ခြင့္လႊတ္ေပးပါ...အေမ
(၁)
ဟုတ္မွဟုတ္ရဲ႕လား။
အံ႕ၾသျခင္းမ်ားစြာႏွင့္
အေသအခ်ာျပန္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ဟုတ္သည္။ ကၽြန္မရယ္ေနသည္။ မိဘႏွစ္ပါးႏွင့္အတူကန္စြန္းခင္းထဲတြင္
ရပ္လွ်က္ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ကို ရယ္ေနသည္။ ။ ဘယ္က ကန္စြန္းခင္းပါလိမ့္၊
ျမင္ဖူးသလိုလိုေတာ့ ရွိသားဟုေတြးစဥ္ အသိကလက္ခနဲ။ ရံုး၀င္းထဲက ကန္စြန္းခင္းပဲ။ ဒါေပမယ့္
ကၽြန္မတို႕မွ ႐ံုးထဲမွာ မေနၾကေတာ့တာ။ ဒါဆိုဒါက…အိပ္မက္ေပါ့။ ကၽြန္မ ႏွေျမာတသစြာႏွင့္ပင္
အိပ္မက္က ႏိုးထလိုက္ရသည္။
အိပ္ယာေပၚကေနေတာ့ မထမိေသး။ မအိပ္ခင္
ညဦးပိုင္းက အေမႏွင့္ စကားမ်ားခဲ့သည္။
ကၽြန္မ၏အစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာ
ကိုေဇာ္ႏွင့္ ကိုျဖိဳးက အိမ္သို႕လာကာ အျမဲ ပိုက္ဆံေတာင္းတက္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံလည္း
အိမ္မွာ ထမင္းစားသြားၾကသည္။ ဒါကို ကၽြန္မက မၾကိဳက္။ ကိုယ့္အိမ္ေထာင္ႏွင့္ကိုယ္လည္း
ျဖစ္ေနၾကျပီ။ မိန္းမယူေတာ့လည္း မိဘဆီက လက္ျဖန္႕။ မယူခင္ကလည္း လက္ျဖန္႕။
ယူျပီးေတာ့လည္း ထူးမျခားနား။ ဒီၾကားထဲ ထမင္းက စားၾကေသးသည္။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္
အိမ္ေထာင္ျပဳသြားကတည္းက သားအမိသားအဖသံုးေယာက္ ျငိမ္းခ်မ္းေနလိုက္တာ။
ထမင္းခ်က္ဟင္းခ်က္လည္း သံုးေယာက္စာ ကြက္တိ ဆိုေတာ့ သူတို႕လာစားသည့္ေန႕ဆို တကူးတက
ထပ္ခ်က္ရျပန္သည္ေပါ့။ အေဖမသိေအာင္ အေမ့ဆီက လက္သိပ္ထိုးေတာင္းတာ မေက်နပ္ဆံုး။
ဘယ့္ႏွယ္ အိုၾကီးအိုမႏွင့္ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့အေမကို ကိုယ္က ကန္ေတာ့မယ္ေတာ့မရွိ။ အျမဲ
လက္ျဖန္႕ဖို႕ပဲ စဥ္းစားၾကသည္။ သမ၀ါယမဌာနတစ္ခုရဲ႕ အၾကီးတန္းစားေရးလစာဟာ ဘာရွိမလဲ။
အလြန္ဆံုး ေျခာက္ေသာင္းခြဲေပါ့။ ေယာက်ၤားေလးတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ေတာ့ တစ္လကို
ဘယ္လိုရွာရွာ ရႏိုင္ပါသည္။ ပညာမတက္သူေတာင္ ကာယလုပ္သားအျဖစ္ႏွင့္
လုပ္ရင္းရႏိုင္သည္။
ၾကာေတာ့
စိတ္တိုလာသည္။ ပိုဆိုးသြားသည္က မေန႕ကသူတို႕လာစားေတာ့ ကၽြန္မပင္ ညစာစားဖို႕
ဟင္းမရွိေတာ့။ အနီးအနားမွာ ၂၄ နာရီဖြင့္သည့္ဆိုင္ ရွိလည္း ဘယ္လိုသြား၀ယ္မလဲ။
အိမ္မွာ အငယ္ဆံုးကကိုယ္။ ကိုယ္ထမင္းစားဖို႕အတြက္ေတာ့ အေမႏွင့္အေဖကို
အျပင္ထြက္၀ယ္ခိုင္းမယ္ဆိုလွ်င္ျဖင့္ လူ႕ေလာကကို ဘယ္အခ်ိန္မွ ျပန္ေရာက္လာပါ့မယ္မသိ။
ငရဲအိုးတြင္ခ်ိဳးကပ္ေနေပလိမ့္မည္။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္၀ယ္ဖို႕က်ေတာ့ကလည္း ည၁၂ နာရီ
ရွိေခ်ျပီ။ ဒီပတ္၀န္းက်င္က ကိုယ့္ကို ဘယ္ေလာက္သိတယ္ေျပာေျပာ ဒီခ်ိန္မွ အျပင္ထြက္ဖို႕ေတာ့
မရဲပါျပီ။ ဒါနဲ႕ပဲ ဆန္ေဆးရင္း ျပန္ေလျပီျဖစ္တဲ့ ကိုေဇာ္နဲ႕ ကိုျဖိဳးကို အျပစ္ေျပာမိေတာ့
အေမက ပြက္ေလာရိုက္ပါေတာ့သည္။ သူ႕သားေလးေတြကို ဒီလိုေျပာရမလားလို႔ တဲ့။ ကိုယ္ကလည္း
ကိုယ္မွန္သည္ဆိုကာ ျပန္ေျပာႏွင့္ စကားမ်ားေပေတာ့သည္။
ဖုန္းက
နာရီကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္မိေတာ့ မနက္ ၆ နာရီ ခြဲေခ်ျပီ။ မထေသးဘူး။ အေမရံုးသြားမွ
ထေတာ့မယ္ ဟုစဥ္းစားရင္း အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလိုက္သည္။ ဒီခ်ိန္ဆို အေဖ
ကားဂိတ္ေရာက္ေနေပလိမ့္မည္။ မင္းတုန္းမွာ တစ္လေလာက္ ဘုန္းၾကီးသြား၀တ္ဦးမည္တဲ့။
ေကာင္းပါသည္။ ဒီခ်ိန္မွာေတာ့ အိမ္စရိတ္အတြက္ အေဖပူစရာမလိုေတာ့။ အိမ္အသံုးက်ပ္မွာ
အေဖပူစရာမလိုေတာ့။ ကၽြန္မ ဒီေဘထုပ္ဆိုင္ေလး ဖြင့္ျပီးကတည္းက အိမ္စရိတ္ကို
တာ၀န္ယူလာခဲ့သည္ပဲ။
ကၽြန္မ
ဒီဆိုင္ေလးကိုစဖြင့္ေတာ့ ပင္မင္းေခၚမလား၊ ဒိုဘီေခၚမလား။ အ၀တ္အထည္ ေလွ်ာ္သည့္အလုပ္က
စခဲ့သည္။ ရင္းႏွီးသည့္အသိတစ္ဦး၏ ေရွ႕မ်က္ႏွာစာ ဆယ္ေပပတ္လည္ေလးကို တစ္လလွ်င္ ၁၅၀၀၀
ေပး၍ ငွားလိုက္သည္။ ပထမေတာ့ ကိုယ္တိုင္ေလွ်ာ္သည္။ ပထမဦးဆံုးဆိုင္စဖြင့္သည့္ေန႕
၇၀၀ ၀င္သည္။ ေပ်ာ္လိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္း။ ဆိုင္ဖြင့္သည့္သူေတြ ေျပာဖူးတာက
ပထမဆံုးေန႕မွာ ေစ်းဦးေပါက္ရန္ မစဥ္းစားႏွင့္…တဲ့။ ဆိုင္အေျခက်ဖို႕ အနည္း
ဆံုးတစ္လ၊ အမ်ားဆံုးသံုးလေတာ့ အခ်ိန္ယူရမည္…တဲ့။ ကၽြန္မက ပထမဦးဆံုးေန႕မွာပင္ ေစ်းဦးေပါက္ခဲ့သည္မဟုတ္လား။
ေနာက္တစ္ေန႕က်ေတာ့ ၁၅၀၀။ ေနာက္ပိုင္း ၀င္ေငြက တစ္ေန႕လွ်င္ ၅၀၀၀ ေက်ာ္က
ပံုမွန္ရွိျပီး အပ္ထည္မ်ားတဲ့ေန႕ဆိုလွ်င္ ၁၀၀၀၀ နီးပါးခန္႕ရွိလာေတာ့
လူေခၚရေတာ့သည္။
တစ္ေန႕
၁၅၀၀ ႏွင့္လူေခၚျပီးေသာအခါလည္း နားဖို႕မစဥ္းစားရဲျပန္။ တစ္ပတ္လွ်င္
တစ္ရက္ပိတ္ မဂၤလာေစ်းသြားျပီး ေဘထုပ္သန္႕ေတြ သြားေရြးျဖစ္သည္။ ၅၀၀ႏွင့္၀ယ္လာလွ်င္
၁၅၀၀၊ ၁၀၀၀ ေလာက္ႏွင့္၀ယ္လာလည္း အရမ္းသန္႕လြန္းျပန္ေတာ့ ၃၅၀၀ တင္ေရာင္း၍ရသည္။
လုပ္သက္ႏွစ္လေလာက္ရွိေသာအခါ ဒီလိုသြားေရြးမဲ့အစား
ကိုယ္တိုင္ေဘထုပ္ေဖာက္သည့္စနစ္ကို ပိုၾကိဳက္သြားသည္။ သူကေတာ့ အရင္းအႏွီးၾကီးသည္။
တစ္ထုပ္လွ်င္ ၁၀၀၀၀၀၊ ကိုယ္ကမတက္ႏိုင္ေတာ့ တစ္ျခမ္းပဲ ၀ယ္ရသည္။ တစ္ျခမ္းဆိုသည္မွာ
တစ္၀က္ဟု ဆိုျခင္းပင္။
ေနာက္ပုဆိုးေေတြပါတင္လိုက္သည္။
အပ္ခ်ဳပ္စက္တစ္လံုးကိုလည္း ၀ယ္ရျပန္သည္။ လာအပ္သည့္အထည္ေတြထဲတြင္ တစ္ခ်ိဳ႕ အထည္ေတြက
အနည္းငယ္ျပဲေနတဲ့ ေနရာေတြကို ခ်ဳပ္ေပးရသည္ေလ။ ေနာက္လံုခ်ည္ေတြခ်ဳဳပ္ေပးရသည္ေပါ့….။
အဆင္ေျပကတည္းက ေဘးကဆိုင္ခန္းက်ယ္က်ယ္ကို ၃၀၀၀၀ ႏွင့္ေျပာင္းငွားျပီး ဆိုင္မွာပဲ
အိပ္လိုက္ေတာ့သည္ေလ။ မိသားစု သံုးေယာက္လံုး။ သံုးေယာက္တည္းေနရတာ
စိတ္ခ်မ္းသာလိုက္သည့္ ျဖစ္ျခင္း။ အေမနဲ႕အေဖက သူတို႕ ၀န္ထမ္းေရးရာကိစၥေတြ
အသီးသီးႏွင့္ ေျပာစရာေတြမ်ားသေလာက္ ကၽြန္မမွာ တစ္ေန႕တစ္ေန႕ အလုပ္ထဲပဲနစ္ေနေခ်ျပီ။
တစ္ေန႕တာ အလုပ္ေတြမ်ားလာလို႕ စိတ္ပင္ပန္းျခင္းေၾကာင့္၎၊ ခဏခဏ အလိုက္မသိအိမ္လာကာ
ပိုက္ဆံေခ်းတတ္ေသာ အစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ေၾကာင့္၎ အေမနဲ႕ ကၽြန္မအၾကား
စစ္ေအးတိုက္ပြဲငယ္ေလးမ်ား ျဖစ္ေပၚေနသည္မွာ ၾကာျပီ။ မိဘႏွစ္ပါးႏွင့္လည္း
အတူတူထိုင္ရယ္ျဖစ္တဲ့ေန႕ဆိုတာ တစ္လမွာ သံုးရက္ေတာင္မျပည့္ခ်င္သေလာက္ ျဖစ္လာေပျပီ။
ေနာက္……အေမက ကေလးဆန္သည္။ ကၽြန္မကို
ႏွစ္သက္သူေတြေရွ႕ေရာက္လွ်င္ အေမ မ်က္ႏွာတည္ထားသည္။ ထိုသူေတြမ်ား အပ္ထည္
လာအပ္ျပီဆိုလွ်င္ ထိုေန႕တစ္ေန႕လံုး ကၽြန္မအေပၚ ျငဴစူေတာ့သည္။ ၾကာလာေတာ့ ကၽြန္မလည္း
အလုပ္ခ်ိန္မွလြဲ၍ မိသားစုႏွင့္အတူရွိသည့္အခါတိုင္း အျပံဳးအရယ္ နည္းသြားေခ်သည္။
အျမဲတမ္းမ်က္ႏွာကို တည္ထားတတ္တာ၊ အလုပ္မလုပ္လွ်င္လည္း အေမတို႕အေဖတို႕ႏွင့္
အတူစကားေျပာဖို႕ထက္ …အတူတူဇာတ္လမ္းၾကည့္ဖို႕ထက္ စာအုပ္တစ္အုပ္ႏွင့္သာ
ေနလာတတ္ေတာ့သည္။
(၃)
ယေန႕ညအိပ္မက္ေေလးကေတာ့
ကၽြန္မကို ႏိႈးလိုက္သလိုထင့္။ အေမ ။ ကၽြန္မစကားမေျပာခ်င္တာၾကာျပီျဖစ္ေသာအေမ။
ကေလးဆန္ေသာအေမ။
ကၽြန္မမွားေနျပီထင္သည္။
အေမ။
ဘြဲ႕ရပညာတက္ၾကီး အေမ။ သမ၀ါယမဌာနတစ္ခု၏ အၾကီးတန္းစားေရး၀န္ထမ္းျဖစ္သူအေမ။
ငယ္စဥ္ကတည္းက ခ်မ္းသာတဲ့မိဘႏွစ္ပါးၾကား ေရႊလင္ဗန္းနဲ႕ အခ်င္းေဆးလာတဲ့ အေမ။
အလုပ္ၾကမ္းဆိုတာ ဘယ္လိုလဲ လို႕နားမလည္ခဲ့တဲ့ အေမ။
ထိုအေမသည္
ကၽြန္မရွစ္တန္းတက္တုန္းက ကန္စြန္းရြက္ကို ေခၚင္းေပၚတင္ေရာင္းေကၽြးခဲ့ဖူးသည္။
မရွက္ခဲ့မေၾကာက္ခဲ့။ သား၊သမီးေတြမ်က္ႏွာ အညိဳခံရမဲ့အစား သူသာ
ပင္ပင္ပန္းပန္းလုပ္ကိုင္လိုက္မည္ ဟူေသာအေမ။ ထိုအေမသည္ အေဖအေ၀းသို႕သြားေနခိုတ္
ကၽြန္မတို႕ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္ ေက်ာင္းစားရိတ္၊ စားစားရိတ္အတြက္ ဥပေဒဆိုတာကိုနားလည္ရဲ႕နဲ႕၊
အစိုးရ၀န္ထမ္းတစ္ဦးျဖစ္ပါလွ်က္နဲ႕ သံုးလံုးဟုေခၚေသာ ခ်ဲေရာင္းခဲ့ဖူးသည္။ သားၾကီး
တစ္ေယာက္ အထက္ျမန္မာျပည္ မိုးညွင္းဘက္သြားလို႕၊ စာမလာသတင္းမၾကားျဖစ္ခဲ့လို႕
အိပ္ယာထဲ လဲခဲ့ဖူးသည္။ အရမ္းေတာ္ေကာင္းေနေသာ သားေတာ့မဟုက္။ ကိုေဇာ္ ဆိုသည့္
သားၾကီးကားမိဘအေပၚ သိတက္ဖို႕ထက္ အေပါင္းအသင္းၾကားေ၀ေလေလေနရရင္ေပ်ာ္ေနတတ္သူ။ မိုးညွင္းသြားသည္ဆိုသည္မွာလည္း
အိမ္အတြက္ ပိုက္ဆံကူရွာေပးဖို႕မဟုက္။ အဆြယ္ေကာင္း၍ ပါသြားျခင္းသာ။
ႏွစ္လေလာက္ၾကာေတာ့ ျပန္ေရာက္လာပါျပီ။ ျခဴးတစ္ျပားမပါ၊ ငွက္ဖ်ားေတာ့
အေဖာ္အျဖစ္ပါလာေလသည္။
သားလတ္က်ေတာ့
မိဘအေပၚ သိတတ္သည္ေျပာ၍မရေပမဲ့ အေမေကာ၊ အေဖေကာက သားလတ္ကိုေတာ့အရမ္းခ်စ္ၾကသည္။ မေသေကာင္းမေပ်ာက္ေကာင္း
ထိုင္းကျပန္လာတာဆိုေတာ့ တန္းဖိုးထားၾကသည္။ ထိုသားလတ္ ထိုင္းမွာေနတုန္းကျဖင့္ အေမျဖစ္သူမွာ
ညတိုင္းထ၍ငိုသည္။ အိပ္မက္ ထဲတြင္ သားကိုေတြ႕၍ တစ္စံုတစ္ခုမ်ားျဖစ္ေလသလားလို႕ တဲ့။
ထိုကဲ့သို႕ သားႏွစ္ေယာက္ကို
တန္ဖိုးထားသည္ကို ကၽြန္မသိေနသည္ပဲ။ ကိုယ္ကသာ ဒီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ဆိုးတာကို
ျမင္လွ်င္ျမင္မည္။ အေမ့အတြက္က်ေတာ့ ေတာင္းစုတ္ပလံုးစုတ္ကိုသာ
ပစ္ရိုးထံုးစံရွိသည္ေလ။ သားဆိုး၊ သမီးဆိုးကို ပစ္ရိုးထံုးစံမွ မရွိေပပဲ။
ကၽြန္မကိုေကာ မခ်စ္လို႕လား။ မဟုတ္္ ခ်စ္သည္ပဲ။ ကၽြန္မက ကိုယ့္ကိုယ္ကို
တာ၀န္ယူႏိုင္ေတာ့ စိတ္ပူစရာမလိုလို႕သာ။
အေမ
ကေလးဆန္သည္။ အေမ့မွာ ကေလးဆန္ပိုင္ခြင့္ရွိသည္ပဲ။ တစ္ကယ္အခက္အခဲႏွင့္ၾကံဳျပီဆိုေတာ့
ရံုးသူရံုးသားေတြ ေတြ႕မွာေတာင္မရွက္ပဲမေၾကာက္ပဲ ကန္စြန္းခင္းကို အေဖႏွင့္အတူတူ
ကန္စြန္းခင္းစိုက္၍ ကန္စြန္းစည္းကို ေခါင္းေပၚရြက္ကာ ေရာင္းခဲ့သည္ပဲ။ အဲဒီတုန္းက
အေမ ကၽြန္မကို ေက်ာင္းမုန္႕ဖိုးပ်က္သည့္ရက္မရွိခဲ့။
ေစ်းသို႕ကၽြန္မပါလိုက္မေရာင္းခဲ့ရ။ ၁၃ႏွစ္အရြယ္
အပ်ိဳေပါက္သမီးရွက္မွာစိုး၍ျဖစ္မည္။ အေဖအလုပ္ကိစၥႏွင့္ ယာယီခရီးထြက္တုန္းကလည္း
ကၽြန္မတို႕ မ်က္ႏွာမငယ္ေအာင္ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့သည္ပဲ။ ဥပေဒကိုနားလည္ပါလွ်က္ႏွင့္
ခ်ဲထီေရာင္းခဲ့ရတာ အေမဘယ္ေလာက္ရွက္ရွာမလဲ။ အေမ ဘယ္ေလာက္ေၾကာက္ရွာမလဲေလ။ တစ္ခါမွ
မရင္းႏွီးဖူးတဲ့ အသိုင္းအဝိုင္းကို ကၽြန္မတို႕အတြက္ အေမဝင္ခဲ့ပါသည္။
ကန္စြန္းခင္းစိုက္ခဲ့တုန္းကလည္း
က်ပ္တည္းသည့္ဒဏ္ကို အေမၾကံ့ၾကံ့ခံခဲ့သည္။ မနက္ဖက္ ကန္စြန္းရြက္ေရာင္း၊
ေန႕လည္ရံုးသြား၊ ညေနမွာ ေတာင္မနား ပဲ ကန္စြန္းခင္းထဲဆင္းခူး၍ မနက္ဖက္ေရာင္းဖို႕
စည္းရသည္။ ဒီအေမစိတ္ညစ္ေအာင္ ဘာ့ေၾကာင့္မ်ား ကၽြန္မအတိုက္အခံ ျပဳေနရပါသလဲ။
(၄)
ကၽြန္မ
မွားျပီ။ မွားေနျပီ ထင္ပါသည္။
ကၽြန္မအလုပ္ကေလးကလည္းလုပ္တိုင္း
ေအာင္ျမင္လာေတာ့ မာန္တက္မိသြားသည္ျဖစ္မည္။
အေမႏွင့္ အေဖ့ကို
ကၽြန္မမျပဳစုရေသး။ ဂရုမစိုက္ရေသး။ အေမႏွင့္အေဖကသာ ကၽြန္မလမ္းမွားမွာစိုးရိမ္စိတ္ႏွင့္
မ်က္စိေဒါက္ေထာက္ ၾကည့္ေနေပသည္။ ကၽြန္မက ထိုကဲ့သို႕ၾကည့္ျခင္းကို ကိုယ့္ကို
အထင္ေသး၍ဟု ယူဆကာ အေမတို႕သားေလးေတြလိုမဟုတ္ဘူးဟု စကားနာထိုးေလ့ရွိသည္။
ေစတနာကိုျမင္ဖို႕ထက္ အလိုမက်စိတ္ေတြၾကီးစိုးစြာႏွင့္ မေကာင္းျမင္ေနတတ္တဲ့ကၽြန္မ ။
အေမအပင္ပန္းခံခဲ့သေလာက္ ကၽြန္မ မလုပ္ရေသး။
အေမ့တာ၀န္၊ အေဖ့တာ၀န္ကို ဟုတ္တိပက္တိကို
မယူရေသး။ ဒီေန႕ဒီခ်ိန္ထိလည္း မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ကၽြန္မမ၀င္ဖူးေသး။ အခ်ိန္တန္လွ်င္ အေမ
က ....ဆုမ ေရ ထမင္းစားေအာင္လာခဲ့ေတာ့……ဟုေခၚတတ္သည္။ စားရင္းမျပီးေသး၍၊
အလုပ္မျပီးေသး၍ ကၽြန္မထမင္းမစားေသးလွ်င္လည္း မစားစားေအာင္ တေၾကာ္ေၾကာ္ေခၚေပသည္။
ဒီလိုအေမမ်ိဳးကို
ကၽြန္မ ေန႕စဥ္ရက္ဆက္မ်ားစိတ္ညစ္ေအာင္လုပ္ခဲ့မိေလသလား။
ဒီလိုအေမမ်ိဳးအေပၚ
ကၽြန္မ နားလည္ေပးမႈ ကင္းမဲ့ခဲ့မိေလသလား။
ဒီလိုအေမမ်ိဳးအေပၚကၽြန္မ………………။
ကၽြန္မ
သမီးမိုက္ျဖစ္ေနျပီထင္ပါသည္။ ဟိုတစ္ေန႕ကလည္း အေမႏွင့္ စကားမ်ား၍ စကားမေျပာပဲ
စိတ္ဆိုးျပတာ သံုးရက္ဆက္တိုက္။ ဒီလိုအျဖစ္မ်ိဳးေတြက ေရွးတုန္းကလည္း
မ်ားစြာရွိခဲ့သည္။ အနည္းဆံုးတစ္လမွာ ရက္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္က ကၽြန္မစိတ္ဆိုးေနခဲ့သည္ခ်ည္းသာ။
ေစာင္ကို
ရုက္တစ္ရက္ဆြဲခြာလိုက္မိသည္။ ဘာပဲေျပာေျပာအေမရ့ုံးမသြားခင္ သူ႕သမီးငယ္
စိတ္ေျပသြားမွန္းသိလွ်ွင္ စိတ္သက္သာရာ ရမည္ထင္ပါရဲ႕။ ဆိုင္ေရွ႕ထြက္ၾကည့္ေတာ့
မမီေတာ့။ ၅၆အဝါေပၚ တက္သြားတဲ့အေမ့ကို လက္အုပ္ခ်ီရင္း စိတ္ထဲကေနကန္ေတာ့လိုက္ပါသည္။
ကာယကံ၊ ဝစီကံ၊ မေနာကံတို႕ျဖင့္ မွားမိတာမ်ားရွိခဲ့လွ်င္ ဒီသမီးမိုက္ကို
ခြင့္လႊတ္ပါ…..ဟူ၍။
(၅)
ဒီေန႕ကစျပီး
အေမႏွင့္အေဖ့အေပၚ ကာယကံ၊ ဝစီကံ၊ မေနာကံ ကံသံုးပါးလံုးႏွင့္ မျပစ္မွားမေအာင္
ကိုယ့္စိတ္ကိုထိန္းခ်ဳပ္မွ……။ တစ္ေနကုန္အလုပ္လုပ္ရင္း ထိုအေတြးသာဝဲလွည့္လို႕။
ထိုဆံုးျဖက္ခ်က္သာ ဝဲလွည့္လို႕။
အလုပ္ကေလးအနည္းငယ္ပါးလို႕ အနားရေတာ့မွ
ထိုင္ခံုမွာ ထိုင္ျဖစ္ေတာ့ ညေန ေလးနာရီပင္ထိုးေခ်ေရာ့မည္။ ေအာ္္ ဒီေန႕ ဧည့္စားရင္းစစ္ဖို႕
သတိေပးထားတာပဲဟု သတိရမိသြားေတာ့ ယာယီအိမ္ေထာင္စုဇယားကို ထုတ္ရန္ ျပင္လိုက္မိ၏။ ဒီခ်ိန္ကတည္းကထုက္ထားရမွာပဲ။
လာစစ္ခ်ိန္မွထုက္ရင္ အလုပ္ပိုရႈပ္သည္မဟုတ္လား။ ယာယီအိမ္ေထာင္စုဇယားေလးထုက္ခိုက္
အေမ့မွက္ပံုတင္ကဒ္ေလးကို ဘာရယ္မဟုတ္ယူၾကည့္မိလိုက္သည္။
ဓါတ္ပံုထဲမွာ ဓါတ္ပံုဆရာက မရယ္ပဲတည္ခိုင္းလို႕ထင့္။ ႏႈတ္ခမ္းကို တင္းတင္းေစ့ထားသည္မွာ
မသိလွ်င္ တစ္ေယာက္ေယာက္ႏွင့္ ရန္ျဖစ္ထားသလိုမ်ိဳး။
အဟင္း….ငါ့အေမကတစ္ကယ့္ကေလးစိတ္ပဲဟု
ေတြးရင္းျပန္သိမ္းဖို႕ျပင္ခိုက္ မွတ္ပံုတင္ေလး၏ ေနရာတစ္ခုဆီသို႕ အၾကည့္တို႕က
စူးစိုက္မိသြားသည္။ အို .ဒီေန႕ အေမ့ေမြးေန႕ပဲ။ ဇူလိုင္ တစ္ဆယ့္တစ္
တစ္ေထာင့္ကိုးရာငါးဆယ့္တစ္(၁၁-၇-၁၉၅၁) ဆိုတဲ့ စာတန္းေလးက ကၽြန္မကို
သတိေပးလိုက္သလိုလို…။
“ဒီေန႕
အေမ့ေမြးေန႕ပဲ။ ၾကည့္စမ္း အေမ့အသက္ေျခာက္ဆယ္ျပည့္တဲ့ ေမြးေန႕မွာမွ ငါက အေမ့ကို
စိတ္ညစ္ေအာင္ လုပ္ခဲ့မိတယ္ ၾကည့္စမ္းပါဦး အေမ့ေမြးေန႕ကို ငါ တစ္ခါမွ
မသိခဲ့ဖူးဘူး… ငါ့ေမြးေန႕တိုင္း ထူးထူးေထြေထြမလုပ္ျဖစ္ေပမဲ့ အေမ
ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကို ဆြမ္းခ်ိဳင့္ပို႕ေပးတတ္တယ္။ အခုေတာ့ငါက”
ယူက်ံဳးမရျဖစ္သည့္
အေတြးမ်ားစြာႏွင့္ ရင္ဝယ္ ပူေလာင္လို႕ေနသည္။
အေမ့အသက္ပင္ေျခာက္ဆယ္ျပည့္လို႕
ပင္စင္ယူကာနီးျပီ။ ကၽြန္မကေတာ့ အေမ့အသက္ကိုလည္း သတိမထားမိ၊ အေမ့
ေစတနာကိုလည္းသတိမထားမိခဲ့။ ကိုယ့္ျဖစ္ခ်င္တဲ့ အတၱေတြနဲ႕ ပူေေလာင္ေနခဲ့တာ ျဖစ္သည္။
ဒီေန႕ အေမ့ေမြးေန႕ဆိုေတာ့
ဘာလုပ္ေပးရမလဲ၊ ဒီေန႕ အေမနဲ႕အတူ ေရႊတိဂံုကိုုသြားျပီး
အေေမ့စိတ္ၾကိဳက္လႉခ်င္တာလႉပါေစ၊ အေမ့အတြက္ အေမလိုခ်င္တာလိုက္လုပ္ေပးလိုက္မည္။
ဒါေပမဲ့ အေမက သူ႕သားေလးေတြပါ
ေခၚခ်င္တယ္ဆိုလွ်င္ေကာ…….။
ေဩာ္….ျဖစ္ရမယ္…ငါကေတာ့
အေမ့စိတ္ၾကိဳက္
လုပ္ေပးပါ့မယ္ဆိုမွေတာ့………………………။
ကိုယ့္အေတြးကိုယ္ ျပန္ရယ္လိုက္မိရင္း
ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကိုတိတ္တိတ္ေလးခ်လိုက္မိသည္။ ေနာက္ေနာင္
အေမ့ကိုစိတ္မညစ္ေစခ်င္ဘူးဆိုလွ်င္ ဒီႏွစ္ေယာက္ကို ေပလ်ယကံ ျပဳထားရမည္သာ….ဟု။
ေဟာ အေမ ျပန္လာျပီ။ ေလးတိေႏွးကန္ေသာ
ေျခလွမ္းေတြႏွင့္ ရံုးျခင္းေတာင္းကို စိတ္မပါလက္မပါဆြဲလွ်က္
မ်က္ႏွာႏြမ္းလ်စြာျဖင့္ ျပန္လာေသာ အေမ့ကို ကၽြန္မ အေျပးေလးသြားၾကိဳလိုက္သည္။ အခါတိုင္း
တစ္ခါမွ မၾကိဳျဖစ္ဖူးတဲ့ ကၽြန္မ ႐ံုးျခင္းေတာင္းေလး ေျပးဆြဲေတာ့ အေမ အံ့ၾသသလို
မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ ကၽြန္မကိုၾကည့္ေနသည္။
“စိတ္ခ် အေမ။ ဒီေန႕ညဆို
ပိုေတာင္အံ့ၾသရဦးမွာ….။ အေမ့ခ်စ္သားေလးႏွစ္ေယာက္ကိုလည္း ေခၚထားေသးတယ္။ အေမ့ကို
ဘုရားလိုက္ပို႕ဖို႕။ ေနာက္ဆို အေမ ပိုအံ့ၾသရဦးမယ္။ အေမ့အတြက္ ကၽြန္မ
သမီးအလိမၼာေလးျဖစ္ေအာင္ၾကိဳးစားေတာ့မွာေလ” ဆိုသည့္ ကၽြန္မ၏
စိတ္ထဲမွေျပာစကားမ်ားကိုေတာ့ျဖင့္အေမ မၾကားႏိုင္ပါေလ။
ျပီးလွ်င္ေတာ့
အေမ့ကို တရားဝင္ေတာင္းပန္ရဦးမည္။ “သမီးမိုက္ကို ခြင့္လႊတ္ေပးပါ အေမ” ဟု။
ရည္ေဝ
