အေျဖမဲ့ပုစၧာ

ဟာ..မီးပိြဳင့္မိျပန္ျပီ။ အခ်ိန္မရိွပါဘူးဆိုကာမွ။ စိတ္ဝယ္ မၾကည္မလင္ ေတြးမိရင္း သူမ တို႕ကားလိုပင္ မီးပိြဳင့္တြင္ ပိတ္မိသြားေသာ ကားတန္းရွည္ၾကီးကို ၾကည့္မိလိုက္သည္။ ကားသမားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကေတာ့ ကားျပတင္းမွ ေခါင္းမ်ားထုတ္ရင္း မီးပိြဳင့္ကိုေငးၾကည့္ေနၾကသည္မွာ သူမ ငွားလာေသာ အငွားကား ကားဆရာလည္း အပါအဝင္။ အို..ျမင္လိုက္ရသည္က ေျခလွမ္းတုန္ခ်ိတုန္ခ်ိႏွင့္ ေလွ်ာက္လွမ္းလာသူ အဘိုးၾကီးတစ္ဦး။ အက်ီၤကလည္း ဖာရာေထးရာ ဗလပြႏွင့္။ ကားေဘးနားမွ ကပ္သြားရင္း လက္ကေလးျဖန္႕ေတာင္းေနသည္ကို ျမင္ရသည္မွာ စိတ္မေကာင္းစရာ။ အိတ္ထဲမွ ငါးရာတန္တစ္ရြက္ထုတ္ေပးလိုက္ေတာ့ ဝင္းလက္သြားသည့္မ်က္ဝန္းမ်ားႏွင့္ ကားအားလည္း ကန္ေတာ့ေနသလို သူမ အားလည္း ကန္ေတ့ာဖို႕ရာျပင္ေတာ့ မေနသာေတာ့။

“သြားပါ အဘရယ္..ရပါတယ္..ကိစၥမရွိပါဘူး”

ေက်းဇူးတင္ဟန္ႏွင့္ ဦးညြတ္ရင္း ထြက္သြားသည့္ အဘၾကီး ေတာင္ေဝွးေလးတစ္ေဒါက္ေဒါက္ႏွင့္ သူမ တို႕ေနာက္ရွိ ကားမ်ားဆီ ခရီးဆက္သြားျပန္ေတာ့သည္။ ေဟာ..မီးစီမ္းေခ်ျပီ။ ဒါဆို အဘၾကီး ထပ္ျပီးေတာ့ ေတာင္းလို႕ရပါဦးမလား။

“သမီး… မဂၤလာေတာင္ညြန္႕ ၁၀၅လမ္းေရာက္ျပီ.. လမ္းထဲဝင္ရမွာလား”

“ဟုတ္ကဲ့ရွင့္..ဘယ္ဖက္ခ်ိဳးလိုက္ပါေနာ္..ဦးေလး”

သူမ ေရာက္ျပီဆိုတာကို ေျမကြက္ေရာင္းမည့္သူဆီ ဖုန္းဆက္ရေပဦးမည္။ ပိုက္ဆံအထပ္လိုက္ႏွင့္ အငွားကားငွားစီးတာ အႏၱရာယ္မ်ားသည္မွန္ေသာ္လည္း သည္ကားက ေန႕စဥ္လိုလိုပင္ တေနကုန္ သံုးေသာင္းခြဲႏွင့္ အျပတ္ငွားထားသည့္ကားျဖသည္။ ထို႕ျပင္ အိမ္နားမွကားလည္းျဖစ္သည္မို႕  စိတ္ပူစရာမရွိေတာ့ အေမႏွင့္အေဖကလည္း သူမ အား စိတ္ခ်လက္ခ်ႏွင့္ ေျမကြက္အဝယ္ထြက္ရန္လႊတ္သည္။ နာရီၾကည့္မိေတာ့ မီးပိြဳင့္မိတာမ်ား၍ထင့္။ ခ်ိန္းထားသည့္အခ်ိန္ထက္ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ပင္ ေနာက္က်ေခ်ျပီ။

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

“မဟုတ္ဘူး..အန္တီရဲ႕ သမီးက အိမ္မႈကိစၥလုပ္ဖို႕ ႏွစ္ဆယ္ဝန္းက်င္ေလာက္အမ်ိဳးသမီးေခၚခ်င္တာရွင့္…အန္တီ႕က်ေတာ့..”

“ကၽြန္မလုပ္ႏိုင္ပါတယ္ရွင္ အိမ္မႈကိစၥလည္း လုပ္ႏိုင္ပါတယ္ အဝတ္လည္းေလွ်ာ္ႏိုင္ပါတယ္”

“မဟုတ္ဘူးေလ..အန္တီရဲ႕”

အဝတ္အစားႏြမ္းႏြမ္းႏွင့္ သူမ ေရွ႕ရပ္ကာ အလုပ္လာေတာင္းသည့္ အေဒၚၾကီးကို ဘယ္လိုျငင္းရမည္ပင္မသိေတာ့။ အလုပ္သမားေခၚလွ်င္ သူမ ထက္အသက္ၾကီးပါက ေျပာရဆိုရ အားနာရမည္စိုးသျဖင့္ေကာ၊ အသက္ငယ္လွ်င္ လုပ္ကိုင္ႏိုင္စြမ္း ပိုျမင့္သည္ ဆိုသည့္အေတြးႏွင့္ေကာ ႏွစ္ဆယ္ဝန္းက်င္မိန္းခေလးတစ္ဦးသာ ေခၚခ်င္သည္။ ယခုေတာ့ အေမ့ထက္ အသက္အနည္းငယ္သာငယ္ဟန္တူေသာ ထိုအန္တီၾကီးကို သူမ အလုပ္မခန္႕ခ်င္ပါ။

ကိုယ္က ေျမကြက္ဝယ္ေရာင္းလုပ္သူဆိုေတာ့လည္း အိမ္မႈကိစၥဘက္လစ္ဟင္းကာ အေမခ်ည္း လုပ္ေပးေနရသလိုျဖစ္ေနျပီ။ သူမ ကအနည္းငယ္သာ ကူႏိုင္သည္။သည္ေတာ့ မိန္းကေလးအလုပ္သမားေခၚဖို႕ရာ အိမ္ေရွ႕ဝယ္ ေၾကျငာထားပါမွ သည္အေဒၚၾကီးက အလုပ္လာေလွ်ာက္ျခင္းပင္။

“အိမ္မွာက ကၽြန္မရယ္ သမီးရယ္ သားမက္နဲ႕ ေျမးပဲရွိတာ..ေျမးက ႏို႕မျပတ္ေသးေတာ သမီးက အလုပ္ထြက္လုပ္လို႕မရဘူး..သားမက္ကလည္း ဆိုကၠားနင္းတာ အိမ္ကိုပံုမွန္အေနနဲ႕ ႏွစ္ေထာင္ပဲေပးတာ… ဒီၾကားထဲ သူက ေသာက္တတ္ေသးေတာ့ ႏွစ္ေထာင္ေတာင္ မေပးတဲ့ရက္ရွိတယ္.. အဲ့ဒါေၾကာင့္ အိမ္စရိတ္ကူခ်င္လို႕ ကၽြန္မ အလုပ္လိုခ်င္တာပါရွင္”

ယံုပါသည္။ သည္အေဒၚမ်က္ႏွာက လူလိမ္လူညာမဟုတ္မွန္းသိသာေနျပီး ႏြမ္းပါးမွန္းလည္း သိသာေနပါသည္။ သို႕ေသာ္ သူမ ကေတာ့ သူမထက္ အသက္ၾကီးသူကို အလုပ္မခိုင္းခ်င္တာအမွန္။ စိတ္အခန္႕မသင့္လွ်င္ ကိုယ္က အလုပ္ရွင္ဆိုသည့္ မာန္ႏွင့္ စကားေျပာလြန္သည့္အခါ ကိုယ့္ထက္အသက္ငယ္သည့္ သူ ဆိုလွ်င္ ေတာင္းပန္ရလည္းလြယ္သည္။  အေမ့မ်က္ႏွာကိုၾကည့္မိေတာ့ သနားတတ္သည့္အေမက အလုပ္ခန္႕ခ်င္ေနမွန္းသိသာေနေပသည္။

မျဖစ္ဘူး..ဆိုသည့္သေဘာႏွင့္ သူမ ေခါင္းခါျပေတာ့ အေမ မ်က္ႏွာမေကာင္းေတာ့။ ယို႕ယို႕ေလးမက္တပ္ရပ္ေနရွာေသာ အေဒၚၾကီး၏ မ်က္ႏွာမွာလည္း သည္အလုပ္ကို လိုခ်င္ဟန္က အထင္းသား။ သူမ စိတ္ေလွ်ာ့ေပးလိုက္ပါသည္။ တကယ္တမ္း အိမ္မွာအေနမ်ားသူက သူမ မွမဟုတ္ပဲ။ အေမတို႕ႏွင့္ အဆင္ေျပလွ်င္ျပီးသည္မို႕ အလုပ္ခန္႕လိုက္ပါေတာ့မည္။

“ဒါဆို အန္တီ အလုပ္ခ်ိန္က မနက္ခုႏွစ္နာရီအေရာက္ ညေန ေျခာက္ခြဲျပန္ တစ္ေန႕ႏွစ္ေထာင္ေနာ္..ဟုတ္ျပီလား ထမင္းခ်ိဳင့္ေတာ့ ယူခဲ့မယ္မလား”

“ဟုတ္ကဲ့ပါရွင့္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္…အစ္မေလးရယ္”

ေက်းဇူးတင္သည့္ဟန္ႏွင့္ ဝင္းလဲ့ေနေသာ အေဒၚၾကီး၏ မ်က္ႏွာၾကည့္ရင္းစဥ္းစားမိသည္က တစ္ခုသာ။ သူမ တို႕ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ မိအိုဖအိုေတြ လုပ္ကိုင္ေကၽြးေနရဆဲ အိမ္ေထာင္စုေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္မ်ားလိမ့္မလဲ..ရယ္လို႕။

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

“အစ္ကိုၾကီးအစ္မၾကီးတို႕ရယ္ မုန္႕ဖိုးေလး ငါးဆယ္တစ္ရာေလာက္ စြန္႕က်ဲၾကပါခင္ဗ်ာ”

အနည္းငယ္ ႏြမ္းပါးသည့္ အဝတ္အစားတို႕ကို ဝတ္ဆင္ထားေသာ္လည္း လူကဲခတ္ေနျမဲ က်င့္သားရေနသည့္ မ်က္ဝန္းထဲတြင္မူ ဒီကေလးသည္ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ေနရမည့္  မိသားစုက မဟုတ္ဟု သိလိုက္သည္။ သူ ေတာင္းေနသည့္ပံုစံက အေပ်ာ္ေတာင္းေနသည့္ဟန္ ေပၚလြင္ေနသည္။ ပိုက္ဆံအလြယ္ရမွန္းသိ၍ ဒီလမ္းကို လိုက္ေနဟန္ေပၚသည္။ ဘုရားေရ..မိဘေတြ မသိၾကဘူးလား။

အနည္းငယ္စိတ္ပ်က္စြာ ေတြးလိုက္မိသည္။ မိဘေတြ ကိုယ့္သားသမီးအေပၚ ဂရုစိုတ္မႈေလ်ာ့နည္းလာျခင္းဟာ ေခတ္၏ ျပယုဂ္တစ္ခုေလပဲလား။

သူမ ငယ္စဥ္တုန္းကျဖင့္ ေက်ာင္းသြားလွ်င္ အေမ လိုက္ပို႕ျမဲ။ က်ဴရွင္တက္ေတာ့လည္း အေမ လိုက္ပါျမဲ။ ထမင္းစားခ်ိန္တန္လွ်င္ အေမက မေမ့မေလ်ာ့ သတိေပးျမဲ။ အေမႏွင့္အေဖ အလုပ္မ်ားလွ်င္လည္း သူမအတြက္မူ ေက်ာင္းပို႕ေက်ာင္းၾကိဳအခ်ိန္ေပးျမဲ။ သူမ မည္သည့္ေနရာတြင္ ကစားေနသည္ျဖစ္ေစ၊ မိဘႏွစ္ပါးမ်က္စိေရွ႕ေမွာက္သာ။ တစ္ေယာက္တည္းလႊတ္ထားသည္မွာ ရွားလွသည္ေလ။

ရထားကလည္း မလာႏိုင္ေသး။ ရထားသံလမ္းပိတ္တိုင္း ရပ္သည့္ ကားတိုင္းအား ေတာင္းေလ့ရွိဟန္တူသည့္ ထိုကေလးငယ္အား မျမင္ခ်င္ေတာ့ပါ။ မ်က္စိမိွတ္ထားလိုက္မိေသာ္ျငား အသံေတာ့ၾကားေနရဆဲ။

“မင္း အဲ့ဒီ သံလမ္းပိတ္ထားတာဖြင့္ေပးႏိုင္ရင္.ငါးဆယ္မဟုတ္ဘူး ငါးရာေပးမယ္ကြာ”

အငွားကားေမာင္းသည့္ ဦးေလးၾကီးစကားေၾကာင့္ ဟန္႕တားလိုက္မိသည္။

“ဦးေလးရာ အဲ့လိုမေျပာပါနဲ႕..ဒီတိုင္း မ်က္ႏွာလႊဲထားလိုက္ပါ ”

“မဟုတ္ဘူး  ငါ့တူမရဲ႕ ဒီေကာင္ေလးေတြ ဒီလိုပဲ ပ်က္စီးေနမွာ ဒီလိုေလးေျပာေပးေတာ့ ရွက္ျပီး မေတာင္းေတာ့ဘူးေပါ့ဟာ”

ဦးေလးၾကီးစကားကို မျငင္းဆန္ခ်င္ေတာ့ပါေလ။ သို႕ေသာ္ ဦးေလးၾကီးေျပာေသာစကားသည္ ရွက္ေအာင္ေျပာျခင္းမဟုတ္ပဲ သီးသန္႕ႏွိမ္သည့္ စကားလံုးသာျဖစ္သည္ ဟု မေက်မနပ္ေတာ့ ေတြးမိေသးသည္။  မိဘေတြရွိပါလ်က္ အုပ္ထိန္းမႈလြတ္သည့္ ကေလးငယ္ေတြ ဒီလိုကေလးေတြခ်ည္း ျဖစ္မေနပါေစနဲ႕ ဟုသာ ဆုေတာင္းမိရင္း ၏္။ တစ္ကားျပီးတစ္ကား သြားေတာင္းေနသည့္ ကေလး၏ အသံကေတာ့ နားစည္ထဲသို႕ အတားအဆီးမဲ့စြာ ဝင္လာျမဲ။

“အစ္ကိုၾကီး..အစ္မၾကီး..တို႕ရယ္…………….”

..............................

သံလမ္းေက်ာ္လာျပီး ခရီးက မျပီးႏိုင္ေသး။ မီးပိြဳင့္မိျပန္သည္။ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ႏွင့္ ေခါင္းေလွ်ာမွီမိရင္း ဘာရယ္မဟုတ္ လက္က ဂ်ာနယ္ကို ဆြဲယူဖတ္လိုက္မိသည္။ ဘာသတင္းထူးေတြမ်ား ပါေလမလဲလို႕။

အို…ရင္ထဲ နင့္သြားမိပါျပီကြယ္။ ၾကည့္ပါဦး။ ကေလးေတြကို ဖမ္းျပီး ေတာင္းစားခိုင္းတဲ့ မိန္းမႏွစ္ေယာက္ကို ျပစ္ဒဏ္က တစ္ႏွစ္တဲ့။ အနည္းဆံုးဆယ္ႏွစ္ေတာ့ ခ်သင့္တယ္မဟုတ္ဘူးလားရွင္။ ဒါမွမဟုတ္တသက္တစ္ကၽြန္းထိ ခ်သင့္တယ္မဟုတ္ဘူးလား။ ရင္နာလိုက္တာ။ ကေလးေတြဘက္က စဥ္းစားၾကည့္ေပးၾကပါဦးလား။

ဒီလိုလူမဆန္တဲ့ ျပစ္မႈအတြက္ ေထာင္ဒဏ္တစ္ႏွစ္ပဲလား။ အခ်ဳပ္သားဘဝနဲ႕ သံုးလေလာက္ၾကာတဲ့သူဆို ေလွ်ာ့ရက္နဲ႕ ငါးလ၊ ေျခာက္လေလာက္ပဲ က်ေတာ့မွာေပါ့။ ဒါဆို..ဒါဆို ဘယ္သူက ေၾကာက္ျပီး ရပ္ၾကမွာလဲ။ ဒီလူမဆန္တဲ့ လုပ္ရပ္ကို ဘယ္သူက ရပ္ၾကမွာလဲ။

ဂ်ာနယ္ထဲမွာ ပါသည့္ သတင္းကိုၾကည့္ကာ မုန္းလိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္း။ ကေလးေတြကို ဖမ္းကာ ေတာင္းစားခိုင္းသည့္ မိန္းမႏွစ္ေယာက္၏ဓါတ္ပံုမွာ မထင္ရက္စရာ။ တကယ့္ဂုဏ္သေရရွိသိကၡာရွိ လူၾကီးလူေကာင္းဟန္အျပည့္။

“ငါ့တူမၾကီးရဲ႕ ဘာေတြေခါင္းခါေနတာတုန္း”

“ဟုတ္ပါဘူး ဦးေလးရယ္ ဂ်ာနယ္က သတင္းကိုဖတ္ျပီး စိတ္ထဲ မေကာင္းလြန္းလို႕ပါ”

“ဘာသတင္းလဲ”

“ကေလးေတြ ဖမ္းျပီး ေတာင္းစားခိုင္းတဲ့ မိန္းမႏွစ္ေယာက္ကို ေထာင္ဒဏ္တစ္ႏွစ္တဲ့ရွင္ စဥ္းစားၾကည့္ပါဦး ဒါ ထိုက္သင့္တဲ့ ျပစ္ဒဏ္မွ ဟုတ္ရဲ႕လားလို႕ ”

“သူတို႕မွာလည္း တစ္ႏွစ္ပဲေပးသင့္လို႕ျဖစ္မွာေပါ့ ငါ့တူမရဲ႕”

အငွားကားေမာင္းသည့္ ဦးေလးၾကီးစကားအား နားေထာင္မိရင္း နားမလည္ႏိုင္စြာ ထပ္မံ ေခါင္းယမ္းမိျပန္သည္။ ကေလးငယ္ကို မိဘရင္ခြင္ကေန ခိုးျပီး လူမဆန္စြာေတာင္းစားခိုင္းသည့္ သူမ်ိဳးဟာ ေသဒဏ္ႏွင့္ ထိုက္တန္သည္ဟု သူမ ယူဆသည္။ ခရီးစဥ္တစ္ေလွ်ာက္ ေတြးလာသည္မွာ အိမ္ေရာက္သည္ကိုပင္ သတိမထားမိေတာ့သည္ထိ။ ဦးေလးၾကီး ကားရပ္ပါမွပင္ သတိထားမိေတာ့သည္။ ကားခထုတ္ယူရန္ လက္ကိုင္အိတ္ကိုလွပ္လိုက္ရင္း အေတြးအားလံုးကို ခဝါခ်ထားလိုက္မိေတာ့သည္။

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

အိမ္ေရွ႕ ျခံဝန္းေလးထဲထိုင္ရင္း ေခါင္းေမာ့ျပီး ေကာင္းကင္ကိုေမာ့ၾကည့္ေတာ့ လမင္းက ဝိုင္းစက္လို႕။ တိမ္တစ္အုပ္ကေတာ့ လမင္းကို ဖံုးအုပ္ဖို႕ ေဘးနားက ေစာင့္ေနသလိုလို။ ေလေျပညွင္းေလးက အသာအယာတိုက္ခတ္သြားခ်ိန္ တပါတည္းသူသယ္ေဆာင္လာသည့္ ျခံဝန္းေလးထဲက ႏွင္းဆီရနံ႕ကစိတ္တို႕ လန္းဆန္းေစျပန္သည္။ ျခံျပင္လမ္းမထက္မွာေတာ့ လူသြားလူလာမပ်က္ေသး။

အိမ္တြင္းမွ အေမႏွင့္အေဖၾကည့္ေနသည့္ ကိုရီးယားကားမွ ကိုရီးယားစကားသံကလည္း ျခံျပင္ထိ တခ်က္တခ်က္ ေဖာက္ထြက္လာသည္။ ထိုအခ်ိန္….နားဝယ္ သဲ့သဲ့ၾကားမိသည္က……………..

“ထမင္းဖိုးေလးဟင္းဖိုးေလးမ်ား သနားၾကပါခင္ဗ်ာ..ဒီခ်ိန္ထိ ထမင္းမစားရေသးလို႕ပါ”

ေဟာ..ရပ္သြားျပန္သည္။ ထို႕ေနာက္ သိပ္မၾကာခင္တြင္ပင္….ျပန္ေပၚလာျပန္သည္။

“ထမင္းဖိုးေလးဟင္းဖိုးေလးမ်ား သနားၾကပါခင္ဗ်ာ..ဒီခ်ိန္ထိ ထမင္းမစားရေသးလို႕ပါ”

အသံက အသက္အရြယ္ၾကီးရင့္ေနသည့္အသံမွန္း ေသခ်ာေနသည္။လူကိုေတာ့ မျမင္ရေသး။ ဘယ္က ထြက္လာသည့္အသံပါလဲ…ဟု ရွာေဖြရင္း ျမင္ကြင္းပိတ္ေနသည့္ျခံဳေလးေဘးမွရပ္ကာ  ျခံျပင္သို႕ၾကည့္မိလိုက္သည္။

ခပ္ေလးေလးေလွ်ာက္လွမ္းလာသည့္ ေတာင္ေဝွးတစ္ခုႏွင့္ ေျခလွမ္းႏွစ္စံုကို ဦးဆံုးျမင္လိုက္ရသည္။ အို….အနည္းဆံုးအသက္ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္တာေသခ်ာေနျပီျဖစ္သည့္ အဘၾကီး အသံစာစာျဖင့္ေအာေနျခင္းေဘးပဲ။ သူ႕ေဘးမွ ေျမးျဖစ္ဟန္တူသည့္ အသက္ဆယ္ႏွစ္နီးပါးရွိျပီျဖစ္သည့္ကေလးငယ္ က အဘၾကီးလက္ကိုဆြဲရင္း က်န္လက္တစ္ဖက္က ပိုက္ဆံအေၾကြတို႕ကို ကိုင္လ်က္ ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ထားသည္။

တကယ္တမ္း အသက္ရွစ္ဆယ္ဆိုသည့္အသက္အရြယ္မွာ အိမ္တြင္ အျငိမ့္သားထိုင္ကာ အကန္ေတာ့ခံ အျပဳစုခံေနရမည့္အရြယ္ေပပဲ။ အခုလိုမ်ိဳး လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနရမယ့္ အရြယ္မဟုတ္ဘူးေလ။

အေတြးတခ်ိဳ႕ ျဖတ္စီးမႈေၾကာင့္ ရင္ထဲဝယ္ အနည္းငယ္ ဝမ္းနည္းမိရင္း ေငြတစ္ေထာင္ကို ကမန္းကတန္းသြားလႈလိုက္မိသည္။ အခ်ိန္ကိုၾကည့္မိေတာ့ ည ခုႏွစ္နာရီပင္ ထိုးေပျပီ။ သည္အခ်ိန္ထိ ထမင္းမစားရေသးေသာ ေျမးအဘိုးႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ သူမ ေရွ႕မွ တေရြ႕ေရြ႕ႏွင့္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေခ်ျပီ။

ေလာကမွာ ကိုယ့္မိသားစုကိုယ္ ျပန္လည္ လုပ္ကိုင္ေကၽြးေနရဆဲ မိအိုဖအိုေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္မ်ားေနျပီလဲ။ မိဘအုပ္ထိန္းမႈလြတ္တဲ့ ကေလးငယ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္မ်ား ပ်က္စီးေနျပီလဲ။ မိဘရင္ခြင္ထဲက အခိုးခံရတဲ့ ကေလးငယ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္မ်ားေနျပီလဲ။ အေျဖမဲ့ပုစၧာတို႕အတြက္ မသိမသာသက္ျပင္းရိႈက္ရင္း ေကာင္းကင္ေမာ့ၾကည့္မိေတာ့ တိမ္ဖံုးခံေနရသည့္လမင္းက ညိဳးငယ္စြာျပန္ျပံဳးျပသလိုလို။ ေတာ္ပါျပီေလ။ သည္ေန႕ေတာ့ အေမႏွင့္အေဖ့နား အတူတူထိုင္ရင္း ဇာတ္လမ္းသြားၾကည့္လိုက္ပါေတာ့မည္။

ဘာပဲေျပာေျပာကိုယ့္ကိုယ္ကို ေက်နပ္ရသည္က အေမႏွင့္အေဖ့အား အိမ္မွာ ေအးေအးေဆးေဆးထိုင္ခိုင္းျပီး ျပဳစုေပးႏိုင္ေနေသးသည္၊ ကန္ေတာ့ႏိုင္ေသးသည္။ အကယ္၍မ်ား သူမ သာမတတ္ႏိုင္ခဲ့လွ်င္ ပင္စင္စားမိဘႏွစ္ဦးဟာျဖင့္ အလုပ္တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခု ဆက္လုပ္ေနဦးမွာပင္။

မိဘရင္ခြင္ဝယ္ သူမ ယေန႕တိုင္ လံုျခံဳေႏြးေထြးစြာရွိေသးသည္ကိုက သူမအတြက္ အၾကီးမားဆံုးဆုလာဘ္တစ္ခု။ ဘြဲ႕ရျပီးေယာင္ခ်ာခ်ာျဖစ္ေနေသာ သူမအား ယံုၾကည္စြာျဖင့္ ပင္စင္ေငြေတြအကုန္အပ္ကာ အလုပ္ေပးလုပ္ေသာ မိဘႏွစ္ပါး၏ ေက်းဇူးအား ခ်စ္ခင္ေလးျမတ္စြာရွိခိုးမိရင္း …။

သို႕မဟုတ္လွ်င္ သူမသည္လည္း ယေန႕တိုင္ မိဘႏွစ္ပါး၏ လုပ္အား အား ကုပ္ေသြးစုပ္ေနသူျဖစ္လိမ့္မည္ထင့္။

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

ရည္ေဝ(ေရနံ႕သာသူ)