လက္က်န္ထြက္သက္

“လက္က်န္ထြက္သက္”

မနက္ျဖန္ဟာ ကိုယ့္ကို ရွင္သန္ခြင့္ေပးသည္ျဖစ္ေစ မေပးသည္ျဖစ္ေစ မနက္ျဖန္မွာ ရွင္သန္ဖို႕ အေၾကာင္းတရားရွိခဲ့ရံုနဲ႕ လံုေလာက္တယ္။

 (၁)။

 မနက္ျဖန္မွာ ႏိုးထဖို႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႕ ကိုယ္အိပ္စက္ခဲ့တာမဟုတ္ဘူး။ မျပီးေသးတဲ့ တာဝန္ေတြ၊ ရည္မွန္းခ်က္ေတြ၊ စိတ္လိုအင္ဆႏၵေတြအတြက္ ကုိယ္အနားယူလိုက္တာ။ အိပ္စက္ျခင္းဟာ တခါတေလမွာကိုယ့္ကို အနားရေစျပီး တခါတေလမွာ ေမာပန္းႏြမ္းလ်ေစတယ္။ 

(၂)။

 ခါးတယ္။ စိတ္ေတြ ခါးတယ္။ ဘယ္ေတာ့ျဖည့္ျဖည့္ မျပည့္တဲ့ အစာအိမ္ၾကီးလိုပဲ ဓနအိုးဟာ ထမင္းႏွစ္နပ္စာပဲ ရွာႏုိင္ခဲ့တယ္။ မနက္တစ္ေခါက္ညတစ္ေခါက္စီးေနရတဲ့ ဘက္စ္ကားၾကီးဟာ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ အခ်ိန္ပိုအိပ္ခ်ိန္ပဲ။ ကားေတြၾကပ္တယ္။ လူေတြၾကပ္တယ္။ အခ်ိန္ေတြ ၾကာလာတယ္။ မနက္ရွစ္နာရီခြဲ အလုပ္ခ်ိန္မီဖို႕ ကားႏွစ္နာရီစီးဖို႕အတြက္ မနက္ေျခာက္နာရီ အိမ္ကထြက္ရတယ္။ ညေန ေျခာက္နာရီ၊ ရံဖန္ရံခါ ညရွစ္နာရီမွ ျပန္ရတဲ့ ကိုယ္ဟာ မိသားစုနဲ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ျခင္းဟာ ည ၈နာရီ၊ ရံဖန္ရံခါ ည ၁၀နာရီမွ စတယ္။

မိသားစုရွင္းတမ္းဟာ အခ်ိန္မမွန္ဘူး။ ကိုယ့္တစ္ကိုယ္စာေတာင္ မျပည့္မီတဲ့ဘဝ၊ ေယာက္်ားတန္မဲ့ မိဘကိုလက္ျဖန္႕ေနဆဲ ဆန္ကုန္ေျမေလးတစ္ေယာက္လို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ရွက္ရင္း အျမင့္လည္းမမီႏိုင္ခဲ့။ အစကစဖို႕ ေအာက္ကိုခုန္ဆင္းဖို႕လည္း မေတြးရဲခဲ့ဘူး။ လက္ရွိေနရာေလးမွာ ျမဲပါရေစ စိတ္ကူးကိုပဲ ညစဥ္ ဘုရားမွာ ဆုေတာင္းမိရဲ႕။ ဓနအေျခခိုင္ဖို႕ အေမ့လိုလည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ငါးမေရာင္းရဲ၊ အေဖ့လိုလည္း ေပါ့ေပါ့ပါးပါးနဲ႕ အေမ့ကို မကူညီရဲတဲ့အခါ ကိုယ္ကိုင္ထားတဲ့ သမိုင္း ဆိုတဲ့ ဘြဲ႕ၾကီးကိုပဲ မ်က္ေစာင္းေတြ ပစ္ ပစ္ ထိုးမိတာ အခါခါ။ တနဂၤေႏြအားလပ္ရက္တိုင္းမွာ အေမ့ကို ကူမယ္အေတြးနဲ႕ ေဈးထဲသြားတိုင္း မၾကားဝံ႕မနာသာေတြ ဆဲဆိုေနတဲ့ အေမ့သားပါလို႕ ဝန္မခံရဲလို႕ ျပန္လွည့္ရတာအခါခါ။ အေမ့လက္ေကာက္ၾကီးေတြ ေတာင္းခ်င္ေပမယ့္ အေမ့ကိုအေမေခၚဖို႕ အားေမြးရတာ အခါခါ။

လာတယ္။ သူတို႕ အိပ္မက္ထဲကို လာတယ္။ အေမ့လက္ေကာက္ေတြ ခဏခဏ လာတယ္။ အေမ ခုတ္လိုက္တဲ့ ငါးေခါင္းၾကီးေတြခဏခဏ လာတယ္။ ငါးစိမ္းသည္ဆိုတဲ့ စကားေတြ အက်ယ္ၾကီး ၾကားေနရတယ္။ ကိုယ္တစ္လစာ လခဟာ အိပ္မက္ထဲမွာ လာလာျပံဳးျပတယ္။ ကိုယ္အျမဲရခဲ့တဲ့ ငါးညွီနံ႕ဟာ ဘယ္အရြယ္ကစ ပိုျပီး နံေစာ္တတ္ခဲ့တာလဲ။ ကိုယ္ မေတြးရက္ဘူး။

(၃)။

 မသိဘူး။ ကိုယ္ ဘာကိုမွ မသိဘူး။ တြင္တြင္ၾကားေနရတဲ့ ငါးစိမ္းသည္ သား ဆိုတဲ့ စကားကို အခ်စ္ဆံုးအတန္းပိုင္ဆီက ၾကားလိုက္ရတဲ့ေန႕က ကိုယ္ငိုခဲ့တယ္။ ဆရာမ စားပြဲေပၚ ကိုယ္တင္ေပးထားတဲ့ စံပယ္ပန္းေလးမွာ ငါးညွီနံ႕ပါသြားတာ သတိမထားမိခဲ့ဘူး။  ဆရာမကေတာ့ ကိုယ့္ကိုမျမင္ပါဘူး။ ကိုယ္ေပးတဲ့ စံပယ္ပန္းေလးကို အမိႈက္ေပးေလးထဲ သြားပစ္ေနခဲ့တယ္ေလ။

“အေဖ့အတြက္ လာဝယ္တာပါ” လို႕ ဆရာမကို ျပန္ေျဖေပးခဲ့ရတဲ့ေန႕မွာ အေဖ လိုခ်င္တဲ့ အျဖဴေရာင္အရည္ဟာ အိမ္ကုိျပန္ပါမသြားခဲ့ဘူး။ ဆရာမ ေျပာခဲ့တဲ့ ေၾသာ္ ဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္းမွာ ကိုယ္က ဘာကို ေျဖလို႕ေျဖရမယ္မွန္းမသိ၊ အေမးေတြ အေမာတေကာ လိုက္ရွာမိခဲ့သူ။

မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီေန႕က တိမ္ေတြ အံု႕ဆိုင္းျပီး မိုးမရြာခဲ့တဲ့ေန႕။ အေဖ့ေဒါသက ကိုယ့္ေျခသလံုးမွာ အရိႈးရာထင္တယ္။ အေမ အိမ္ျပန္ေနာက္က်တယ္။ အဲဒီေန႕က စလို႕ေပါ့။ ကိုယ္က အေမ့ကို အေမလို႕ ေခၚဖို႕ ရွက္ခဲ့တာ။ အရက္နံ႕ေတြ သင္းေနတဲ့ အေဖ့ကိုယ္ကုိ ဖက္အိပ္ဖို႕ မၾကိဳက္ေတာ့တာ။ လူပ်ိဳေပါက္ဆိုတဲ့စကားလံုးနဲ႕ပဲ ကိုယ္ၾကီးျပင္းမႈအစဟာ ခါးသီးတဲ့အနံ႕သင္းတယ္။

(၄)။

 မေအ့ အလုပ္ကို ရွက္တဲ့ ဆန္ကုန္ေျမေလးတစ္ေယာက ္၊ လကုန္တုိင္း မေအ့ဆီက လက္ျဖန္႕ရတယ္။ အေမ ကို အေမ လို႕ ေခၚဖို႕ေတာ့ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့။ အေမ့သား ပညာတတ္ၾကီးက စက္ရံုမွာ အလုပ္ရေတာ့ အေမေပ်ာ္ခဲ့တယ္။ အေမ့သား ပညာတတ္ၾကီးက ၾကင္ယာစံုေတာ့မယ္ဆိုတာ အေမမသိဘူး။ အိပ္မက္ထဲထိ ေရာက္လာတတ္တဲ့ အေမ့ေရႊလက္ေကာက္ေတြဟာ အိမ္လခ စာခ်ဳပ္ခ်ိန္တိုင္းမွာ တကြင္းပံုမွန္ ေလ်ာ့တယ္။ ဒါကိုလညး္ ကိုယ္မသိသလိုလိုပါပဲ။ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္ႏွစ္၊ ငါးစိမ္းသည္မတစ္ေယာက္ရဲ႕သား ကိုယ္ဟာ ခုထိ ငါးစိမ္းသည္ရဲ႕ သားတစ္ေယာက္အျဖစ္ရွိေနဆဲ။ ကိုယ္ဖတ္ဖူးတဲ့ စာေတြနဲ႕ အေမ့အလုပ္ကို ေျပာင္းဖို႕ ေျဖာင့္ျဖေတာ့ အေမ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ဖူးတာ မွတ္တယ္။

“နင့္အေဖက ေသာက္လုပ္ မလုပ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး နင့္အလုပ္က ေသာက္ပိုက္ဆံ  ဘယ္ေလာက္ရမွာမို႕လို႕လဲ ဒီအလုပ္ကပဲ နင့္ကို ထမင္းေကၽြးလာတာပါဟဲ့ ေက်းဇူးမကန္းစမ္းနဲ႕” ဆိုတဲ့ စကားၾကမ္းၾကမ္းမွာ ကိုယ္က အလဲလဲအျပိဳျပိဳ။ မွတ္မွတ္ရရ ကိုယ္ စက္ရံုမွာ တပတ္တိတိ အိပ္မိခဲ့တယ ္။ေသာက္ ဆိုတဲ့ စကားလံုးေနာက္က အေမ့ေစတနာ၊ ကိုယ္ျမင္ၾကည့္ဖို႕ ေမ့ေလ်ာ့ခဲ့ခ်ိန္ေပါ့။ နာတယ္။ရင္တစ္ခုလံုးနာတယ္။ ရွက္တယ္။ သိကၡာေတြ လႊင့္ပစ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ရွက္တယ္။ ဘြဲ႕ရသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ မိဘကို လုပ္မေကၽြးနိုင္ေသးတဲ့ ခံစားမႈ၊ ကိုယ္ သိိမ္ငယ္မႈေတြနဲ႕ အေမ့အိမ္ကို မုန္းတတ္ခဲ့မိတယ္။

(၅)။

 မေန႕က အေဖေျပာတယ္။ မေအးေသာင္ ကို အိပ္မက္ မက္တယ္။ ငိုေနရွာတယ္ တဲ့။ ငါသာရွိရင္ ငိုမွာမဟုတ္ဘူး တဲ့ေလ။ အေဖ့ကို ကိုယ္ဖက္ျပီး ငိုတယ္။ အေမ့အတြက္ ကိုယ္သာ ဘာတစ္ခုမွ မျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္ခဲ့တဲ့သူျဖစ္ခဲ့တယ္။ အေၾကြးေတာင္းဖို႕ ေလာေလာနဲ႕ စက္ဘီးစက္ဘီးစီးသြားတဲ့အေမ ခ်ိဳင့္ခြက္ထဲေခ်ာ္လဲျပီး ေျခေထာက္က်ိဳးးသြားမယ္ လို႕ ဘယ္လိုလုပ္သိမလဲေလ။ အဲဒီေန႕ကို ၾကိဳသိခြင့္ရွိရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိမ့္မလဲ။ ခုေတာ့ ကိုယ္က အေဝးဆံုး၊ အေဝးဆံုးမွာ။ စက္ရံုက ေပးတဲ့ တာဝန္နဲ႕အေဝးေရာက္ေနတဲ့ အခိုက္အတန္႕။

၂ လၾကာမွ အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့ ကိုယ္၊ မင္သက္အံ႕ၾသ ဘာတစ္ခုမွ မသိရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္အတြက္ ေက်းဇူးတင္ရမွာလား၊ ေဒါသထြက္ရမွာလား ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ မေဝခြဲႏိုင္ခဲ့ဘူး။ အေမ့ လက္ေကာက္ေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ အေဖ အရက္ျပတ္သြားျပီ။ အေဖ တပိုင္တႏိုင္ကြမ္းယာဆိုင္ေလးနဲ႕။ အေမ့ မ်က္ႏွာဟာအရင္လို ျပည့္ျပည့္ျဖိဳးျဖိဳးမရွိေတာ့ဘူး။ တြဲက်ေနတဲ့ အသားဆိုင္ေတြဟာ အိုမင္းလြန္းတဲ့ အစင္းေၾကာင္းရာေတြနဲ႕။ ကိုယ့္ကိုေတြ႕လို႕ ျပံဳးတဲ့အေမ ေပ်ာ္လို႕ဆုိျပီး မ်က္ရည္ေတြ က်တယ္။ အဲဒီအခိုက္အတန္႕ကိုယ့္ဦးေႏွာက္ထဲဝင္လာတဲ့အေၾကာင္းရာက ခ်စ္သူကိုလက္ထပ္ခြင့္ရပါ့မလား ဆိုတဲ့အေတြးပဲ။ ရိုင္းတယ္။ ခုေခတ္ကေလးေတြ သိပ္ရိုင္းတယ္။ လူၾကီးမိဘေတြ ေတြ႕ရင္ ေခါင္းငံု႕ရိုေသရေကာင္းမွန္းမသိဘူး။ ဘက္စ္ကားေပၚမွာ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္၊ သားသည္အေမနဲ႕ သက္ၾကီးရြယ္အိုေတြေတြ႕ရင္ ေနရာဖယ္ေပးရမွန္းမသိဘူး။ အရမ္းရိုင္းတယ္။ ကိုယ္တိုင္တတြတ္တြတ္ေျပာဖူးတဲ့စကားနဲ႕အတူ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္။ “ရိုင္းလိုက္တဲ့ အေတြး၊ မိုက္ရိုင္းလိုက္တဲ့ သား” လို႕ေလ။

အေျပာအဆိုၾကမ္းတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ ငါးစိမး္သည္အေမၾကီး ဘယ္ေလာက္အရွက္သည္းမွန္း သိခြင့္ရလိုက္တဲ့ေန႕ပဲ။ သမီးမိန္းကေလးဆိုရင္ ခိုင္းခ်င္ခိုင္းမိမွာေပမယ့္ သားကိုေတာ့ မခိုင္းခ်င္ဘူး တဲ့။ အေဖ့ကို တိုးတိုးေလးေျပာေနတဲ့ စကား ကိုယ္ၾကားမိေတာ့ ရင္ထဲမွာ က်ဥ္ခနဲပဲ။ အေမ့ကို အေဖက ေရခ်ိဳးေပးေနခ်ိန္ဆို ကိုယ္က အေဝးမွာ။ တပိုတပါးသြားဖို႕ဆို ကိုသန္းေအးေရလို႕ ပဲ ေအာ္ေခၚတတ္တဲ့အေမ။ ေျခဆုပ္လက္နယ္ လုပ္ေပးဖို႕ အနားကပ္ေတာ့ အိပ္ယာခင္းက နံပါတယ္၊ မလုပ္ပါနဲ႕ တဲ့။ ေဘးနားမွာထိုင္ျပီး ရယ္စရာေတြ ေျပာျပေတာ့မွ ကိုယ့္ရဲ႕ ငါးစိမ္းသည္အေမၾကီး ဘယ္ေလာက္အရယ္သန္မွန္း သိေတာ့တယ္။

ဒါေပမယ့္  အေမ့လက္ကေလးေတြ သိပ္ပိန္တယ္။ အေမ့ေျခေထာက္ဟာ ေလးေခ်ာင္းေထာက္နဲ႕ ေထာက္ႏိုင္ဖို႕ ေလးလေလာက္ေတာ့ ေစာင့္ရမယ္ ဆိုတဲ့အသိကို သိသိခ်ငး္ အေမငိုတယ္။ ကိုယ့္ဘဝမွာပထမဦးဆံုးျမင္ဖူးတဲ့ အေမ့မ်က္ရည္ပဲ။

(၆)။

 ထိန္းမႏုိင္သိမ္းမရ အေမေအာ္တယ္။ အေမ ေအာ္ငိုေနတယ္။ “ငသန္းေအးရဲ႕ ငါ ရြာမွာေနခ်င္တယ္ ငါ့ကို ရြာလိုက္ပို႕ေပးပါ ရြာကို လိုက္ပို႕ေပးပါ” ဆိုတဲ့ အေမ့စကားသံမွာ အေဖက မ်က္ရည္ေတြက်ေနရံုကလြဲျပီး ဘာမွန္ျပန္မေျပာဘူး။ အေမ ငိုတယ္။ အေမ ေအာ္တယ္။ အေမ အစားမစားပဲ ခြင့္ေတာင္းတယ္။ ေနာက္ဆံုး အေဖ ခြင့္ျပဳလိုက္ရတယ္။

အေမ့ညီမေတြရွိတဲ့ ရြာကို အေမ့ကို လုိက္ပို႕ျပီး ျပန္လာတဲ့ေန႕ကစလို႕ အေဖငိုတယ္။ ညတိုင္း ငိုတယ္။ မနက္ ၆နာရီကို ကြမ္းယာဆိုင္ဖြင့္ ညဆို ၁ နာရီမွ သိမ္းသည္ထိ ေငြကို ကုတ္ကုတ္ျခစ္ျခစ္ ရွာတတ္ခဲ့တယ္။ ကိုယ္….လည္း ရင္တစ္ခုလံုးကြဲကြဲအက္အက္။ ခ်စ္သူရဲ႕ လက္ထပ္ၾကဖို႕ တိုက္တြန္းစကားမွာ ခဏေစာင့္ေပးပါလို႕ ျငင္းဆန္ရတိုင္း ရင္ဘက္ၾကီးက ေအာင့္တယ္။ “သိတယ္ ငါသိတယ္ မိေအးေသာင္ရ႕ နင္ ငါ့ကို အလုပ္မပိုေစခ်င္လို႕ဆိုတာ ငါသိတယ္ ဒါေပမယ့္ဟာ နင္ ငါ့ကို ရွာေကၽြးခဲ့တာ ၾကာျပီပဲ ခု ငါ့ကို ျပန္ျပဳစုခြင့္ ေပးသင့္တယ္” တဲ့။ အေဖ ညတိုင္းငိုျပီးေျပာတဲ့စကားမွာကိုယ္က ခ်စ္သူနဲ႕ လက္ထပ္ခ်င္ေနျပီဆိုတဲ့အေၾကာင္းကို တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ေလး သိမ္းပစ္ခဲ့ရတာ ၾကာျပီ။

---+++++++++++++++-------

ကိုယ္လား။ ကိုယ္ ေငးေနတယ္။ ခမ္းနားပါတယ္။ ခမ္းနားလြန္းပါတယ္။ ကိုယ္ လက္ဖြဲ႕ေပးေတာ့ ခ်စ္သူနဲ႕ သူ႕သတို႕သားက ကိုယ့္ကို လာျပံဳးျပ၊ လူမႈဆက္ဆံေရးရဲ႕ မဟာက်င့္ဝတ္၊ ကိုယ္ကလည္း ျပန္ျပံဳးျပရံုေပါ့။

--+++++++++++++++----

အေမနဲ႕အေဖလား။ ရြာမွာသြားေနလို႕။ ကိုယ္ကေတာ့ ေဟာဒီမဟာရန္ကုန္မွာ တစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့ေလရဲ႕၊ လစဥ္ပို႕တဲ့ ပိုက္ဆံေတြမွာ မရိုးသားမႈေတြစြန္းထင္ေနေၾကာင္း အေမသိေအာင္ ေျပာမျပေတာ့ဘူး။

တစ္ေလာက ရြာသြားေတာ့ အေမ့ေျခလက္ေတြမွာ ေသြးေၾကာမွ်င္ေလးေတြက ထင္းေနတာမ်ား၊အသားအရည္ေျခာက္ကပ္ကပ္နဲ႕ တြဲၾကည့္လိုက္ေတာ့ သစ္ရြက္တစ္ရြက္ရဲ႕ တည္ေဆာက္ပံုက်ေနတာပဲ။

“ေအးေသာင္ ငါ ငါ ရြာမွာေနပါရေစဟာ” ဆိုတဲ့ အေဖ့စကားအၾကားမွာ အေမ မ်က္ရည္ေတြနဲ႕ ျပံဳးၾကည့္ေနတာ၊ ကိုယ့္ဘက္က က ူခြင့္ပန္ေပးခဲ့တဲ့ “အေဖ့ကို ေနခြင့္ေပးလိုက္ပပါ အေမရာ” ဆိုတဲ့ စကားမွာ အေမ့မ်က္ရည္ ျဖဳတ္ခနဲ ျပဳတ္က်တာေတြ။ ဒါက လွပတဲ့ ျမင္ကြင္းလို႕ လူတိုင္းေျပာေနၾကေပမဲဲ့ ကိုယ့္တစ္ေယာက္တည္း သိလုိက္တာက အဆိပ္။တာဝန္ဆိုတဲ့ အဆိပ္ကို ျမိဳခ်လိုက္ျပီျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ခ်စ္သူကို အသိေပးလိုက္ေတာ့ ခ်စ္သူ က ေခါင္းမခါပါဘူး။ လက္ခံတယ္။ ေခါင္းညိတ္ျပတယ္။ ဒါေပမယ့္လမ္းခြဲမယ္ တဲ့။

မခ်စ္ေသာ္လည္း ေအာင့္ကာနမ္း ဆိုတဲ့ ဘဝကိုလက္ေတြ႕ျပသြားတဲ့ ခ်စ္သူရယ္၊ ကိုယ္ရယ္။ ကိုယ္တို႕ နမ္းလိုက္တဲ့ အရာေတြဟာ တာဝန္ဆိုတဲ့ ပန္းပြင့္ေလးေတြ ျဖစ္ေၾကာင္း ဘယ္သူ႕ကို မွ စာသီကံုးျပဖို႕ လိုအပ္မယ္မထင္ဘူး။ စက္ရံုက မသိေသးတဲ့ ကိုယ္ေရာင္းထုတ္လုိက္တဲ့ပစၥည္းေတြအေၾကာင္း ကိုယ္ စာရင္းလုပ္ထားတယ္။ ဒါ ဝမ္းရည္စပ္သားတစ္ေယာက္ရဲ႕ လက္က်န္ထြက္သက္ေလးပါအေမ လို႕ အေမမသိေအာင္တိုးတိုးေလး ေျပာရင္းေပါ့။

---++------

ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မရွိဘဲ ရွင္သန္ရတဲ့ ကမၻာက သိပ္အက်ည္းတန္တာပဲ။ ဒါေပမယ့္လည္းေလ...။ မနက္ျဖန္မွာ ရွင္သန္ဖို႕ အေၾကာင္းတရား ရွိခဲ့တယ္။

ရည္ေဝ(လင္းေရာင္ျခည္)