ေဖေဖ၊ေမေမ စိတ္ခ်မ္းသာပါေစ

ျပတင္းေပါက္မွ ျမင္ေနရသည့္ ျမင္ကြင္းက ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္သဖြယ္ လွပလြန္းလွသည္။ တိမ္စိုင္တိမ္ခဲေတြ တစ္ခုႏွင့္တစ္ခုထပ္ကာ တိမ္သားတခ်ိဳ႕က ညိဳမႈန္မႈန္၊ အခ်ိဳ႕တိမ္သားက်ေတာ့ ျဖဴလႊလႊ။ တိမ္သားစုတို႕ ဖံုးထားေသာေၾကာင့္ ေနမင္း၏ အလင္းေရာင္သည္လည္း ကမၻာေျမေပၚသို႕ တိုက္ရိုက္မက်ေရာက္ႏိုင္ေတာ့ေပ။ ထို႕ေၾကာင့္  အလင္းေကာင္းမြန္စြာရေသာ္လည္း ေနမင္း၏ စူးရွလြန္းေသာ ေရာင္ျခည္တို႕ေပ်ာက္ရွေနသည္။ မိုးမရြာေသးေသာ္လည္း တိမ္သားတို႕၏ ျဖားေယာင္းမႈေၾကာင့္ ပါတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလံုးသည္ ညိဳ႕မိႈင္းမိႈင္းႏွင့္ တစံုတရာကိုလြမ္းဆြတ္ေစရန္ ဖိအားေပးေနသည့္ဟန္။ သည္ေကာင္းကင္ပန္းခ်ီကားေအာက္မွာရပ္ေနသူူတိုင္း တစံုတရာကို မလြမ္းမိဘူးဆိုလွ်င္ျဖင့္ သူမ အံ႕ၾသမိေပလိမ့္မည္။ ဟုတ္သည္။ သူမ ပင္လွ်င္ အေတြးတို႕ျဖင့္ အတိတ္ထံသို႕ ေျခဆန္႕မိျပီမလား…။

အတိတ္ဆီသို႕ ေျခဆန္႕လိုက္ျခင္းသည္ တရားဝင္ခြင့္ျပဳခ်က္ေပးျခင္းခံလိုက္ရသည့္အလား အျပံဳး၊ အရယ္၊ အငို၊ အလြမ္း ခံစားခ်က္အဖံုဖံုတို႕သည္ ဟိုမွသည္မွ ထြက္ေပၚလာၾကေလသည္။ ႏႈတ္ခမ္းထက္တြင္လည္း ျပံဳးလိုက္မဲ့လိုက္ျဖင့္ ခံစားခ်က္အဖံုဖံုကို ဆုပ္ကိုင္ေနေလသည္။ တကၠသိုလ္ဝင္တန္းေအာင္ခဲ့တုန္းက အေပ်ာ္သည္ သည္ခ်ိန္တြင္မေပ်ာ္မိေတာ့ေပမဲ့ အျပံဳးႏုႏုတို႕ လြင့္ထြက္ေစဆဲ။ မိဘႏွစ္ပါး၏ သူမအား ကေလးသဖြယ္ ဂရုစိုက္ပံုေတြကို ျပန္ျမင္ရျခင္းသည္ ႏွလံုးသားကို ေႏြးေထြးေစဆဲ။ သို႕ေသာ္ အစ္ကိုျဖစ္သူအေပၚ ပို၍ဂရုစိုက္သည္ကို သတိရမိေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းဝယ္ မဲ့သြားမိသည္။ အတိတ္တြင္ သမုဒယႏြယ္ခဲ့သည္ျဖစ္ေစ၊ မႏြယ္ခဲ့သည္ျဖစ္ေစ အတိတ္ကေတာ့ သူ႕ထံခရီးထြက္လာသူတိုင္းကို ခရီးဦးၾကိဳျပဳသည့္အလား လြမ္းေမာဖြယ္ခံစားေစဆဲ။

ဒီေနရာ၊ ဒီေနရာေရာက္တိုင္း သူမ အျမဲေက်ာ္ေတြးေနက်။ သို႕ေသာ္ ဒီေန႔ေတာ့ျဖင့္ ဒီေနရာေလးကို ေက်ာ္မသြားခ်င္ျပန္။ ဒီေနရာေလးမွာ စိတ္ထိခိုက္ခံစားခဲ့ရသည္ဆိုလွ်င္ေတာင္ ယေန႕ ပစၥဳပၸန္အတြက္ သင္ခန္းစာယူဖို႕ရာ သူမ ျပန္ေတြးခ်င္လွပါသည္။ ဒီေနရာ ဆိုသည့္အသိႏွင့္တင္ ရင္တစ္ခုလံုး နင့္သည္းလာသည္။ ပါးထက္ကို ဖြဖြြေလးစမ္းၾကည့္မိေတာ့ နာက်င္မႈက ရုတ္တရက္ေရာက္လာသလိုလို။ ကိုျဖိဳး နင့္ကို ငါမုန္းတယ္..မုန္းတယ္ ဟုေအာ္ေနသံက စိတ္ထဲဝယ္ တျဖည္းျဖည္းက်ယ္ေလာင္လာသည္။

သိတတ္သည့္ အခ်ိန္မွစ၍ မိဘႏွစ္ပါးအေပၚသာ ေမတၱာပံုမိေသာ သူမအတြက္ ျပန္ရလာေသာ ေမတၱာကေတာ့ ကိုျဖိဳးတစ္ဝက္ပင္မမီျခင္းမွာ အံ႕ၾသစရာေကာင္းလွပါသည္။ ကိုျဖိဳး၏ မိဘအေပၚမွီခိုမႈႏွင့္အတူ သူမ၏ အစ္ကိုျဖစ္သူအေပၚ အားမလိုအားမရျဖစ္မႈတို႕လည္း ေပၚထြန္းလာရသည္။ အစ္ကိုျဖစ္သူကို ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ မားမာမတ္မတ္ရပ္ေစခ်င္စိတ္ ျဖစ္ေပၚေစခ်င္သည့္ ဆႏၵဆိုလွ်င္လည္း မမွားပါ။ ေယာင္းမျဖစ္သူႏွင့္ သူမအၾကား စကားအဖုအထစ္ေလးေတြရွိခဲ့ျခင္းသည္ အစ္ကိုျဖစ္သူကိုျဖိဳးႏွင့္ မေက်လည္မႈတို႕ကို ပို၍ၾကီးထြားလာေစေသာ ေလာင္စာ ျဖစ္ခဲ့သည္။ လူၾကီးလူေကာင္းဆန္ခ်င္လွေသာ မိဘႏွစ္ပါး၏ ေခၽြးမအေပၚ ဘက္လိုက္ျခင္းသည္ သူမအတြက္ စိတ္ခုရာလမ္းစျဖစ္သည္ဆိုလွ်င္လည္း မမွားပါ။ အဲ့ဒီေန႕က ေယာင္းမျဖစ္သူႏွင့္ သူမ ပဋိပကၡျဖစ္ပြါးခဲ့သည္။ ေမေမ့လက္ဝါးအား ပါးေပၚထပ္ခဲ့ရေသာ ေန႕လည္းျဖစ္ခဲ့သည္။ အဲ့ဒီေန႕က ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုသည္ကို ဆံုးရံႈးေသာ ေန႕ ျဖစ္ခဲ့သည္။ တကယ္တမ္း သူမ တခ်ိန္လံုးေမွ်ာ္လင့္ခဲ့သည္မွာ မိဘႏွစ္ပါး၏ အဆံုးစြန္ေသာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတရားပင္ မဟုတ္ပါလား။ အဲ့ဒီေန႕က ရင္နာတယ္ ဆိုသည့္ခံစားခ်က္ကို နားလည္ခဲ့ရသည္။ ရင္နာတယ္ ဆိုစကားသည္ အပိုမဟုတ္၊ တကယ္ကို ရင္ေတြနာေနျခင္းပင္။ အသက္ရႈရခက္ေလာက္ေအာင္ကို ရင္ထဲမွာ နာက်င္ေနခဲ့တာ ျဖစ္သည္။

ေမေမ၊ ေဖေဖ အမွားလုပ္ခဲ့တာ သမီးမဟုတ္ဘူးေလ ဟု ငိုယိုျမည္တမ္းေနသံက ႏွလံုးသားထက္ ေပၚထြန္းလာသည္။ သို႕ေသာ္ ေျခလွမ္းတို႕က ေနာက္ျပန္မလွည့္ႏိုင္ခဲ့။ ကိုယ္မမွားသည့္အရာတစ္ခုအတြက္ မိဘႏွစ္ပါးႏွင့္အျပိဳင္ သူမ ေခါင္းကိုမတ္မတ္ေထာင္ခဲ့ပါသည္။ မာနကို မတ္မတ္ထားခဲ့သည္။ မွားခဲ့သည္ဆိုလွ်င္လည္း အမွန္ကို အမွားဟု လက္ခံမေပးႏိုင္ေသာ အမွားတစ္ခုသာ ရွိပါလိမ့္မည္။ အဲ့ဒီေန႕သည္ အစ္ကိုျဖစ္သူႏွင့္ သူမအၾကား ဗ်ာမ်ားခဲ့ရသည့္မိဘႏွစ္ပါးအား ထားခဲ့ကာ အေဆာင္တြင္ သြားေနခဲ့သည့္ ပထမဦးဆံုးေန႕ျဖစ္သည္။ ေနရစ္ေတာ့၊ ေနခဲ့ေတာ့၊ အရမ္းခ်စ္တဲ့ သားၾကီးမိသားစုနဲ႕ ေနခဲ့ေတာ့ ဟူသည့္အေတြးႏွင့္ စိတ္ကိုဒုန္းဒုန္းခ်ကာ မိဘႏွစ္ပါးအား ပထမဦးဆံုး မ်က္ႏွာလႊဲခဲ့ေသာ ေန႕လည္းျဖစ္ေလသည္။ ေနာက္ထပ္ေစတနာေလးတစ္ခုကေတာ့ သားျဖစ္သူကိုသာ အခ်စ္ၾကီးသည့္မိဘအတြက္ သူမ မရွိရင္ ပို၍ ေပ်ာ္ဖို႕ေကာင္းမည္ဆိုေသာ အေတြးႏွင့္ မိဘကို စြန္႕လႊတ္ခဲ့ျခင္းပင္။ မိသားစုကို စြန္႕လႊတ္ခဲ့ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ အဲ့ဒီေန႕က သူမ ပထမဆံုးႏွင့္ ေနာက္ဆံုးအၾကိမ္အျဖစ္ အိမ္မွ ထြက္ခြါသြားခဲ့သည္။ တားျမစ္သူကင္းမဲ့ေနသည့္ လမ္းခရီးသည္ ေျဖာင့္တန္းေနေသာ္လည္း အိမ္ဘက္သို႕ ျပန္လွည့္ခ်င္ေနသည့္ ေျခလွမ္းမ်ားက ေရွ႕သို႕ဦးတည္လွမ္းဖို႕ရာ ေလးလြန္းလွသည္။

မ်က္ဝန္းေထာင့္မွ စီးက်လာေသာ မ်က္ရည္တို႕ကို သုတ္လိုက္မိရင္း ေတြးမိသည္က တစ္ခုသာ။ ရင္နာတယ္ ဆိုသည့္ခံစားခ်က္သည္ ဘယ္ခ်ိန္ေတြးေတြး ထပ္တူျပန္ခံစားရတာပါ့လား ဟူ၍ပင္။ ရံုးမွ ခြင့္ယူမိတာ မွားျပီထင္သည္။ အခ်ိန္အားသည္ႏွင့္ စိတ္တို႕က အတိတ္ထံသို႕သာ ေျပးသြားတတ္သည္မလား။

အေဆာင္တြင္ အဆင္ေျပပါသည္ဟု ဘယ္ေလာက္ေျပာေျပာ၊ ျပန္လာခဲ့ပါဟု ထပ္ခါထပ္ခါ ေျပာလာေသာ ေမေမ့စကားကို မပယ္ရွားလို၍ ျပန္လာခဲ့ေသာ္ျငား ကိုျဖိဳးတို႕မိသားစုက ရွိေနဆဲပင္။ အတိတ္ကလိုပင္ သူမႏွင့္ ေယာင္းမၾကားရွိ အက္ကြဲေၾကာင္းရာသည္လည္း မဆက္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ ကိုျဖိဳးသည္လည္း အတိတ္တုန္းကလိုပင္ အငွားကားေမာင္းေနေသာ္ျငား ေနထိုင္စားသံုးစရိတ္သည္ ေမေမ့ အေအးဆိုင္ေလးမွ လက္ျဖန္႕ေတာင္းေနဆဲပင္ျဖစ္သည္။ အခန္းထဲဝယ္ ထိုင္ေနေသာ္ျငား ေမေမ့ကို အိမ္အလုပ္တို႕ ေျပးကူခ်င္စိတ္က စိတ္ထဲဝယ္ ဝုန္းဒိုင္းက်ဲေနသည္။ သို႕ေသာ္ ေမေမ့အနားဝယ္ ေယာင္းမ ရွိေနပါလိမ့္မည္။

ျပန္ေရာက္ပါျပီဆိုကတည္းက သူမအား မ်က္ႏွာအညိဳမခံေသာ မိဘႏွစ္ပါးကို စကားမေျပာခ်င္ဟန္ႏွင့္ ေရွာင္ေနမိေသာ္ျငား ရင္ဝယ္ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္ျခင္းတို႕ျဖစ္ထြန္းေနသည္ကိုေတာ့ ဝန္ခံရေပမည္။ မိဘႏွစ္ပါးသည္ သူမကိုလည္း ဂရုစိုက္ပါသည္ ဟူသည့္အေတြးက စိတ္တစ္ခုလံုးအား လံုျခံဳေႏြးေထြးေနေစသည္။ ေဖေဖဆိုလွ်င္လည္း ရံုးကျပန္လာသည္ႏွင့္ သူမအခန္းေရွ႔ဝယ္လာရပ္ကာ ခန္းဆီးစအား ဖယ္ကာၾကည့္တတ္သည္။ မုန္႕ဝယ္လာလွ်င္လည္း သူမ မသိေအာင္ စားပြဲေပၚထားကာ ထြက္သြားတတ္လာျပီ။ အရင္တုန္းကေတာ့ ထိုအရာမ်ားသည္ ကိုျဖိဳးအတြက္သီးသန္႕သာ ျဖစ္ခဲ့သည္မလား။ ေတြးရင္းႏွင့္ နာရီကို ေမာ့ၾကည့္မိေတာ့ ေျခာက္နာရီထိုးေခ်ျပီ။ ဒီခ်ိန္ဆို ေဖေဖျပန္ေရာက္လာေတာ့မည္ဆိုသည့္အသိႏွင့္ ကုတင္ေပၚသို႕သြားကာ ေစာင္ျခံဳရင္းမ်က္စိမွိတ္ေနလိုက္သည္။ ထိုစဥ္မွာပင္ ေျခသံ တရွပ္၇ွပ္ၾကားရကာ သူမအခန္းေရွ႔အေရာက္ေလာက္တြင္ တုံ႕သြားေလ၏။ သူမကေတာ့ မ်က္ဝန္းအစံုကို မွိတ္ထားမိဆဲ။ နဖူးေပၚလာတင္သည့္ လက္ဖ်ား၏ ခပ္ပ်ပ်အေတြ႕က ဘာ့ေၾကာင့္ မ်က္ရည္ဝဲေစသည္မသိ။ မ်က္ရည္စ တစ္စႏွစ္စတို႕ပင္ မ်က္ဝန္းအိမ္အျပင္ဘက္သို႕ လြင့္ထြက္သြားရသည္။ ခပ္ေလးေလးသက္ျပင္းခ်သံႏွင့္ ေျခသံေပ်ာက္ဆံုးသြားမွ မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္မိေတာ့ စားပြဲေပၚဝယ္ သူမအၾကိဳက္ဆံုး ေခ်ာကလက္ဗူးေလးတစ္ဗူးကိုေတြ႕ရသည္။ အေၾကာင္းမဲ့က်လာေသာ မ်က္ရည္တို႕အား အသာအယာသုတ္လိုက္ရင္း သူမေၾကာင့္မ်ား ေမေမႏွင့္ေဖေဖ စိတ္ဆင္းရဲေနေလမလားဟု ေတြးမိလိုက္ေသးသည္။

ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္လွ်င္ ေမေမႏွင့္ေဖေဖ ႏွစ္ေယာက္လံုးသည္ အသက္ေျခာက္ဆယ္ပင္ေက်ာ္ေခ်ျပီ။ စိတ္ဆင္းရဲမႈ ေလ်ာ့သင့္ပါျပီ။ သူမႏွင့္ကိုျဖိဳးတြင္ သူမက ကိုယ္ပိုင္အလုပ္ရွိကာ ဘဝလမ္းေၾကာင္းကို ဘယ္ေသာအခါကမွ အမွားမခံခဲ့။ ကိုျဖိဳး၏ ဘဝကေတာ့ ဆိုးသြမ္းမႈ၊ တာဝန္မဲ့မႈမ်ားႏွင့္ျပည့္ႏွက္ေနသည္။ ထို႕အတြက္သာ ငါတို႕မၾကည့္ရင္ ဘဝပ်က္လိမ့္မယ္ ဟူေသာအေတြးႏွင့္ ကိုျဖိဳးအေ႔ပၚ မိဘႏွစ္ပါး စိုးရိမ္ၾကျခင္းမွန္းသိပါသည္။ သူမ ကိုလည္း ခ်စ္ၾကသည္ပင္။ မိဘဆိုသည္မွာ လိမၼာနားလည္ေသာကေလးထက္ ဆိုးသြမ္းေသာ ကေလးအေပၚ ပို၍ ေစာင့္ေရွာက္ၾကရသည္မလား။ လိမၼာနားလည္ေသာကေလးက ဘဝပန္းတိုင္မေပ်ာက္ႏိုင္၊ ဆိုးသြမ္းေသာ ကေလးအတြက္ကေတာ့ မိဘကမွမေစာင့္ေရွာက္လွ်င္ ဘဝပ်က္ႏိုင္သည္။ သူမ သာ စကားမေျပာလွ်င္ အနားသို႕မလာပဲ အေဝးမွ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္လုပ္ေနတတ္ေသာ မိဘႏွစ္ပါးကို သနားလွပါျပီ။

“ေမေမ၊ေမေမ ထပါဦး ေဖေဖ ထပါဦး” ဟု တေၾကာ္ေၾကာ္ေအာ္ေခၚေနလည္း မထလာသည့္ ေမေမႏွင့္ေဖေဖ့ေၾကာင့္ သူမရင္တြင္ဝုန္းခနဲ။` လက္တို႕ျဖင့္ကိုင္လႈပ္ေသာ္လည္း ထမလာသည့္အဆံုး သူမ ရုတ္တရက္ ထရပ္မိေတာ့မွ အသိဝင္သည္။ အိပ္မက္၊ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာအိပ္မက္ မက္ျခင္းပင္။ ရင္ဝယ္ ထိတ္လန္႕တုန္လႈပ္မႈတို႕က ယခုထိတိုင္မျပယ္ေသး။ ေမေမႏွင့္ေဖေဖမ်ား မေတာ္တဆ…အို..အေတြးကို ဆက္မေတြးရဲပါေလ။

အတိတ္၏ ပံုရိပ္တို႕ကို ဒီမွ်ႏွင့္ပင္ ရပ္သင့္ပါျပီ။ ပစၥဳပၸန္ထိ ဆက္မခံစားသင့္ေတာ့၊ အနာဂတ္ထိလည္း ေခၚေဆာင္မသြားသင့္ေတာ့။  လက္ရွိတြင္ ေမေမႏွင့္ေဖေဖလည္း သူမ ကိုခ်စ္သည္။ အစ္ကိုျဖစ္သူမိသားစုသည္လည္း အရင္လို သူမအား မခနဲ႕ေတာ့။ အိမ္ခြဲေနဖို႕ရာ ၾကိဳးစားေနျပီျဖစ္သည္။ သူမ အေၾကာင္းမဲ့မ်ား ေမေမႏွင့္ ေဖေဖ့အေပၚ စိတ္ေကာက္ေနေလေရာ့သလား။ မ်က္လံုးကို မွိတ္လိုက္ရင္း အနာဂတ္ထံသို႕ အေတြးဆန္႕မိျပန္သည္။ ျမက္ခင္းျပင္ဝယ္ သူမႏွင့္အတူ ေမေမရယ္၊ ေဖေဖရယ္၊ ေနာက ္ အစ္ကိုတို႕မိသားစုရယ္ ထိုင္ေနၾကသည္။  အလံုး၏ မ်က္ႏွာေပၚဝယ္ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း ၊ ၾကည္ႏူးျခင္း အရိပ္အေယာင္မ်ား လႊမ္းမိုးလွ်က္။ သံုးႏွစ္သာရွိေသးသည့္ တူေလး၏ မ်က္ႏွာေပၚမွာေတာင္ ေပ်ာ္ျမဴးရိပ္အျပည့္ႏွင့္။

ေယာင္ယမ္း ေခါင္းခါဖို႕ ရာျပင္မိခ်ိန္မွာ စိတ္ဝယ္ အသိတစ္ခ်က္လင္းလက္သြားသလိုလို….။ အနာဂတ္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ရာမိသားစု ျဖစ္ဖို႕သည္ မခဲယဥ္းေသာ ကိစၥျဖစ္သည္။ သူမသာ စိတ္ကေလးကို တစ္ထစ္ေလွ်ာ့ျပီး အလိုက္အထိုက္ဆက္ဆံေပးခဲ့ပါလွ်င္ ထိုသို႕ျဖစ္ႏိုင္သည္မလား။