အလင္း အလင္းလား။
ကိုယ္ရွိေနတဲ့ေနရာမွာ အလင္းေတြၾကီးစိုးေနတာလား။ ဆစ္ခနဲ စူးလာတဲ့ အေမွာင္။
အိုး ႏွလံုးသားမွာ ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္ထြက္လို႕။ ဒါ ဘယ္သူတီးခတ္လိုက္တဲ့
အေမွာင္ေတးသြားလဲ။ ႏွလံုးသားတစ္ခုလံုး ေသြးလြန္လုလု။
---+++++++----------
စိမ္းညိဳ႕ေနတဲ့ မ်က္ဝန္းေတြ ေျပး။ မနားတမ္းေျပးေနတာလား။ ေဟး ခဏရပ္ပါ။ ငါ မငး္ေနာက္ကို လိုက္တာဖမ္းခ်င္လို႕မဟုတ္ပါဘူး။ ခဏေလး။ ဘဝရဲ႕ ျပည့္စံုမႈကို ရွာခ်င္လို႕။ ဘဝရဲ႕ ျပည့္စံုမႈကို ရွာခ်င္လို႕႔ပါ။
ေျခာက္ကပ္ေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းသားမ်ားသည္ ထိုစကားတို႕ကို ထြက္ဖို႕ရာ မနည္းအားစိုက္ေနရသည္။ မိႈင္းညိွဳစိမ္းသက္ေနေသာ မ်က္ဝန္းမ်ားကေတာ့ မ်က္ေတာင္ေကာ့မ်ားကို တဖ်တ္ဖ်တ္ခတ္၍ ေျပးေနဆဲ။ ရုတ္ခနဲ ေလတစ္ခ်က္ေဝ့အတိုက္ သစ္ရြက္ေျခာက္တခ်ိဳ႕ ေလမွာပ်ံဝဲသြားသည္။ အစိမ္းေရာင္သည္ တျဖည္းျဖည္းမွိန္ေဖ်ာ့…။ ဝါက်င္က်င္အေရာင္သည္သာ တိုး၍တိုး၍ၾကီးစိုး ခ်ိန္ ဖ်တ္ခနဲသူျမင္လိုက္ရသည္က မ်က္ေတာင္ေကာ့တြင္ သီးေနေသာ မ်က္ရည္ဥၾကီးမ်ား။
“မလိုက္နဲ႕ မလိုက္နဲ႕ေတာ့ ရွင္မမီေတာ့ဘူး ရွင္လံုးဝမမီေတာ့ဘူး ရွင္ တျဖည္းျဖည္းေျခာက္ေသြ႕အက္ကြဲသြားတဲ့ ရာသီဥတုမွာ က်န္ေနပါ ကၽြန္မေနာက္ လံုးဝ မလိုက္..ပါ နဲ႕..ေတာ့”
တားျမစ္သူမွာလည္း မ်က္ရည္စေတြႏွင့္။ လိုက္သူမွာလည္း မ်က္ရည္စေတြႏွင့္။ ႏွစ္ဖက္ေသာ ရင္ခုန္သံတို႕သည္ ဖားဖိုကဲ့သို႕ နိမ့္လိုက္ျမင့္လိုက္။ ရင္ကြဲမတက္ေမာဟိုက္မႈသည္ အဆံုးစြန္ထိ။ ေတြ႕ထိခြင့္မရပါဘဲဲ မ်က္ဝန္းစိမ္းရွိလိုရွိညား သူ႕လက္တို႕ကို ရြက္ဝါေၾကြတို႕အၾကား တြန္းပို႕ေနမိသည္။ ရုတ္တရက္ ေအးေအးစက္စက္..
“ရွင့္ထိုက္နဲ႕ရွင့္ကံ ရွင္ကိုယ္တုိင္ ျပဳမႈခဲ့တဲ့ အျပဳအမႈေတြပဲ ေနာက္ဆို ဘယ္ေတာ့မွ ကၽြန္မကို ေတြ႕စရာအေၾကာင္းမရွိေတာ့ဘူး”
အား.. စူးရွလိုက္သည့္ စကားသံ။ ထုိစကားသံေနာက္ကြယ္က ဝွက္ဖဲသည္ ဘယ္အရာမ်ားလဲ။ သူကိုယ္တိုင္သည္ပင ္ဥယ်ာဥ္မွဴးျဖစ္၍ သူကိုယ္တိုင္သည္ပင္ ထြက္ေျပးသည့္ သစ္တစ္ပင္ေနာက္သို႕ လိုက္လံဖမ္းဆုပ္ေနျခင္းသည္ ယံုႏုိင္စရာေကာင္းပါရဲ႕လား။ သူကိုယ္တိုင္သည္ပင္ ပန္းမ်ားထက္ အစိမ္းေရာင္ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးခဲ့ျခင္းက အမွားလား။
ယခု အရာအားလံုးသည္္ ေျခာက္ေသြ႕အက္ကြဲေနသလိုရွိ၏။ ရြက္ဝါတို႕ ဘယ္ဆီကတည္းက ျပန္သြားသည္လဲ။ ယခု သူ႕ေရွ႕တြင္ အစိမ္းေပ်ာက္ေနေသာ ေတာင္ၾကီးတစ္လံုးသာ ရွိပါသည္။ ထိုေတာင္၏ ပတ္ပတ္လည္တြင္လည္း အစိမ္းေရာင္မဲ့ေသာေတာင္ကတံုးမ်ားသာ ဝန္းရံလွ်က္။
--+++----
“အပင္မရွိတဲ့ေတာ ၾကက္ဆူပင္ မင္းမူ တဲ့ကြ ခု ငါလာျပီဆိုေတာ့ မင္း ၾကက္ဆူပင္အဆင့္ကို ျပန္သြားလိုက္ပါကြာ”
ဘယ္သူသိမွာလဲ။ ေသြးရင္းသားခ်င္းလို႕ ေတြးေခၚျမဳပ္ႏွံထားမိသူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေနာက္ေက်ာက ဓါးေထာက္တဲ့အျပဳအမႈ။ မည္သို႕မွ် ေရွာင္လြဲခြင့္မရွိ။ ေရွ႕တိုးမရ ေနာက္ဆုတ္မရ။ ကိုယ္ပိုင္သည့္ေျမမွ ဥယ်ာဥ္ေလးကို ဖဲ့ထုတ္ေပးလိုက္ရ၏။ အားမတန္မာန္ေလွ်ာ့ဆိုေသာ္ျငား ထိုမာန္ကို တင္းလိုက္ျပီဆိုသည္ႏွင့္ နစ္နာမည္မွာ သူ၏ သစ္ပင္ငယ္ေလးမ်ားမဟုတ္ပါလား။
သူ႕ေတာသူ႕ဥယ်ာဥ္ကေန ထြက္လာရျပီဆိုကတည္းက သူ႕တြင္ သစ္ပင္ေလးတစ္ပင္သာ ပါခဲ့ပါသည္။ ထိုသစ္ပင္ေလးတြင္ ေကာ့ရႊန္းေသာ မ်က္ဝန္းရွိသည္။ ထိုမ်က္ဝန္းမ်ားျဖင့္ သူ႕ေန႕ႏွင့္ညတို႕ ရွင္သန္ဖို႕ရာ အားအင္ရရွိခဲ့သည္မဟုတ္လား။
“ဟိုးအရင္တုန္းကေတာ့ မင္းလို အစိမ္းေရာင္ေလးေတြကို ငါ့လက္နဲ႕ကိုယ္တိုင္ ထုဆစ္ခဲ့တာပဲ ခုေတာ့ ငါ့မွာ မင္းတစ္ေယာက္ပဲက်န္ေတာ့တယ္”
“ကၽြန္မလို အစိမ္းေရာင္ေလးေတြ ဟုတ္္လား အိုး ၾကည့္ခ်င္လိုက္တာ ကၽြန္မၾကည့္ခ်င္တယ္ ရွင္ ကၽြန္မကို ၾကည့္ခြင့္ေပးမယ္မဟုတ္လားဟင္”
ျမတ္ႏိုးလြန္းစရာ သစ္ပင္ေလးရဲ႕ စကားသံကေန သူ ရုန္းဖယ္ခြင့္မရပါဘဲ ဥယ်ာဥ္ေဟာင္းေလးအားျပသလိုက္မိသည္။ ထို႕အတူ သူကိုယ္တိုင္ပါေ ငးၾကည့္မိေတာ့ ..။ အိုး ရက္ရက္စက္စက္ ေျခာက္သေယာင္းေနတဲ့ ေျမျပင္ထက္ကက အညိဳေရာင္အေလာင္းေကာင္မ်ား။ အေသ သစ္ပင္ေသေတြ။
“ဘယ္မွာလဲ အစိမ္းေရာင္ ဘာအစိမ္းမွမရွိဘူး ဒီေနရာမွာ အစိမ္းေရာင္ဆိုလို႕ ကၽြန္မပဲရွိတယ္ ကၽြန္မရဲ႕ တစ္ခ်ိန္မွာ ျဖစ္လာမယ့္ အေလာင္းေကာင္ေတြပဲရွိတယ္ ကၽြန္မ ဘယ္လိုေသရမယ္ဆိုတာကို လာျပတာလား အရူး ရွင္ အရူးမွ အရူးစစ္စစ္ ရွင္ကေတာ့ ေသခ်င္မွေသဦးမယ္ အနည္းဆံုးေတာ့ ကၽြန္မေသျပီးမွေသမွာပဲ မနက္ဆို ရွင္ ကၽြန္မ လက္ဖ်ံကို မနားတမ္းနမ္းတယ္ ကၽြန္မလက္ဖ်ံက ႏွင္းရည္ေလးေတြကို မရမက ယူျပီးေသာက္သံုးတယ္ ျပီးေတာ့ ရွင္အသက္ရွင္တယ္ ဒါေပမယ့္ ရွင္ ကၽြန္မတို႕မ်ိဳးႏြယ္ကို မကာကြယ္မေစာင့္ေရွာက္ဘူး ဒီမွာ ရွင္ဟာ တစ္ကိုယ္ေကာင္းသမားၾကီးပဲ ျမန္ျမန္ေသစမ္းပါရွင္”
မာဆတ္တြန္႕ခါေနတဲ့ စကားသံေတြ။ သူ ေျပာျပခဲ့ဖူးတဲ့ အတိတ္ပံုျပင္ေတြကို သစ္ပင္ေလးက မွတ္ထားသတဲ့လား။ မတားျမစ္လိုက္ႏိုင္ခင္မွာဘဲ ရုတ္တရက္အစိမ္းေရာင္မ်က္ဝန္းၾကီးေတြ က ခ်က္ခ်င္းေနာက္လွည့္ေျပး။
“ရွင္ကိုယ္တိုင္ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တဲ့ ဥယ်ာဥ္ပဲ ရွင့္အသက္ကို စိုးရိမ္သလို ကၽြန္မတို႕ ရဲ႕ အသက္ကိုလည္း ကာကြယ္သင့္တယ္ ခုေတာ့ ရွင့္ေၾကာင့္ ကၽြန္မပါ ကိုယ့္အသက္ေၾကာင့္ရွင္သန္ေနတဲ့ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္သူ ျဖစ္သြားျပီ သြား ေနာက္ထပ္မလာနဲ႕ ရွင့္ရွင္သန္မႈအတြက္ပဲ ကၽြၽြန္မကို လိုအပ္ခဲ့တာမဟုတ္လား သြား”
“အလကားလူ ရွင္ဟာ ဥယ်ာဥ္မွဴးမပီသတဲ့သူ ဥယ်ာဥ္မွဴးလို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဘယ္ေတာ့မွ မသတ္မွတ္နဲ႕ ရွင္ကေလ ရွင္က ရွင့္အသက္ကိုပဲ ဦးစားေပးအေလးထားခဲ့တဲသူ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ အေလးထားလိုက္သလဲဆို ကၽြန္မတို႕ရွိမွ ရွင္ ရွင္သန္ႏိုင္မွာပါ့လား ဆိုတဲ့အသိကိုေတာင္ ေမ့သြားတဲ့ထိ အတၱၾကီးသူ သိလား ရွင့္မိုက္မဲမႈေၾကာင့္ သိပ္မၾကာခင္ ရွင္ကိုယ္တုိင္ ကၽြန္မတို႕လို ေပ်ာက္ပ်က္ေတာ့မွာပါ ”
“ဟင့္အင္း မေျခာက္ျခားနဲ႕ တစ္ခုပဲ စဥ္းစား သစ္ပင္ေလးေတြရွိမွ ဥယ်ာဥ္ဟာ သာယာျပီး ဥယ်ာဥ္မွူးလည္း နာမည္ေကာင္းရတယ္ ဘဝေပ်ာ္ရႊင္မယ္ဆိုတဲ့အသိကိုပဲ စဥ္းစားထား အဲဒါမွ ေနာက္ဘဝက် ဒီအသိကို မွတ္မိေနေအာင္”
ပ်ံ႕လြင့္လာတဲ့ အသံေတြေနာက္ လိုက္လာရင္း သူ႕ေျခအစံုသည္ အစိမ္းေရာင္မရွိေသာကမၻာ၏ ႏွိပ္စက္မႈကို ခံစားရျပန္သည္။ ဘယ္မွာလဲ။ မင္းကယ္မွ ငါအသက္ရွင္မွာပါ လို႕ တိတ္တိတ္ဆိတ္ေျပာရင္း ေျခကုန္လက္ပမ္းက်လာမႈကို မနည္းထိန္းေနရသည္။
--+++---
သူ ရုတ္တရက္ အထိတ္ထိတ္အလန္႕လန္႕ ေအာ္ဟစ္မိမတက္္။
“ဟင့္အင္း။ ဟင့္အင္း။ အဲလိုမလုပ္ပါနဲ႕လား။ လာ တို႕ တူတူရွင္သန္လို႕မျဖစ္ဘူးလားဟင္။ မင္းရွိမွ ငါရွင္သန္မွျဖစ္သလို မင္းအတြက္လည္း ငါရွိမွ ရွင္သန္မွာပါ”
“ကၽြန္မ ကိုယ့္လိပ္ျပာ ကိုယ္လံုခ်င္တယ္ တစ္ေယာက္တည္း ရွင္သန္ရမယ့္ သစ္ပင္ထက္ အမ်ားနဲ႕အတူ ေပ်ာက္ဆံုးရတဲ့ သစ္ပင္ေပါ့ တစ္ခုေတာ့ ေျပာခဲ့ခ်င္ပါေသးတယ္ ဘယ္လိုပဲ ရွင့္လိုအပ္ခ်က္ေၾကာင့္လို႕ေျပာေျပာ ရွင့္ရဲ႕ ျမတ္ႏိုးယုယမႈေတြကို ေက်းဇူးတင္ခဲ့ပါတယ္ ျပီးေတာ့ ကၽြန္မ ကိုယ္တိုင္လည္း .. ရွင့္ကို……”
အလွ်ံတညီးညီးေတာက္ေလာက္ေနသည့္ မီးေတာက္မ်ားကို ၾကည့္ရင္း ထိုပင္လယ္ထဲပဲခုန္ခ်ရမလား၊ သို႕မဟုတ္ သစ္တစ္ပင္ကို ဘယ္လိုျပန္ပ်ိဳးရမလဲ ေတြးေနမိခဲ့သည္။ သို႕ေသာ္ အပူရွိန္သည္ ခံႏိုင္ရည္ကို တြန္းထိုးေနသည့္အလား ေနရာမွာပင္ ျငိမ္သက္စြာလွဲေလွ်ာင္းေနမိရင္း..။
---+++---
အလင္း အလင္းလား။ ကိုယ္ရွိေနတဲ့ေနရာမွာ အလင္းေတြၾကီးစိုးေနတာလား။ ဆစ္ခနဲ စူးလာတဲ့ အေမွာင္။ အိုး ႏွလံုးသားမွာ ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္ထြက္လို႕။ ဒါ ဘယ္သူတီးခတ္လိုက္တဲ့ အေမွာင္ေတးသြားလဲ။ ႏွလံုးသားတစ္ခုလံုး ေသြးလြန္လုမတက္ နာက်င္ ကိုက္ခဲေနတယ္။ ကိုယ္ေအာ္လိုက္ရင္ တစ္စံုတစ္ေယာက္ ၾကားမလား။ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ့္ကို ကယ္တင္မယ့္ သစ္ပင္ေလးတစ္ေကာင္ ေရာက္လာမလားဟင္။
တစ္ခုေတာ့ ဝန္ခံခြင့္ရရင္ ဝန္ခံလိုက္ခ်င္ပါတယ္။ ဟုတ္တယ္။ ဥယ်ာဥ္မွဴးဆိုတာ သစ္ပင္ေလးေတြကို အေသခံဖို႕ ေမြးဖြားလာတာမဟုတ္ဘူး။ ရွင္သန္ေအာင္ ပ်ိဳးေထာင္ေပးဖို႕ ေမြးဖြားလာတာ။ လို႕။ ဒါေပမယ့္လည္း ကိုယ္ မွားခဲ့မိတယ္။
ရည္ေဝ(လင္းေရာင္ျခည္)
---+++++++----------
စိမ္းညိဳ႕ေနတဲ့ မ်က္ဝန္းေတြ ေျပး။ မနားတမ္းေျပးေနတာလား။ ေဟး ခဏရပ္ပါ။ ငါ မငး္ေနာက္ကို လိုက္တာဖမ္းခ်င္လို႕မဟုတ္ပါဘူး။ ခဏေလး။ ဘဝရဲ႕ ျပည့္စံုမႈကို ရွာခ်င္လို႕။ ဘဝရဲ႕ ျပည့္စံုမႈကို ရွာခ်င္လို႕႔ပါ။
ေျခာက္ကပ္ေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းသားမ်ားသည္ ထိုစကားတို႕ကို ထြက္ဖို႕ရာ မနည္းအားစိုက္ေနရသည္။ မိႈင္းညိွဳစိမ္းသက္ေနေသာ မ်က္ဝန္းမ်ားကေတာ့ မ်က္ေတာင္ေကာ့မ်ားကို တဖ်တ္ဖ်တ္ခတ္၍ ေျပးေနဆဲ။ ရုတ္ခနဲ ေလတစ္ခ်က္ေဝ့အတိုက္ သစ္ရြက္ေျခာက္တခ်ိဳ႕ ေလမွာပ်ံဝဲသြားသည္။ အစိမ္းေရာင္သည္ တျဖည္းျဖည္းမွိန္ေဖ်ာ့…။ ဝါက်င္က်င္အေရာင္သည္သာ တိုး၍တိုး၍ၾကီးစိုး ခ်ိန္ ဖ်တ္ခနဲသူျမင္လိုက္ရသည္က မ်က္ေတာင္ေကာ့တြင္ သီးေနေသာ မ်က္ရည္ဥၾကီးမ်ား။
“မလိုက္နဲ႕ မလိုက္နဲ႕ေတာ့ ရွင္မမီေတာ့ဘူး ရွင္လံုးဝမမီေတာ့ဘူး ရွင္ တျဖည္းျဖည္းေျခာက္ေသြ႕အက္ကြဲသြားတဲ့ ရာသီဥတုမွာ က်န္ေနပါ ကၽြန္မေနာက္ လံုးဝ မလိုက္..ပါ နဲ႕..ေတာ့”
တားျမစ္သူမွာလည္း မ်က္ရည္စေတြႏွင့္။ လိုက္သူမွာလည္း မ်က္ရည္စေတြႏွင့္။ ႏွစ္ဖက္ေသာ ရင္ခုန္သံတို႕သည္ ဖားဖိုကဲ့သို႕ နိမ့္လိုက္ျမင့္လိုက္။ ရင္ကြဲမတက္ေမာဟိုက္မႈသည္ အဆံုးစြန္ထိ။ ေတြ႕ထိခြင့္မရပါဘဲဲ မ်က္ဝန္းစိမ္းရွိလိုရွိညား သူ႕လက္တို႕ကို ရြက္ဝါေၾကြတို႕အၾကား တြန္းပို႕ေနမိသည္။ ရုတ္တရက္ ေအးေအးစက္စက္..
“ရွင့္ထိုက္နဲ႕ရွင့္ကံ ရွင္ကိုယ္တုိင္ ျပဳမႈခဲ့တဲ့ အျပဳအမႈေတြပဲ ေနာက္ဆို ဘယ္ေတာ့မွ ကၽြန္မကို ေတြ႕စရာအေၾကာင္းမရွိေတာ့ဘူး”
အား.. စူးရွလိုက္သည့္ စကားသံ။ ထုိစကားသံေနာက္ကြယ္က ဝွက္ဖဲသည္ ဘယ္အရာမ်ားလဲ။ သူကိုယ္တိုင္သည္ပင ္ဥယ်ာဥ္မွဴးျဖစ္၍ သူကိုယ္တိုင္သည္ပင္ ထြက္ေျပးသည့္ သစ္တစ္ပင္ေနာက္သို႕ လိုက္လံဖမ္းဆုပ္ေနျခင္းသည္ ယံုႏုိင္စရာေကာင္းပါရဲ႕လား။ သူကိုယ္တိုင္သည္ပင္ ပန္းမ်ားထက္ အစိမ္းေရာင္ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးခဲ့ျခင္းက အမွားလား။
ယခု အရာအားလံုးသည္္ ေျခာက္ေသြ႕အက္ကြဲေနသလိုရွိ၏။ ရြက္ဝါတို႕ ဘယ္ဆီကတည္းက ျပန္သြားသည္လဲ။ ယခု သူ႕ေရွ႕တြင္ အစိမ္းေပ်ာက္ေနေသာ ေတာင္ၾကီးတစ္လံုးသာ ရွိပါသည္။ ထိုေတာင္၏ ပတ္ပတ္လည္တြင္လည္း အစိမ္းေရာင္မဲ့ေသာေတာင္ကတံုးမ်ားသာ ဝန္းရံလွ်က္။
--+++----
“အပင္မရွိတဲ့ေတာ ၾကက္ဆူပင္ မင္းမူ တဲ့ကြ ခု ငါလာျပီဆိုေတာ့ မင္း ၾကက္ဆူပင္အဆင့္ကို ျပန္သြားလိုက္ပါကြာ”
ဘယ္သူသိမွာလဲ။ ေသြးရင္းသားခ်င္းလို႕ ေတြးေခၚျမဳပ္ႏွံထားမိသူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေနာက္ေက်ာက ဓါးေထာက္တဲ့အျပဳအမႈ။ မည္သို႕မွ် ေရွာင္လြဲခြင့္မရွိ။ ေရွ႕တိုးမရ ေနာက္ဆုတ္မရ။ ကိုယ္ပိုင္သည့္ေျမမွ ဥယ်ာဥ္ေလးကို ဖဲ့ထုတ္ေပးလိုက္ရ၏။ အားမတန္မာန္ေလွ်ာ့ဆိုေသာ္ျငား ထိုမာန္ကို တင္းလိုက္ျပီဆိုသည္ႏွင့္ နစ္နာမည္မွာ သူ၏ သစ္ပင္ငယ္ေလးမ်ားမဟုတ္ပါလား။
သူ႕ေတာသူ႕ဥယ်ာဥ္ကေန ထြက္လာရျပီဆိုကတည္းက သူ႕တြင္ သစ္ပင္ေလးတစ္ပင္သာ ပါခဲ့ပါသည္။ ထိုသစ္ပင္ေလးတြင္ ေကာ့ရႊန္းေသာ မ်က္ဝန္းရွိသည္။ ထိုမ်က္ဝန္းမ်ားျဖင့္ သူ႕ေန႕ႏွင့္ညတို႕ ရွင္သန္ဖို႕ရာ အားအင္ရရွိခဲ့သည္မဟုတ္လား။
“ဟိုးအရင္တုန္းကေတာ့ မင္းလို အစိမ္းေရာင္ေလးေတြကို ငါ့လက္နဲ႕ကိုယ္တိုင္ ထုဆစ္ခဲ့တာပဲ ခုေတာ့ ငါ့မွာ မင္းတစ္ေယာက္ပဲက်န္ေတာ့တယ္”
“ကၽြန္မလို အစိမ္းေရာင္ေလးေတြ ဟုတ္္လား အိုး ၾကည့္ခ်င္လိုက္တာ ကၽြန္မၾကည့္ခ်င္တယ္ ရွင္ ကၽြန္မကို ၾကည့္ခြင့္ေပးမယ္မဟုတ္လားဟင္”
ျမတ္ႏိုးလြန္းစရာ သစ္ပင္ေလးရဲ႕ စကားသံကေန သူ ရုန္းဖယ္ခြင့္မရပါဘဲ ဥယ်ာဥ္ေဟာင္းေလးအားျပသလိုက္မိသည္။ ထို႕အတူ သူကိုယ္တိုင္ပါေ ငးၾကည့္မိေတာ့ ..။ အိုး ရက္ရက္စက္စက္ ေျခာက္သေယာင္းေနတဲ့ ေျမျပင္ထက္ကက အညိဳေရာင္အေလာင္းေကာင္မ်ား။ အေသ သစ္ပင္ေသေတြ။
“ဘယ္မွာလဲ အစိမ္းေရာင္ ဘာအစိမ္းမွမရွိဘူး ဒီေနရာမွာ အစိမ္းေရာင္ဆိုလို႕ ကၽြန္မပဲရွိတယ္ ကၽြန္မရဲ႕ တစ္ခ်ိန္မွာ ျဖစ္လာမယ့္ အေလာင္းေကာင္ေတြပဲရွိတယ္ ကၽြန္မ ဘယ္လိုေသရမယ္ဆိုတာကို လာျပတာလား အရူး ရွင္ အရူးမွ အရူးစစ္စစ္ ရွင္ကေတာ့ ေသခ်င္မွေသဦးမယ္ အနည္းဆံုးေတာ့ ကၽြန္မေသျပီးမွေသမွာပဲ မနက္ဆို ရွင္ ကၽြန္မ လက္ဖ်ံကို မနားတမ္းနမ္းတယ္ ကၽြန္မလက္ဖ်ံက ႏွင္းရည္ေလးေတြကို မရမက ယူျပီးေသာက္သံုးတယ္ ျပီးေတာ့ ရွင္အသက္ရွင္တယ္ ဒါေပမယ့္ ရွင္ ကၽြန္မတို႕မ်ိဳးႏြယ္ကို မကာကြယ္မေစာင့္ေရွာက္ဘူး ဒီမွာ ရွင္ဟာ တစ္ကိုယ္ေကာင္းသမားၾကီးပဲ ျမန္ျမန္ေသစမ္းပါရွင္”
မာဆတ္တြန္႕ခါေနတဲ့ စကားသံေတြ။ သူ ေျပာျပခဲ့ဖူးတဲ့ အတိတ္ပံုျပင္ေတြကို သစ္ပင္ေလးက မွတ္ထားသတဲ့လား။ မတားျမစ္လိုက္ႏိုင္ခင္မွာဘဲ ရုတ္တရက္အစိမ္းေရာင္မ်က္ဝန္းၾကီးေတြ က ခ်က္ခ်င္းေနာက္လွည့္ေျပး။
“ရွင္ကိုယ္တိုင္ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တဲ့ ဥယ်ာဥ္ပဲ ရွင့္အသက္ကို စိုးရိမ္သလို ကၽြန္မတို႕ ရဲ႕ အသက္ကိုလည္း ကာကြယ္သင့္တယ္ ခုေတာ့ ရွင့္ေၾကာင့္ ကၽြန္မပါ ကိုယ့္အသက္ေၾကာင့္ရွင္သန္ေနတဲ့ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္သူ ျဖစ္သြားျပီ သြား ေနာက္ထပ္မလာနဲ႕ ရွင့္ရွင္သန္မႈအတြက္ပဲ ကၽြၽြန္မကို လိုအပ္ခဲ့တာမဟုတ္လား သြား”
“အလကားလူ ရွင္ဟာ ဥယ်ာဥ္မွဴးမပီသတဲ့သူ ဥယ်ာဥ္မွဴးလို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဘယ္ေတာ့မွ မသတ္မွတ္နဲ႕ ရွင္ကေလ ရွင္က ရွင့္အသက္ကိုပဲ ဦးစားေပးအေလးထားခဲ့တဲသူ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ အေလးထားလိုက္သလဲဆို ကၽြန္မတို႕ရွိမွ ရွင္ ရွင္သန္ႏိုင္မွာပါ့လား ဆိုတဲ့အသိကိုေတာင္ ေမ့သြားတဲ့ထိ အတၱၾကီးသူ သိလား ရွင့္မိုက္မဲမႈေၾကာင့္ သိပ္မၾကာခင္ ရွင္ကိုယ္တုိင္ ကၽြန္မတို႕လို ေပ်ာက္ပ်က္ေတာ့မွာပါ ”
“ဟင့္အင္း မေျခာက္ျခားနဲ႕ တစ္ခုပဲ စဥ္းစား သစ္ပင္ေလးေတြရွိမွ ဥယ်ာဥ္ဟာ သာယာျပီး ဥယ်ာဥ္မွူးလည္း နာမည္ေကာင္းရတယ္ ဘဝေပ်ာ္ရႊင္မယ္ဆိုတဲ့အသိကိုပဲ စဥ္းစားထား အဲဒါမွ ေနာက္ဘဝက် ဒီအသိကို မွတ္မိေနေအာင္”
ပ်ံ႕လြင့္လာတဲ့ အသံေတြေနာက္ လိုက္လာရင္း သူ႕ေျခအစံုသည္ အစိမ္းေရာင္မရွိေသာကမၻာ၏ ႏွိပ္စက္မႈကို ခံစားရျပန္သည္။ ဘယ္မွာလဲ။ မင္းကယ္မွ ငါအသက္ရွင္မွာပါ လို႕ တိတ္တိတ္ဆိတ္ေျပာရင္း ေျခကုန္လက္ပမ္းက်လာမႈကို မနည္းထိန္းေနရသည္။
--+++---
သူ ရုတ္တရက္ အထိတ္ထိတ္အလန္႕လန္႕ ေအာ္ဟစ္မိမတက္္။
“ဟင့္အင္း။ ဟင့္အင္း။ အဲလိုမလုပ္ပါနဲ႕လား။ လာ တို႕ တူတူရွင္သန္လို႕မျဖစ္ဘူးလားဟင္။ မင္းရွိမွ ငါရွင္သန္မွျဖစ္သလို မင္းအတြက္လည္း ငါရွိမွ ရွင္သန္မွာပါ”
“ကၽြန္မ ကိုယ့္လိပ္ျပာ ကိုယ္လံုခ်င္တယ္ တစ္ေယာက္တည္း ရွင္သန္ရမယ့္ သစ္ပင္ထက္ အမ်ားနဲ႕အတူ ေပ်ာက္ဆံုးရတဲ့ သစ္ပင္ေပါ့ တစ္ခုေတာ့ ေျပာခဲ့ခ်င္ပါေသးတယ္ ဘယ္လိုပဲ ရွင့္လိုအပ္ခ်က္ေၾကာင့္လို႕ေျပာေျပာ ရွင့္ရဲ႕ ျမတ္ႏိုးယုယမႈေတြကို ေက်းဇူးတင္ခဲ့ပါတယ္ ျပီးေတာ့ ကၽြန္မ ကိုယ္တိုင္လည္း .. ရွင့္ကို……”
အလွ်ံတညီးညီးေတာက္ေလာက္ေနသည့္ မီးေတာက္မ်ားကို ၾကည့္ရင္း ထိုပင္လယ္ထဲပဲခုန္ခ်ရမလား၊ သို႕မဟုတ္ သစ္တစ္ပင္ကို ဘယ္လိုျပန္ပ်ိဳးရမလဲ ေတြးေနမိခဲ့သည္။ သို႕ေသာ္ အပူရွိန္သည္ ခံႏိုင္ရည္ကို တြန္းထိုးေနသည့္အလား ေနရာမွာပင္ ျငိမ္သက္စြာလွဲေလွ်ာင္းေနမိရင္း..။
---+++---
အလင္း အလင္းလား။ ကိုယ္ရွိေနတဲ့ေနရာမွာ အလင္းေတြၾကီးစိုးေနတာလား။ ဆစ္ခနဲ စူးလာတဲ့ အေမွာင္။ အိုး ႏွလံုးသားမွာ ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္ထြက္လို႕။ ဒါ ဘယ္သူတီးခတ္လိုက္တဲ့ အေမွာင္ေတးသြားလဲ။ ႏွလံုးသားတစ္ခုလံုး ေသြးလြန္လုမတက္ နာက်င္ ကိုက္ခဲေနတယ္။ ကိုယ္ေအာ္လိုက္ရင္ တစ္စံုတစ္ေယာက္ ၾကားမလား။ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ့္ကို ကယ္တင္မယ့္ သစ္ပင္ေလးတစ္ေကာင္ ေရာက္လာမလားဟင္။
တစ္ခုေတာ့ ဝန္ခံခြင့္ရရင္ ဝန္ခံလိုက္ခ်င္ပါတယ္။ ဟုတ္တယ္။ ဥယ်ာဥ္မွဴးဆိုတာ သစ္ပင္ေလးေတြကို အေသခံဖို႕ ေမြးဖြားလာတာမဟုတ္ဘူး။ ရွင္သန္ေအာင္ ပ်ိဳးေထာင္ေပးဖို႕ ေမြးဖြားလာတာ။ လို႕။ ဒါေပမယ့္လည္း ကိုယ္ မွားခဲ့မိတယ္။
ရည္ေဝ(လင္းေရာင္ျခည္)
No comments:
Post a Comment
မဂၤလာပါ စာေတြ လာဖတ္ေပးလို႕ ေက်းဇဴးပါေနာ္