သူ႕အရပ္ႏွင့္ သူ႕ဇာတ္

“သူ႕အရပ္ႏွင့္ သူ႕ဇာတ္”

(၁)

“တကယ္က ျမိဳ႕ကလူေတြလည္း ေတာကို အလည္သေဘာနဲ႕ လာတာပဲေကာင္းတယ္…ေတာကလူေတြလည္း ျမိဳ႕ကို ဘုရားဖူးသေဘာမ်ိဳး အလည္လာတာပဲေကာင္းတယ္”

အရီးစိန္စကားေၾကာင့္ ျမႏွစ္ျပံဳးလိုက္မိသည္။ ျမိဳ႕ကိုေရာက္တာ ဆယ့္ငါးရက္ရွိျပီဆိုေတာ့ အရီးစိန္ ပ်င္းေခ်ျပီေပါ့။ ရြာမွာဆိုအလုပ္ႏွင့္လက္ မျပတ္တမ္းေနလာသူဆိုေတာ့လည္း ခုျမိဳ႕မွာ ဆယ့္ငါးရက္ၾကီးမ်ားေတာင္ ေနလာရေတာ့ ပ်င္းလည္းပ်င္းေလာက္ပါသည္ေလ။လက္ကေတာ့ အဝတ္ကို ဟန္မပ်က္ ေခါက္ရင္း နားစ့င့္လိုက္မိသည္။

“ဘာ့လို႕တုန္း အန္တီစိန္ရဲ႕”

ဒါ ျမႏွစ္တို႕ တည္းေနသည့္ အိမ္ပိုင္ရွင္၏ သမီးျဖစ္သူ မမေခ်ာေခ်ာေလး မမႏိုင္၏ အေမးစကား။

“အင္း ဘာ့လို႕ဆို လုပ္ကိုင္စားေသာက္ပံုျခင္းမွ မတူတာပ..က်ဳပ္ကေတာ့ ေတာေနမလား ျမိဳ႕ေနမလားဆို ေတာပဲေရြးမွာပ…”

ဟုတ္ပ..ျမႏွစ္လည္း ေတာပဲေနမွာပ ျမႏွစ္တို႕ရြာမွာက ဘာမွ မ်က္စိရႈပ္နားရႈပ္စရာမရွိဘူးေလ ခု ဒီရန္ကုန္ေရာက္မွပဲ တခ်ိဳ႕ မိန္းမငယ္ေတြဆို ျမႏွစ္ၾကည့္ေတာင္မၾကည့္ရဲ တိုလိုက္တာမ်ား နန္႕လို႕..ေနာက္ အကုန္ေဖာ္မယ္စဥ္းစားထားသလားေအာက္ေမ့ရတယ္..ေနပူက်ဲတဲၾကီးထဲ ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းဆိုလား..ဘာဆိုလားနဲ႕..ေဘာင္းဘီတိုႏွံ႔ႏွံ႕ေလးေတြနဲ႕ ၾကည့္ရဲစရာကိုမရွိ….။ စိတ္ထဲက ေထာက္ခံလိုက္ရင္း ဆက္နားစြင့္လိုက္သည္။

“မႏိုင္တို႕ ျမိဳ႕မွာက အစံုရတယ္ ေငြရွာခ်င္လည္းလြယ္လြယ္ေလး..ဒါေပသိ က်ဳပ္တို႕က်ေတာ့ မရွာတတ္ေတာ့ဘူး.. ကိုယ္ကၽြမ္းက်င္ရာအရပ္ေဒသမွ မဟုတ္တာကိုး”

“အေနၾကာရင္ ကၽြမ္းက်င္လာမွာေပါ့ အန္တီစိန္ရဲ႕”

ေဟာ..ျမိဳ႕သူမမ၏ ရယ္ခ်င္စရာ ေခၚသံေလး။ အန္တီစိန္တဲ့။ အရီးစိန္ တေခါက္ေျပာဖူးသား။ ဘာတဲ့..မႏိုင္က ငါ့ကို အန္တီစိန္ေခၚတိုင္းနားကိုတြန္႕တြန္႕သြားတာပဲဆိုလား…ၾကားေနက်မဟုတ္လို႕..တဲ့။

“အင္း အေနၾကာလည္း က်ဳပ္ကေတာ့ ျမိဳ႕မွာ မေနႏိုင္ေပါင္..ေနာက္ က်ဳပ္တို႕ ေတာကလူေတြရွာတဲ့ေငြ နဲ႕ ျမိဳ႕ကလူေတြရွာတဲ့ေငြ ယွဥ္ၾကည့္ရင္ က်ဳပ္တို႕ရွာရတဲ့ ပိုက္ဆံက ပိုတန္ဖိုးၾကီးတယ္ေတာ့”

“ဟုတ္ပါ့မလား အန္တီစိန္ရယ္…ကၽြန္မတို႕ျမိဳ႕မွာလည္း ေငြရွာရတာ ေခါင္းမီးေတာက္ေအာင္ ကို စဥ္းစားျပီး ရွာရတာပါပဲ”

အရီးစိန္က ျငင္းဆိုလိုဟန္ႏွင့္ ေခါင္းခါေနသည္။ ျမႏွစ္လည္း မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ဝင္ေမးမိေတာ့သည္။

“ဘာကြာလို႕လဲ အရီးစိန္ရဲ႕”

“ဟုတ္ပါ့ ညီမေလးရယ္..ဘာမ်ားကြာလို႕လဲမသိ..ပိုက္ဆံက ပိုက္ဆံတန္ဖိုးပဲရွိမွာေပါ့..ေနာ့”

ျမႏွစ္၏ အေမးစကားကို မမႏိုင္ ကအားတက္သေရာေထာက္ခံလိုက္သည္။

“ကြာတာပ..ဒီမွာက တစ္သိန္းႏွစ္သိန္းကို တစ္ရက္တည္းနဲ႕ရွာလို႕ရတယ္ေလ..က်ဳပ္တို႕ဆီမွာက တစ္ႏွစ္ပတ္လံုးအလုပ္ လုပ္ျပီးမွ ရွစ္သိန္းဆယ္သိန္းရတာကလား.. အဲ့ေတာ့မွ ကိုယ္လိုခ်င္တာ ဝယ္ရတာေလ.. ေငြမေပၚခင္ထိ ရွိတာေလးနဲ႕ ေခၽြစားရတာပ.. ဒီၾကားထဲ အလုပ္မႏိုင္ရင္ လူငွားဖို႕ကုန္ရေသးတယ္.. ”

အင္း..ဒါေတာ့ ျမႏွစ္ေထာက္ခံမိျပန္သည္။ မမႏိုင္ဆို တေန႕တေန႕ ဝင္တာ နည္းတာမဟုတ္။ အသံုးကလည္းမ်ားပါဘိျခင္း။ ျမႏွစ္တို႕မ်က္စိေရွ႕တြင္ျမင္ေနရသည္က မမႏိုင္၏ အထည္ဆိုင္ေလးသည္ တေန႕လွ်င္ ဝင္ေငြ ငါးေသာင္းနီးပါးရွိသည္ဟု။

“အဲ့လိုခ်ည္းလည္း မေျပာနဲ႕ေလ အန္တီစိန္ရယ္ ကၽြန္မတိ႕မွာက ဆိုင္ခန္းခရွိတယ္ ေရ၊ မီး အမ်ားၾကီးကုန္ရေသးတယ္ေလ ေနာက္အိမ္စရိတ္ ရြာမွာက ဆားနဲ႕ အခ်ိဳမႈန္႕ေလာက္ပဲ ဝယ္ဖို႕လိုတာမလား.. ဒီမွာက ကန္စြန္းတစ္စည္းေတာင္ ႏွစ္ရာေတာင္းတဲ့သူရွိေသး”

အဲ..ဒါက်ေတာ့လည္းဟုတ္ျပန္သည္။ ျမႏွစ္တို႕ရြာမွာက ဆန္လည္းမဝယ္ရ။ စပါးကိုၾကိတ္လိုက္ရံုပင္။ ဆီလည္းမလို။ သံုးခါနီးမွ နည္းနည္း ထုေထာင္းသံုးလိုက္ရံုပင္။ ဒါမွမဟုတ္လည္း ပဲတစ္တင္း၊ ႏွမ္းတစ္တင္းေလာက္ ၾကိတ္ထား သံုးပါေလ့ စိတ္ၾကိဳက္။ အိမ္ေနာက္ေဖးေဈးဆိုင္တည္ထားျပန္ေတာ့ ဟင္းသီးဟင္းရြက္က မပူရျပန္။ အသားငါးက်ေတာ့လည္း ရြာေခ်ာင္းေလးမွာ ဖားရိုက္ငါးရွာႏွင့္ ပိုလွ်ံလွ်င္ တျခားသူေတာင္ ေရာင္းရေသး။

သည္ေတာ့ အိမ္စရိတ္က ဘာကုန္မည္လဲေနာ့။ ဆား၊အခ်ိဳမႈန္႕ေလာက္ပဲဝယ္ရသည္ကုိး။

“ဟုတ္ဖူးေလ မႏိုင္ရဲ႕.. မႏိုင္တို႕က အထည္တစ္ထည္ေရာင္းရင္ အျမတ္က တစ္ေထာင္နဲ႕ သံုးေထာင္ၾကားရွိတယ္ေနာ္”

“အင္း..ဒါေပမဲ့လည္း ေသခ်ာေရြးရတယ္ေလ.. ”

“အင္း.. ကၽြန္မတို႕က မူးစုမတ္စု စုျပီးမွ ေရႊေလးဘာေလးေျပးဝယ္ထားရတာေလ မႏီုင္တို႕က် ၾကည့္ပါဦး တေန႕ အျမတ္က ႏွစ္ေသာင္းေက်ာ္မွာေပါ့”

“ေက်ာ္ပါဘူး အန္တီစိန္ရယ္.. တခါတေလမွပါ တေန႕ပ်မ္းမွ် အျမတ္က တေသာင္းခြဲေလာက္ပဲရွိပါတယ္”

“အင္းေလ..ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ဳပ္ကို ျမိဳ႕မွာ တေန႕ တစ္ေသာင္းျမတ္ေအာင္ရွာႏိုင္လားေျပာ..က်ဳပ္ မရွာႏိုင္ဘူး”

“ဟုတ္ပါျပီ..ဟုတ္ပါျပီ..ဆက္ျငင္းေနလည္း ဂ်ာေအး သူ႕ေမရိုက္ေတာ့မွာပါပဲ မျငင္းေတာ့ပါဘူး”

မမႏိုင္ စကားေၾကာင့္ ျမႏွစ္သေဘာက်စြာရယ္လိုက္မိ၏။

“ဒါဆို အစ္မေကာ က်ဳပ္တို႕ရြာမွာ လဝက္ေလာက္ အလည္ေနၾကည့္ပါ့လားေတာ့.. သူက် လာမလည္ပဲနဲ႕”

“က်ဳပ္က ခရီးသြားဖို႕ အခ်ိန္မေပးႏိုင္ေသးလို႕ပါေတာ္”

ေတာသူတို႕ စကားသံကို လိုက္တုေျပာလိုက္သည့္ မမႏိုင္၏ အသံခ်ိဳခ်ိဳေလးက ခ်စ္ဖို႕ေကာင္းေနျပန္ပါေသးသည္။

………………………………………………………………………………………

(၂)

အန္တီစိန္တို႕ေတာ့ ရြာျပန္သြားေခ်ျပီ။ အေဖ့ဝန္ထမ္းဘဝက ေတာရြာသို႕ တာဝန္က်ရင္းသိခဲ့သည့္ အန္တီစိန္တို႕ႏွင့္ ယခုထိတိုင္ ခင္မင္ရင္းစြဲရွိေနသည္ကေတာ့ အံ့ၾသစရာပင္။ မမႏိုင္တို႕ ျမိဳ႕မွာဆိုလွ်င္တစ္ႏွစ္တိတိ အခင္မင္မပ်က္ ေနႏိုင္ဖို႕ရာ ခက္ခဲလြန္းလွသည္ မဟုတ္လား။

အန္တီစိန္႕အစ္ကိုအား ရန္ကုန္ေဆးရံုၾကီးတြင္ ေဆးလာစစ္ၾကျခင္းပင္။ အတိအက်ေတာ့ မသိပါေခ်။ မင္းတုန္းျမိဳ႕နယ္ရွိ ေဆးရံုက ရန္ကုန္ေဆးရံုၾကီး ဝယ္ ေဆးစစ္ခိုင္းသျဖင့္ ေရာက္လာၾကသည္ ဟုပဲ အၾကမ္းဖ်ဥ္းနားလည္ထားသည္ေလ။

အန္တီစိန္၊ ျမႏွစ္၊ ေနာက္ လူမမာ ဦးေလးၾကီး ဦးေသာင္း ။ အားလံုးပင္ရိုးသားၾကျပီး ရင္းႏွီးေဖာ္ေရြလွသျဖင့္ ခင္ဖို႕ ေကာင္းေသာျငား မမႏိုင္ကေတာ့ျဖင့္ အန္တီစိန္႕ အား အစာမေၾကျဖစ္တုန္းပင္။ ပိုက္ဆံခ်င္းတူတူေတာင္ သူတို႕ေတာကရွာသည့္ပိုက္ဆံကမွ ပိုတန္ဖိုးရွိသတဲ့။ တကယ္တမ္း ျမိဳ႕ဝယ္ ရုန္းကန္ရသည့္အေနအထားက် ထည့္မတြက္ၾကေခ်။

မိန္းခေလးတန္မဲ့ တစ္ေယာက္တည္း အငွားကားစီးရသည္မွာ မည္မွ်ေၾကာက္ဖို႕ေကာင္းေၾကာင္းလည္း သိမည္မထင္။ တခါတရံ မသမာသူေတြ မ်က္စိမက်ေအာင္ ဟမ္းဘက္အိတ္ထဲ ပိုက္ဆံမပါေလဟန္ ႏြမ္းႏြမ္းရိရိဝတ္ဆင္ရျပန္သည္။ အိမ္ဝယ္ ပင္စင္စားမိဘႏွစ္ဦးႏွင့္ မမႏိုင္သာရွိရာ အထည္ေတြ ေရာင္းခ်ျခင္းအား မိဘမ်ားမွ နားမလည္ႏိုင္ေခ်။ ေဈးကပ္ထားေသာ္ျငား ဝယ္သူေဈးဆစ္လွ်င္ ေလွ်ာ့ေပးတန္ေလွ်ာ့ေပးရျပန္သည္။ ရံဖန္ရံခါက် မတန္တဆေဈးဆစ္သူအား ကိုယ့္အလြန္မျဖစ္ရေလေအာင္ စကားခ်ိဳခ်ိဳျဖင့္ ေျပာဆိုရျပန္သည္။ မိဘႏွစ္ပါးစလံုးမွာ ပင္စင္စားမ်ားျဖစ္သည့္အျပင္ အရာရွိမ်ားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ စကားခ်ိဳခ်ိဳျဖင့္ ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ ေခါင္းခါစျမဲ။ သူတို႕ လက္ကိုင္ထားသည္က “ငါတို႕က လက္ညိဳးထိုးခိုင္းျပီး အားလံုးကိုေလသံမာနဲ႕ေဟာက္လာတာ..ခုမွ မေလ်ာ့ႏိုင္ဘူး” ဆိုသည့္စကား။

အေရာင္းအဝယ္ပါးျပီဆိုလွ်င္ မမႏိုင္မ်က္ႏွာေလး ေမ်ာက္ကေလးလိုမိႈင္ေနတတ္တာ အန္တီစိန္မွမသိပဲ။ အေရာင္းအဝယ္ပါးျပီဆိုသည္ႏွင့္ စထိသည္က ရွိစုမဲ့စု ဝန္ထမ္းေလးႏွစ္ေယာက္၏လစာ။ အေမ့အတြက္ ထမင္းခ်က္ဟင္းခ်က္ ကူေဖာ္ေလာင္ဖက္ရေအာင္ ေခၚထားသည့္ ငယ္မက ငါးေသာင္း။ ေနာက္ ဆိုင္တြင္ ခိုင္းရန္သီးသန္႕ထားသည့္ ၾကီးမက ေျခာက္ေသာင္း။ ဒါ့အျပင္ သူတို႕အား ရက္မွန္ေၾကး ငါးေထာင္က ထည့္ေပးရျပန္ေသးသည္။

မီတာခ၊ ေရဖိုး။ ဆိုင္ခန္းလစာ ေပါင္းလိုက္လွ်င္ ကိုယ့္အတြက္ ဘာမွ်ပင္မက်န္ေတာ့။ ေၾသာ္..အန္တီစိန္တို႕မ်ား မ်က္စိေရွ႔ အေရာင္းအဝယ္ ျဖစ္သည္ကိုေတြ႕ျပီး မမႏိုင္ကို အထင္ၾကီးလိုက္ပံုမ်ား။ ေနႏွင့္ဦး။ ဒီတစ္ခါ အေဖတို႕ရြာသြားလွ်င္ တစ္ေခါက္ေလာက္ေတာ့ လိုက္ၾကည့္လိုက္ဦးမည္။ ရြာေနလူထု၏ လူမႈဝန္းက်င္ႏွင့္ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ပံု ကို ေလ့လာလိုက္ဦးမည္။ ဒါမွ ပိုက္ဆံျခင္းတူတူ ဘာကြာလဲ သိမွာမဟုတ္လား။

…………………

“အေမ့ မျပန္ေသးဘူးလားဟင္”

ဟယ္..ငါတို႕က သၾကၤန္လာတိုင္း အနည္းဆံုးဆယ္ရက္ေက်ာ္မွျပန္တာ..ခုမွ သံုးရက္ပဲရွိေသးတယ္ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ သမီးရဲ႕ ညည္းပဲ လိုက္ခ်င္လွေခ်ရဲ႕ဆို”

“အဟင့္.. ဒီမွာက ယင္လံုအိမ္သာလည္းမရွိဘူး.. အိမ္သာတံခါးကလည္း အခိုင္အခံ့မဟုတ္ဘူး ဝါးထရံေလးပဲကာထားတာ အေမ သမီးဝမ္းခ်ဳပ္ေနျပီ အေမရဲ႕ ဆန္ကလည္းၾကမ္းေသး ေရကလည္း ပန္းကန္ေဆးတာကို ေတာင္ ေရေခ်ြျပီးေဆးတယ္.. အေရးၾကီးတာကေတာ့ သမီးဆိုင္အၾကာၾကီးပိတ္ထားရင္ ေဖာက္သည္ေတြ ပ်က္ကုန္မယ္အေမရဲ႕.. ျပန္ၾကရေအာင္ေနာ္”

တေညာင္းၾကီးမနားတမ္းေျပာလိုက္သည့္ မမႏိုင္စကားအား ၾကားသည့္ အန္တီစိန္ျပံဳးလိုက္သည္ကို ျမင္လိုက္၇သည္။ ျပံဳးလည္းမတက္ႏုိင္ပါ။ ကားေမာင္းလာတာကပင္ တစ္ရက္ခြဲ၊ ရြာမွာသံုးရက္ၾကာေခ်ျပီ။  အားလံုးေပါင္းပါမွ ေလးရက္ခြဲသာ ၾကာျမင့္ေသးေပမဲ့ ဆိုင္ပိတ္ထားသည္မွာ ငါးရက္ျပည့္ေခ်ျပီ။ ရြာမွာလည္း ၾကာရွည္ မေနခ်င္ေတာ့ပါေလ။ ျမန္မာႏိုင္ငံအလယ္ပိုင္းေဒသဆိုေတာ့လည္း ပူလိုက္တာက တအား။ ရန္ကုန္ဝယ္ လက္ျပတ္အိက်ီၤမဝတ္သည့္မမႏိုင္ ခုမ်ားေတာ့ လက္ျပတ္အိက်ီၤေလးႏွင့္၊ ေဘာင္းဘီကြာတားဒူးဖံုးေလးႏွင့္ ေနရေခ်ျပီ။

“ေနပါဦးလား မမႏိုင္ရဲ႕ ေနာက္ထပ္ငါးရက္ေလာက္ အစ္ကိုၾကီးနဲ႕အစ္မၾကီး ခါတိုင္းလာရင္ ဆယ္ရက္ေက်ာ္မွ ျပန္တာေနာ့”

အန္တီစိန္႕ စကားအားေခါင္းခါျပမိရင္း အေမ့အား ေတာင္းဆိုလိုဟန္ႏွင့္ ၾကည့္လိုက္မိေခ်ျပီ။ အကယ္၍ မ်ား ဟင့္အင္းဆိုလွ်င္ေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းပဲ ျပန္ေတာ့မည္ဟုလည္း ဆံုးျဖတ္ထားမိရင္း။

……………………………………………………………………………………………………………………………………………

(၃)

မနက္လင္းတည္းက ျမိဳ႕ကဧည့္သည္ေတြ ျပန္ေခ်ျပီ။ ဧည့္သည္ေတြ ျပန္တည္းက ဒီကြပ္ျပစ္ေလးေပၚထိုင္ေစာင့္ေနသည့္ အရီးစိန္..ေဟာ သူ႕အေဖာ္ေတြ လာေတာ့ စကားးေတြ သြန္က်ေခ်ျပီ။

 “သူတို႕ ျမိဳ႕မွာက အစံုအလင္ရေပမဲ့ေအ က်ဳပ္ကေတာ့ မေပ်ာ္ပါဘူး.. ညည္းၾကည့္ေလ မမႏိုင္ဆို ပိုက္ဆံရွာတတ္တာေတာ့ ဟုတ္ပါရဲ႕ အိမ္မႈကိစၥမကၽြမ္းက်င္ဘူးေလ ေဟာ က်ဳပ္တို႕ ဆီမွာက ဘယ္မိန္းခေလးမဆို အရြယ္ေရာက္တာနဲ႕ အိမ္မႈကိစၥအစ စက္ခ်ဳပ္လက္ခ်ဳပ္အဆံုးတတ္ျပီးသား ျပီး ပ်ိဳးႏႈတ္တာေကာက္စိုက္တာနဲ႕ ဝင္ေငြလည္းရွာႏိုင္ပါတယ္ေအ သူတို႕ျမိဳ႕ေလာက္မမ်ားတာပဲရွိမယ္”

စကားကို တေညာင္းၾကီးေျပာလိုက္ေသာေၾကာင့္ အာ ပင္ေျခာက္လာေခ်ျပီ။ အရီးစိန္ ေရေႏြးၾကမ္းအား တက်ိဳက္ေသာက္လိုက္သည္။ ျပီး စကားဆက္လိုက္သည္။ အရီးစိန္ေရွ႕ရွိ အိမ္နားက သက္ၾကီးပိုင္း လူၾကီးေတြကေတာ့ ပါးစပ္ေလးအေဟာင္းသားႏွင့္ နားစြင့္ဆဲ။

“သူတို႕ျမိဳ႕မွာက ေရလည္းစိတ္ၾကိဳက္သံုးရခ်က္..စားစရာကလည္း ေပါခ်က္.. ဘာတဲ့ ကိုရီးယားကင္ဆိုလားပဲ က်ဳပ္တို႕ျမိဳ႕ေရာက္တုန္းက မမႏိုင္ ကင္ေကၽြးတာ ေကာင္းေတာ့ေကာင္းပါရဲ႕ေအ ေဈးေတာ့ၾကီးတယ္.. ဒါေပမဲ့ ရြာမွာလို မဟုတ္ပါဘူးေအ.. ရြာမွာက ပစၥည္းကို ၾကိဳက္သလိုထားလို႕တယ္ တန္ဖိုးၾကီးၾကီး မၾကီးၾကီး သူတို႕ဆီမွာက ေကာ္ဗူးေလးတစ္ဗူးေတာင္ ထားမရ.. ညက်န္မနက္ေပ်ာက္တာပဲ.. သူတို႕ေျပာတာေတာ့ မနက္ခင္းေစာေစာစီးစီး လာေကာက္တဲ့သူေတြရွိသတဲ့… တန္ဖိုးၾကီးတာေတြဆို ေသခ်ာသတိတရနဲ႕ကို အိမ္ထဲ ထည့္ရသတဲ့”

အရီးစိန္ခဏရပ္လိုက္ျပီး ျမႏွစ္ကို ေမးေငါ့ျပလိုက္သည္။

“ဟိုမွာေလ..ေခၚသြားတဲ့ ျမႏွစ္ကို မနည္းေအာ္ေနရတယ္ မမႏိုင္ဝတ္တဲ့အဝတ္အစားေတြကို သေဘာက်လြန္းလို႕တဲ့.. ဒီျပန္ေရာက္ခါစက ဘာတဲ့ ျမႏွစ္တို႕ရြာက ဆန္ၾကမ္းတယ္ေနာ္..တဲ့  ဘဝမေမ့နဲ႕လို႕ အသြင္ျခင္းတူတာမဟုတ္ဘူး.. ကၽြမ္းက်င္ပံုျခင္းလည္းတူတာမဟုတ္ဘူးလို႕ အဲ့ဟာမေလးက ျမင္ျမင္ကရာ အားက်ေနေလရဲ႕”

ျပီး အရီးစိန္ ျမႏွစ္ကိုၾကည့္လိုက္ရင္း

“ျမႏွစ္ေနာ္ျမႏွစ္ ညည္း ၾကပ္ၾကပ္ သတိထား ညည္းကို ဟိုဘက္ရြာက လာလာပိုးေနတဲ့ ျမိဳ႕ျပန္နဲ႕ေတာ့ မေပးစားဘူး.. ဒီရြာက ဘိုနီနဲ႕ပဲ ေပးစားမယ္ မ်က္စိေရွ႔တင္ၾကီးလာတဲ့ေကာင္ေလး ရိုးသားတယ္..ၾကိဳးစားတယ္.. ”

ျမႏွစ္ကေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းေလးပြစိပြစိႏွင့္ အရီးစိန္ကို မ်က္ေစာင္းထိုးလ်က္။

………………………………………………………………………………………………………………………..

ရည္ေဝ