အေရာင္ဆာသည့္ ဒဏ္ကိုပါ အလူးအလဲ ခံစားေနရသည္။ အခ်ိန္၊ သူ အခ်ိန္ေစ့ေလျပီလား။
မိစၦာေပးထားသည့္အခ်ိန္ေစ့ေလျပီလား။ အို မျဖစ္ႏိုင္တာဟု ေတြးရင္း ေခါင္းခါလိုက္သည္။
ထို႕ေနာက္ လုပ္မိလုပ္ရာျဖင့္
“ေဟးး”
သူ ေအာ္ဟစ္လိုက္မိသည္။ ျပန္ၾကား႐၍ သူေပ်ာ္သြားမိ၏။
“ငါ မင္းေဘးမွာ ရွိေနတယ္ မင္း ဘယ္အခ်ိန္ထိ တိုက္ခိုက္ႏိုင္မလဲလို႕”
ထူးဆန္းလြန္းသည့္ စကားဟု ေတြးရင္း အသံလာရာသို ႔ ေမွ်ာ္မွန္းၾကည့္လိုက္မိသည္။
“ဒီအခ်ိန္ဆို သူ သိေနေလာက္ျပီ မင္း သူ႕အေပးအယူကို လက္ခံေတာ့မယ္ဆိုတာကို”
“ဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့ မိစၦာကို အယံုအၾကည္မရွိဘူးဗ်
ခုက ေအာ္ဟစ္ၾကည့္ရံုတင္”
“ခဏေစာင့္လိုက္ပါ မိစၦာလာေတာ့မယ္ ငါ မင္းေဘးနားေတာက္ေလွ်ာက္ကပ္လိုက္ေနတာက
မိစၦာလာမွာမို႕လို႕ ကပ္လိုက္ေနတာ မိစၦာလာရင္ အေရာင္ေတြအမ်ားၾကီးပါလာတယ္ မိစၦာရဲ႕ ကိုယ္ေပၚက
အေရာင္ေတြၾကည့္ခြင့္ရလိုက္တဲ့အခ်ိန္ဟာ ငါ့အတြက္ေတာ့ ေကာင္းကင္ဘံုမွာ ရွိသလို ခံစားရလို႕……..ပဲ
ဒါက ငါ့အတြက္ စိတ္ေျဖေဆးတစ္မ်ိဳးေပါ့”
ထိုသူ႕စကားအဆံုးသတ္တြင္ပင္ ရုတ္တရက္ ေအးစိမ္႕ျခင္းတို႕
လႊမ္းျခံဳလာသလို ခံစားရသည္။ ထို႕ေနာက္ေတာ့ အလင္းမ်ား။ အို ၾကည္ႏူးဖို႕ေကာင္းလိုက္တာ။
အေရာင္ေတြ အေရာင္ေတြ။ ေရငတ္ေျပသြားျပီ ဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္လိုပါပဲလား။ သူ အေရာင္ငတ္ေျပသြားျပီျဖစ္သည္။
ထိုအေရာင္မ်ားၾကားတြင္ တစ္စံုတစ္ေယာက္ရပ္ေနသည္ကို ခံစားလိုက္သည္။ အေသအခ်ာၾကည့္လိုက္ေတာ့
သူ။ ဟုတ္သည္။ သူ ရပ္ေနသည္။ အေရာင္စံုအေသြးစံု ျဖင့္ သူရပ္ေနသည္။ ကေယာင္ကတမ္းျဖင့္ ကိုယ့္လက္ကိုယ္
ျပန္ငံု႕ၾကည့္လိုက္သည္။ ဗလာသည္ ဗလာသာျဖစ္၏။
“မင္း သိျပီးျပီထင္ပါတယ္ ငါ့အေပးအယူကို”
ဘာ့ေၾကာင့္ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သလဲ။ မသိ။သူမသိ။
“တစ္ကေန တစ္ဆယ္အတြင္းေရမယ္ အဲဒီအခ်ိန္အတြင္း မင္းအေျဖေပးပါ
ဒီခ်ိန္မွာမွ အေျဖမေပးဘူးဆိုရင္ ေနာက္ထပ္အခြင့္အေရးမရေတာ့ဘူးမွတ္ပါ”
တစ္ကေနတစ္ဆယ္။
“တစ္၊.. ႏွစ္၊ ..သံုး၊…ေလး၊….ရွစ္၊…ကိုး၊….”
“လက္ခံတယ္”
ဟိန္းထြက္သြားသည့္ ကိုယ့္အသံကိုယ္ ႏွစ္ျခိဳက္စြာျပံဳးမိရင္း
သူေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။ စိတ္တစ္ျခမ္းကို ၾကီးစိုးမယ္ တဲ့။ လူေတြ၏ စိတ္ဆိုသည္ကို ၾကီးစိုးထားသူမ်ားမွာ
ဦးေႏွာက္ႏွင့္ ႏွလံုးသားျဖစ္သည္ကို ဤမိစၦာသိမည္မထင္။ ထို႕အတြက္သာ စိတ္တစ္ျခမ္းၾကီးစိုးခြင့္ေတာင္းျခင္းပင္။
အျပင္ကမၻာ ျပန္ေရာက္လွ်င္ ဦးေႏွာက္ႏွင့္ ႏွလံုးသားကိုသံုး၍ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ ျပန္ျပီးအုပ္စိုးခြင့္ရႏိုင္သည္မဟုတ္ပါလား။
“လွလိုက္တာ”
ဟုတီးတိုးေရရြတ္လိုက္မိသည္။ မိစၦာ၏ အျပံဳးသည္ ထိုမွ်လွပါသလား။
သူ ထိုကဲ့သို႕ လွေအာင္ တစ္ခါမွ် မျပံဳးဖူးပါ။ ထို႕ေနာက္ေတာ့ အလင္းတို႕က သူ႕ကို စုပ္ယူသြားသလိုရွိသည္။
အလင္းဝဲဂယက္ထဲသို႕ ယက္ကန္ယက္ကန္ေမ်ာပါရင္း သတိထားလိုက္မိသည္က မ်က္ဝန္းတစ္စံု။ သူ႕ကို
ေငးၾကည့္ေနသည့္ မ်က္ဝန္းတစ္စံု။ အားက်ေနသည့္ မ်က္ဝန္းမ်ားျဖစ္သည္မို႕ သူ႕ေဘးနားမွ တစ္ေလွ်ာက္လံုးကပ္လိုက္လာသည့္
လူဟု တစ္ထစ္ခ် ယံုၾကည္လိုက္ေတာ့သည္။
------------------++++++++++++++++------------------
“ထထ ေနဖင္ထုိးေအာင္ အိပ္မွာလား ထေတာ့ မ်က္ႏွာသစ္ေရမိုးခ်ိဳးျပီးရင္
မနက္စာ လာစားေတာ့”
တြန္းႏိႈးခံံလိုက္ရမႈေၾကာင့္ သူ႕မ်က္ဝန္းအစံုတို႕ ပြင့္သြားရသည္။
မ်က္လံုးဖြင့္ဖြင့္ျခင္းေတြ႕ရသည္က ေမေမ။ အိုး ဒါဆို မိစၦာေတြ၊ အေရာင္ေတြ ဆိုတာ အိပ္မက္ေပါ့။
ဝမ္းသာလြန္းစြာျဖင့္ ေမေမ့ပါးကို ရႊတ္ခနဲနမ္းလိုက္ရင္း ေရခ်ိဳးခန္းဆီသို႕ ထြက္လာလိုက္ေတာ့သည္။
“လာ ဒီမွာ သားအၾကိဳက္ မုန္႕ဟင္းခါး ”
မုန္႕ဟင္းခါးကို သူ ဘယ္တုန္းက ၾကိဳက္ခဲ့လို႕လဲ၊တစ္ခါမွ
မၾကိဳက္ခဲ့ဖူးပါဘူး ဟုေတြးရင္းေပါင္မုန္႕မီးကင္ဆီသို႕ လက္လွမ္းလိုက္မိသည္။ ေမေမက တစ္ခ်က္သာ
မ်က္လံုးလွန္ၾကည့္ျပီး ဘာမွမေျပာ။ ေပါင္မုန္႕မီးကင္ သံုးခ်ပ္ေလာက္စားအျပီးမွာေတာ့ သူ
ဗိုက္ဝသြားျပီမို႕ ျခံထဲသို႕ လမ္းဆင္းေလွ်ာက္ရန္ျပင္လိုက္စဥ္
“ေျပာေတာ့ ေပါင္မုန္႕မီးကင္က တူးေစာ္နံလို႕မၾကိဳက္ဘူးဆို
ျမန္မာ့ရိုးရာ မုန္႕ဟင္းခါးေလးပဲ အျမဲျပင္ေပးပါဆို….”
တရစပ္ထြက္လာသည့္ ေမေမ့စကားမ်ားၾကား သူ အထိတ္တလန္႕သတိထားလိုက္မိသည္က
ထိုစကားမ်ားသည္ သူေျပာခဲ့ဖူးသည္ဆိုတာကိုပင္။ သို႕ဆိုလွ်င္ ေပါင္မုန္႕မီးကင္ကို ဘယ္သူေရြးခ်ယ္တာလဲ။
ဘယ္သူေရြးခ်ယ္တာလဲ။ သူအိမ္အေပၚထပ္သို႕ ေျပးလာရင္း ကိုယ္လံုးေပၚမွန္ရွိသည့္ ဗီရိုေရွ႕ရပ္ကာ
သူ႕မ်က္ႏွာသူ ျပန္ၾကည့္လိုက္မိေတာ့ မ်က္ႏွာတစ္ျခမး္က ျပံဳးေနသည္။ ဟုတ္သည္။ ႏႈတ္ခမ္းတစ္ဖက္ေကြးကာ
ျပံဳးေနသည္။ ထိုႏႈတ္ခမ္းေကြးရွိသည့္ဘက္မွ မ်က္လံုးသည္ အမည္းေရာင္မ်ားပို၍ ထူထပ္ေနေလသလား။
ထိုမ်က္ဝန္း၏ စူးရဲမႈက က်န္မ်က္လံုးထက္ ပိုျပီး စူးရဲေနေလသလား။
“ေဟာ ဒါေလးေျပာတာကိုပဲ ဘယ့္ႏွယ္ ႏႈတ္ခမ္းၾကီးတစ္ဖက္တြန္႕ျပံဳးတာတုန္း
ၾကည့္မေကာင္းဘူး သားငယ္ ရုပ္ဆိုးတယ္”
ေနာက္မွ ထြက္လာသည္ ေမေမ့အသံေၾကာင့္ သူ ေၾကာင္ေၾကာင္အအျဖင့္
မွန္မွ အၾကည့္လႊဲကာ ကိုယ့္ပါးစပ္ကိုယ္ လက္ျဖင့္ ပိတ္လိုက္မိေတာ့သည္။ ထို႕ေနာက္ ျခံထဲေျပးဆင္းလာလိုက္ေတာ့သည္။
အေရာင္ေတြ၊ သူၾကည့္ခ်င္သည့္အေရာင္ေတြကို သြားၾကည့္ရမည္။
သူဟာ သူလား၊ မိစၦာလား သူကိုယ္တိုင္ ေဝခြဲမရေသး။ သူ မိစၦာ၏
အစီးနင္းခံေနရသည္မွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာျပီလဲဟု ေယာင္ေယာင္ယမ္းယမ္းေတြးလိုက္မိေတာ့ သူ ေခါင္းခါယမ္းလိုက္မိသည္။
မသိ။ သူ မသိ။
လွလိုက္တာ။ ျခံထဲမွာ အပင္ေတြ မ်ိဳးစံုေအာင္ စိုက္ထားသည္ပဲ။
အစိမ္းေရာင္၊ အနီေရာင္၊ အျဖဴေရာင္၊ အို ေန၏အလင္းေရာင္ေလးသည္လည္း ခ်စ္စရာေကာင္းသည္။
ေမေမ့အသားေရာင္ေလးသည္လည္း ခ်စ္စရာေကာင္းသည္။
“မင္းက အေရာင္ကိုၾကည့္ ငါက မင္းကိုယ္ကို ခိုင္းမွာေပါ့ကြာ
ဟားဟားဟား”
ၾကားလိုက္ရသည့္ သူ႕အသံေၾကာင့္ ဆတ္ခနဲျဖစ္သြားသည္။ မိစၦာ။
သူ ေခါင္းခါလိုက္ရင္း
“ငါက ငါကြ ငါ့ကိုယ္ကို ငါပဲ ခိုင္းမွာေပါ့”
“မရေတာ့ဘူး မင္းရဲ႕ က်န္တဲ့စိတ္တစ္ျခမ္းနဲ႕ ငါနဲ႕ လွ်ိဳ႕ဝွက္သေဘာတူညီမႈယူျပီးျပီ
မင္းရဲ႕ အလငး္ေရာင္စိတ္ျခမ္းကို ငါဝင္ျပီးရင္ သူနဲ႕ငါနဲ႕ ပူးေပါင္းျပီး မင္းခႏၶာကိုယ္ကို
အုပ္ခ်ဳပ္မယ္လို႕ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ထားျပီးသားကြ ဟား ဟား ဟား မင္းရဲ႕ အမည္းေရာင္စိတ္တစ္ျခမ္းက
မင္းေဘးနားကေန ေတာက္ေလွ်ာက္ကပ္လိုက္လာတဲ့သူဆိုတာကိုေကာ မင္းသိရဲ႕လား ဟင္ အေမွာင္ထုကေန
မင္း လြတ္ေျမာက္ဖို႕ တစ္မိနစ္အလိုမွာ မင္းကိုမိသြားတာပဲ ”
မဟုတ္ဘူး ဟု ေခါင္းခါရင္း သူ႕လက္ႏွစ္ဖက္ကို အသားကုန္ေလတြင္
ေဝ့ယမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ မရ။ မရေတာ့။ သူ သူ႕ကိုယ္ သူ မပိုင္ေတာ့။ သူ အျမင္တြင္ အေရာင္မ်ားသာ
ဟိုဒီဝဲလွည့္လွ်က္ က်န္တာ ဘာမွ်မျမင္ရေတာ့။ ဖ်တ္ခနဲ မ်က္ဝန္းတစ္စံုကို ျပန္လည္ျမင္ေယာင္မိသည္။
အားက်ေနသည့္မ်က္ဝန္းမ်ားဟု ထင္မွတ္မွားခဲ့မိ၏။ မဟုတ္။ ေသခ်ာၾကည့္ေတာ့ မ်က္ဝန္းေထာင့္စြန္းမွာ
အနီေရာင္အတၱမ်ား။ အနီေရာင္အတၱမ်ား ၾကီးစိုးေနသည့္ မ်က္ဝန္း။
သူ မ်က္ဝန္းအစံုကို မွိတ္လိုက္သည္။ သို႕ေသာ ္အေရာင္ေတြက
ေပ်ာက္မသြား။ မိွတ္ထားသည့္ မ်က္ဝန္းတြင္မွာပါ လာေရာက္စြဲထင္ေနသည္။ မ်က္လံုးအစံုကိုဖြင့္လိုက္ေတာ့လည္း
အေရာင္ေတြ။
သူ အေမွာင္ငတ္တတ္လာျပီျဖစ္သည္။
…
သူ
အေမွာင္ကို
ဆာေလာင္ေနခဲ့သည္မွာ
အေတာ္
ၾကာျပီ
ျဖစ္၏။
ရည္ေဝ(လင္းေရာင္ျခည္)
No comments:
Post a Comment
မဂၤလာပါ စာေတြ လာဖတ္ေပးလို႕ ေက်းဇဴးပါေနာ္