ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း

“ပန္းကေလးမ်ား ပြင့္ေတာ့မည္

ဖူးတံဝင့္လို႕ခ်ီ

ေနျခည္မွာ ေရႊရည္ေလာင္း

ငါတို႕စာသင္ေက်ာင္း”

မပီကလာ အသံေလးမ်ားႏွင့္ လက္ပိုက္ကာ ကဗ်ာဆိုေနၾကသည္မွာ အသံေလးမ်ား မညီ႕တညီျဖစ္ေနေသာ္လည္း နားဝင္ပီယံရွိလွသည္။ ထိုအသံေလးမ်ားေက်ာ္၍ ေနာက္အခန္းသို႕ဝင္လိုက္ခ်ိန္ဝယ္ ကေလးမ်ားက ဆရာမေရွ႕ စာအံေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။

သူမကိုေခၚေဆာင္လာသည့္ ဆရာမႏွင့္ စာသင္ေနသည့္ ဆရာမတို႕ စကားေျပာေနစဥ္ ကေလးမ်ားဘက္လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရျပန္သည္။ ေက်ာင္းစိမ္းအသစ္မေျပာႏွင့္။ အျဖဴအစိမ္းဝတ္လာသည့္ ဦးေရက လက္ခ်ိဳးေရ၍ပင္ရသည္။ ထိုေရာင္စံုကာလာဝတ္ဆင္သည့္ ကေလးမ်ားတြင္လည္း အသစ္မဆိုထားႏွင့္။ အေရာင္ခပ္လတ္လတ္ဝတ္ထားသည့္ကေလးဦေရမွာလည္း ဆယ္ဦးပင္ မျပည့္ခ်င္။ တူညီသည့္အရာကေတာ့ ကေလးတို႕၏ မ်က္ႏွာေလးမ်ားသည္ သနပ္ခါးကိုယ္စီလိမ္းထားၾကျပီး တစ္စံုတစ္ရာကို ေမွ်ာ္လင့္ေနဟန္ရွိသည္။

“ကဲ..ကဲ..စာ ျပီးမွဆက္သင္မယ္..မုန္႕ဟင္းခါးစားရမယ့္အခ်ိန္ျဖစ္သြားျပီ..စာအုပ္ေတြ သိမ္း သိမ္း..မေန႕တည္းက ပန္းကန္နဲ႕ဇြန္းယူလာလို႕မွာလိုက္တယ္ေနာ္ မပါတဲ့သူရွိလား..ရွိရင္လက္ညိဳးေထာင္ပါ”

မည္သူမွ်လက္ညိဳးမေထာင္သည့္အခါမွ ထိုဆရာမက သူမကို လက္ညိဳးထိုးျပရင္း ကေလးမ်ားအား

“ဒါ သားတို႕သမီးတို႕ကို ဒီေန႕ မုန္႕ဟင္းခါးေကၽြးတဲ့ အလႈရွင္ပဲ မွတ္ထားၾကေနာ္ ေဒၚရြက္ဝါ…တဲ့ ”

ကေလးမ်ားကေတာ့ သူမအား တစ္ခ်က္သာၾကည့္ႏိုင္သည္။ သူတို႕၏ အာရံုက ေက်ာင္းေရွ႕ ကြင္းျပင္က မုန္႕ဟင္းခါးအိုးမ်ားဆီသို႕သာ။ အိတ္ထဲမွ ထုတ္ထားသည့္ ပန္းကန္ႏွင့္ဇြန္းေလးမ်ားကိုလည္း ကိုင္လိုက္၊ ခံုေပၚျပန္ခ်လိုက္ႏွင့္။ ကေလးတို႕ကိုၾကည့္ရင္း သူမပါ ေပ်ာ္ျမဴးလာမိသည္။ တခ်ိန္တုန္းက သူမလည္း ဒီအခန္း၊ ဒီေနရာေလးမွာပဲ ဘယ္အခ်ိန္ မုန္႕ဟင္းခါးစားရမလဲ ဟူေသာအေတြးႏွင့္ ေမွ်ာ္ခဲ့ဖူးသည္ေလ။

ေဟာ..တခ်ိဳ႕ကေလးေတြကေတာ့ မုန္႕ရျပီး တခ်ိဳ႕ကေလးေတြကေတာ့ မုန္႕မရေသး၍ ေစာင့္ဆိုင္းေနၾကျပန္သည္။ ပန္းကန္အသယ္အပို႕လုပ္ေပးသည့္ သံုးေလးတန္းအရြယ္ ေက်ာင္းသားေလးသံုးေယာက္မွာလည္း လက္မလည္ေအာင္ပင္ ဗ်ာမ်ားေနၾကသည္။ ကိုယ္ပါဝင္သယ္ေပးမွပဲ ကေလးမ်ားမုန္႕ျမန္ျမန္ရေတာ့မည္ဟူသည့္ အေတြးႏွင့္ စလင္းဘက္အိတ္ကို ခံုေပၚတင္ရင္း ကေလးတို႕ဆီမွ ပန္းကန္ယူကာ မုန္႕သယ္ေပးမိေတာ့သည္။

အိုး..စားေနၾကသည္မွာအားရဖြယ္။ တခ်ိဳ႕ကေလးမ်ားက် အစားျမန္လွခ်ည့္။ မ်က္စိတစ္မွိတ္အတြင္း ႏွစ္ပန္းကန္ကုန္သြားသည္မွာ ယံုႏွိုင္ဖြယ္ရာပင္မရွိ။ ကိုယ္ေတာင္အဲ့ေလာက္စားႏိုင္ပါ့မလား မသိ ဟုေတြးရင္း ျပံဳးမိေသးေတာ့သည္။ အခန္းျပင္ဘက္လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ၾကည့္မိေတာ့ ရင္ဝယ္ၾကည္ႏူးမိရသည္။ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ ပန္းကန္တစ္ခ်ပ္၊ ဇြန္းတစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ သူတစ္ဇြန္း၊ ကိုယ္တစ္ဇြန္းစားေနၾကသည္မွာ ၾကည္ႏူးဖြယ္ရာပင္။ အစ္ကိုလုပ္သူက ညီမအား ခြ႕ံေကၽြးလိုက္၊ ေပမွာစိုး၍ ဇြန္းေလးႏွင့္အသာအယာ ႏႈတ္ခမ္းေလးအားသပ္ေပးသည္မွာ သူ႕ညီမအား အရမ္းခ်စ္သည့္ပံုပင္။

တစ္ခ်ိန္တုန္းကေတာ့ သူမလည္း မုန္႕ဟင္းခါးသံုးပန္းကန္ကို ထစ္ထိုင္တည္းစားခဲ့ဖူသည္ဟု အမွတ္ရမိျပန္ေသးသည္။ တခ်ိဳ႕ကေလးမ်ားက မုန္႕ထဲပါလာသည့္ ဘဲဥျခမ္းမ်ားအား အိတ္ေလးထဲအသာအယာထည့္သိမ္းတာ ေတြ႕မိျပန္ေတာ့ ေမးစရာမလိုပဲ အေျဖသိမိျပန္ေခ်သည္။ တခ်ိန္တုန္းက သူမလည္း မုန္႕ဟင္းခါးကို ပန္းကန္ထဲအျပည့္ျဖည့္ကာ အေမ့ကိုေကၽြးခ်င္စိတ္ႏွင့္ယူခဲ့ဖူးသည္ပဲ။

“ဒီမွာလည္း အဝစား..အိမ္ကိုယူသြားခ်င္လည္း ယူသြားေနာ္ ရတယ္”

ဆရာမမ်ားက ကေလးမ်ား မယူရဲမည္စိုးသျဖင့္ တတြတ္တြတ္ တိုက္တြန္းေနသံၾကားရေတာ့ ျပံဳးမိရင္း .သူတို႕ခမ်ာ ကေလးမ်ားဘက္က စဥ္းစားေပးရွာသည္..ဟုလည္းေတြးမိျပန္သည္။

ရြက္ဝါ သည္ေက်ာင္းၾကီးမွာ ေနခဲ့ဖူးသည္။ ဆရာ၊ ဆရာမတို႕၏ ေမတၱာကို အျပည့္အဝခံယူခဲ့ဖူးသည္။

ျမင္ေနသည့္ေက်ာင္းေဆာင္ေလးတို႕အားၾကည့္ရင္း အတိတ္ကို ေစာင္းငဲ႕လြမ္းမိျပန္သည္။

ကုန္းကမူေလးေပၚကအေဆာင္ေလးက သူငယ္တန္းေလးကေန တစ္တန္းထိတက္ခဲ့သည့္အေဆာင္ပင္။ ထိုအေဆာင္တြင္ သူမ အစ္ကိုေတြ ေျမွာက္ေပးသျဖင့္ ေက်ာင္းသားေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ရန္ျဖစ္ဖူးသည္။ ေနာက္ဆံုးမႏိုင္ေတာ့ နားရြက္ ဖတ္ကိုက္ဖူးသည္။ ေဘးပတ္ပတ္လည္တြင္ေတာ့ သူမအစ္ကိုေတြေကာ၊ ထိုေကာင္ေလး၏ အစ္ကိုေတြေကာ လက္ေဝွ႕ပြဲၾကည့္သလို လက္ခုပ္တီးအားေပးလို႕။ အတန္းေဖာ္ေတြေတာင္ အဆစ္ပါေသး။ မွတ္မွတ္ရရ သူငယ္တန္းေလး ပထမဆံုးစတတ္သည့္ေန႕။ ရန္ျဖစ္သည့္အတြက္ ဆရာမေလးက သတိထားမိသြားေသာ….ဖိုက္တာေလး..ဟု အသတ္မွတ္ခံရေသာေန႕။

ထိုကုန္းေပၚေလးက ဆင္းလိုက္ေတာ့ ေျမျပန္႕ေပၚမွာ ေဆာက္ထားသည့္ ႏွစ္ထပ္အေဆာင္။ ထိုအေဆာင္ေလးတြင္ပင္ သူမ ႏွစ္တန္းကေန ေလးတန္းအထိ ပညာသင္ခဲ့ရသည္။ ဒီ အ. .မ. က-၅ ဟူေသာ မူလတန္းေက်ာင္းေလးသည္ သူမဘဝ၏ သိတတ္ျခင္းအခ်ိန္အနည္းငယ္သာ က်င္လည္ခဲ့ရေသာ္ျငား ဘဝ၏အစိတ္အပိုင္းထဲတြင္ သူသည္လည္း ေမ့မရႏိုင္ေသာ အတိတ္မ်ားစြာျဖင့္ရံဖန္ရံခါဆိုသလို အိပ္မက္ထဲသို႕ ေရာက္ခါ ဘဝအေမာေတြကို ေျဖေပးတတ္သည္။

…………………………………………………

အိမ္ကေနေက်ာင္းကို တစ္ေမွ်ာ္တစ္ေခၚၾကီး ေလွ်ာက္ရသည္။ ပထမေကြ႕က တရုတ္သခ်ိ ၤဳင္းရွိေသာေကြ႕။ ေနာက္ အ.လ.က- ၃ကို ေက်ာ္ေသာေကြ႔။ ျပီးလွ်င္ေတာ့ ေက်ာင္းေလးဆီသြားဖို႕ လမ္းမၾကီးကေန လမ္းေကြ႕ေလးထဲခ်ိဳး။ ေဟာ ေရာက္ပါျပီ။ သူမတို႕ရဲ႕ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီး။

အိုးဘိုေက်ာင္း ဟူ၍လည္းေခၚေသာ၊ ဓါတ္မီးေက်ာင္း ဟု အမည္တြင္ေသာ၊ အမက ၅ ဟု၍လည္း သတ္မွတ္ထားေသာ သူမတို႕၏ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီး။  ထိုေက်ာင္းေတာ္ၾကီးတြင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေသာ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီးမွာ ရာဇဝင္ႏွင့္။ ဒီျမိဳ႕ေလး ၊ ဒီေရနံေခ်ာင္းျမိဳ႕ေလးမွာ သူမတို႕မတက္ခင္ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ကပင္ ဆရာမၾကီး အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့သည္။ သူမတို႕မိဘေတြပင္ ဒီဆရာမၾကီးဆီမွာ ေက်ာင္းတတ္ခဲ့ရသည္။ ခ်စ္ခင္ေလးစားရပါေသာ ဆရာမၾကီး ေဒၚခင္မၾကီး။ ဆရာမၾကီး၏ သမီးႏွစ္ေယာက္လည္း ေက်ာင္းဆရာမပင္။ သို႕ေသာ္ သူမတို႕ႏွင့္ ရင္းႏွီးေသာ၊ သူမတို႕ေလးစားခ်စ္ခင္ရေသာ ဆရာမကျဖင့္ တစ္ေယာက္သာရွိသည္။ ဒီေက်ာင္းတြင္ပင္ မူလတန္းျပဆရာအျဖစ္တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနေသာ ဆရာမ ေဒၚေရႊမမ။

။။။။။

ဆရာမၾကီး ေဒၚခင္မၾကီးက သူမကို တစ္အားခ်စ္သည္။ ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္တိုင္း သူမကို တကူးတက လာေခၚ၍ ခြံေကၽြးသည္။ အိမ္မွထည့္ေပးသည့္ထမင္းခ်ိဳင့္က ဟင္းမေကာင္းသည့္ေန႕ဆို ကိုျဖိဳးႏွင့္ကိုေဇာ္ ၾကိတ္မွိတ္စားေပေရာ႕။ သူမကေတာ့ ဆရာမေဒၚခင္မၾကီးလည္း ရွိသည္။ သူမကို ဖိုတ္တာဟုေခၚတတ္ေသာ အတန္းပိုင္ဆရာမေလးလည္းရွိသည္။

အဲ အေနာက္ကေန တရႊတ္ရႊတ္ႏွင့္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကိုေဇာ္ႏွင့္ ကိုျဖိဳး။ ဒီအခ်ိန္က သူမတို႕ အဂၤလိပ္စာအခ်ိန္။ အသံတိတ္ေမးလိုက္သည္။ ဘာလုပ္မလို႕လဲ..ေပါ့။ ထြက္ခဲ့..ထပ္ေခၚျပန္သည္။ အြန္ လြယ္အိတ္ပါယူခဲ့…ဆိုသည့္သေဘာ။ အိတ္ကိုလက္ညိဳးထိုးျပျပန္သည္။ ဆူဆူေအာင့္ေအာင့္ႏွင့္ ပင္ လြယ္အိတ္ယူျပီးထြက္လာေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လံုးက သူမလက္ကို တစ္ေယာက္တစ္ဖက္စီဆြဲကာ ပုန္းလွ်ိဳးကြယ္လိွ်ဳးႏွင့္ ေက်ာင္းလစ္ရန္ျပင္ဆင္ပါေတာ့သည္။ သူမက ဘာလို႕ ဒီလိုပုန္းေနတာလဲ…ဟုေမးသည့္အခါ ေက်ာင္းလစ္မလို႕တဲ့။ ခုမ သူမက ေက်ာင္းတတ္ရတာေပ်ာ္တုန္းရွိေသး။ မလစ္ခ်င္ပါဘူး။ ေဟာဒီ…..လို႕ပဲေအာ္ရေသးသည္။ ကိုျဖိဳးက ပါးစပ္ကို ပိတ္၍ ေခၚလာသည္မွာ ေက်ာင္းအျပင္သို႕ပင္ ေရာက္လာျပီ။

ျမင္းလွည္းႏွင့္အျပန္ အေမတို႕ရံုးေရွ႕ကျဖတ္ေတာ့ ျမင္သြားမွာစိုးလို႕ ေခါင္းကို ပုထားရေသး။ ေနာက္တစ္ေန႕ေရာက္ျပန္ေတာ့ ဆရာမၾကီးက သူမမွလြဲ၍ အစ္ကိုႏွစ္ေယာက္လံုးအား ေဘာင္းဘီခၽြတ္ကာ ၾကိမ္လံုးႏွင့္ ေဆာ္ပေလာ္တီးေလျပီ။ သူမကေတာ့ ဆရာမၾကီးေဘးနားဝယ္ လက္ကေလးပိုက္၍ လူလိမၼာေလး လုပ္ေနေခ်ျျပီ။ အစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ သူမအား မ်က္ေစာင္းတခဲခဲ။

အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ညီမေလးေနမေကာင္းလို႕ ေက်ာင္းကေနျပန္တာ ဟူသည့္သူတို႕စကားအား သူမက သူတို႕လိမ္တာဟူ၍ တိုင္လိုက္သည္ကိုး။

............

ငယ္စဥ္ကပံုရိပ္ေလးေတြ ျပန္ေတြးမိျပန္ေတာ့ စိတ္မွာခံစားရသည္က ဆရာ၊ဆရာမတို႕၏ ေမတၱာရင္ေငြ႕ကို ျပန္ခိုလံႈခြင့္သလိုလို။

ခုလည္းၾကည့္ပါဦး။ ကေလးေတြအနားမွာ မုန္႕ဟင္းခါးဟင္းရည္လိုရင္ ေျပာေနာ္ ဟု တေၾကာ္ေၾကာ္ေအာ္ေျပာေနေသာ ဆရာမတို႕၏ ေမတၱာေငြ႕ေလးေတြကို ျမင္ေနရသည္ပဲ။ ဟင္းရည္ထည့္ေပးရန္ ခ်ိဳင့္ေလးမ်ားဆြဲကာ ကေလးတို႕၏ေဘးနားရပ္ေနသည့္ ဆရာမေလးမ်ားအားၾကည့္ရင္း ၾကည္ႏူးမိျပန္သည္။

“ဆရာမ ဒါက ေရထိန္းနံရံလုပ္ဖို႕ ဆယ့္ႏွစ္သိန္းပါဆရာမ.. ဒါကေတာ့ ေက်ာင္းျခံစည္းရိုးအုတ္တံတိုင္းကာဖို႕ ငါးသိန္း ဆရာမ”

အလႈေငြလက္ခံေနသည့္ ဆရာမ၏ မ်က္ဝန္းဝယ္ ၾကည္ႏူးရိပ္တို႕လဲ့ျဖာေနသည္။

“ဝမ္းသာလိုက္တာ သမီးရယ္ ေမေမသိရင္လည္းဝမ္းသာမွာ သူ႕တပည့္ေတြ ဒီလိုမ်ိဳးေက်ာင္းကို လာလႈသြားမွန္းသိရင္ ……ဒီေက်ာင္းကထြက္ေတြထဲမွာ အဆင္ေျပေနတဲ့သူေတြအမ်ားၾကီးရွိေပမယ့္ သမီးတို႕လို ကိုယ့္ေက်ာင္းကိုယ္ ျပန္ၾကည့္တဲ့သူက သံုးေလးေယာက္ေလာက္ပဲရွိတာ”

ဆရာမကို ေခါင္းျငိတ္ျပလိုက္ရင္း သူမ ရင္ထဲမလည္းၾကည္ႏူးေနမိသလို ဂုဏ္ယူေနမိသည္ပဲ။ တခ်ိန္တုန္းက တက္ခဲ့သည့္ ကိုယ့္ေက်ာင္းကို မေမ့မေလ်ာ့စြာ တတပ္တအားကူညီေနရသည္ကို တကယ္ပင္ ဂုဏ္ယူမိေပသည္။

အလႈေငြမ်ားေပးအပ္ျပီး ေက်ာင္းမွျပန္ထြက္လာေတာ့ ေျခလွမ္းတို႕က သြက္လက္ေနသည္။ ကိယ့္ေက်ာင္းကိုယ္ ကူညီခြင့္ရေလျခင္းဟု။

ဘဝဝယ္ အဆင္ေျပသည္လည္းရွိမည္။ အဆင္မေျပသည့္အခ်ိန္လည္းရွိေပမည္။ ယခုလိုအဆင္ေျပသည့္ကာလတြင္ ကိုယ့္ျမိဳ႕နယ္က ကိုယ့္ေက်ာင္းအား တတပ္တအားကူညီႏိုင္ျခင္းသည္ သူမအတြက္ေတာ့ ထူးကဲသည့္ ကုသိုလ္ဟုပင္ ခံယူထားမိသည္။ တက္ႏိုင္မည္ဆိုလွ်င္ေတာ့ မီးမွန္မွန္မလင္းေသာ သူမ၏ ေရနံေခ်ာင္းျမိဳ႕ေလးအား ႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီ မီးေပးႏိုင္ရန္ စြမ္းေဆာင္ခ်င္လွသည္။ မီးလာသည့္အခါမွာလည္း ခရမ္းခ်ဥ္သီးေလာက္သာလင္းသည့္မီးအားကို ဆယ္ဆတိုးလင္းေပးခ်င္မိသည္။

တခ်ိန္တခ်ိန္မွာေတာ့ သူမ၏ေရနံေခ်ာင္းျမိဳ႕ေလးသည္လည္း ရန္ကုန္ျမိဳ႕ၾကီးနည္းတူ ထြန္းေတာက္လာေပလိမ့္မည္။ ယခင္ေက်ာင္းတက္ခဲ့ေသာ၊ ေရနံေခ်ာင္းျမိဳ႕သူတစ္ဦးျဖစ္သူ သူမက ကိုယ့္ျမိဳ႕ကို မေမ့သကဲ့သို႕ ကိုယ့္ျမိဳ႕ကိုခ်စ္တတ္ေသာ၊ ကိုယ့္ေက်ာင္းကိုခ်စ္တတ္ေသာ၊ ကိုယ့္လူမ်ိဳးကိုခ်စ္တတ္ေသာ သူတို႕သည္လည္း ယခုေက်ာင္းတက္ေနသူမ်ားထဲမွေပၚထြန္းလာသည့္အခါ သူမ၏ ေရနံေခ်ာင္းျမိဳ႕ေလးအား ထြန္းေတာက္လာေအာင္ၾကိဳးစားၾကေပလိမ့္မည္။

တခ်ိန္က်လွ်င္ေတာ့ ေရနံေခ်ာင္းျမိဳ႕ေလးသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ပထမျမိဳ႕ေတာ္မျဖစ္လင့္ကစား ရန္ကုန္ျမိဳ႕ကဲ့သို႕ပင္ သြားေရးလာေရးသာ၍ လုပ္ငန္းမ်ားေပါမ်ားလာေပလိမ့္မည္။ ယံုၾကည္ပါသည္ေလ။ သူမလိုပင္ ကိုယ့္ျမိဳ႕ကို မေမ့ေသာ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေလးမ်ားေပၚထြန္းလာမည္ဟု။ အေတြးႏွင့္အတူ ၾကည္ႏူးစြာျပံဳးမိေတာ့ နားထဲဝယ္ ကေလးတို႕၏ စာအံသံေလးမ်ားလွ်ံလာသလိုလို။

“ပန္းကေလးမ်ားပြင့္ေတာ့မည္

ဖူးတံဝင့္လို႕ခ်ီ

ေနျခည္မွာေရႊရည္ေလာင္း

ငါတို႕စာသင္ေက်ာင္း”

။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။

ရည္ေဝ(ေရနံ႕သာသူ)