(၁)
“မၾကီးရယ္ မုန္႕ဖိုးေလး ၅၀…၁၀၀ ေလာက္ေပးပါ…သမီးထမင္းမစားရေသးလို႕ပါ”
မ်က္စိေရွ႕ဝယ္ လက္ကေလးျဖန္႕ကာေတာင္းေနေသာကေလးငယ္ကိုၾကည့္ရင္း စိတ္ပ်က္စိတ္ညစ္စြာ မ်က္ႏွာလႊဲထားမိသည္။ ဒီဆိုင္ေလးသည္ အေတာ္ပင္ ေရာင္းေကာင္းေသာ ေအးဂ်င့္ကုန္စံုဆိုင္ေလးျဖစ္ျပီး ဆိုင္ေရွ႕ဝယ္ ထိုသို႕ေသာ ကေလးငယ္ေတြ မနက္ည ရွိေနတတ္သည္မွာ စိတ္ပ်က္ဖြယ္ရာပင္။ အခုေနာက္ပိုင္း ပိုပိုစိတ္ညစ္ဖြယ္ရာေကာင္းလာသည္က အရင္ထက္ ပိုမိုရဲတင္းကာ
အိက်ီ ၤစကို လက္ႏွင့္ဆြဲ၍ ေတာင္းတတ္ျခင္းပင္။
သူမထိုသို႕ေသာ ကေလးငယ္ေတြကို မုန္႕ဖိုးေပးေလ့မရွိပါ။ အက်င့္ပါသြားမွာစိုး၍ပင္။ မနက္ခင္းေဈးသြားခ်ိန္ဝယ္ ထိုသို႕ေသာ ႏြမ္းပါးသည့္ ကေလးငယ္မ်ား ပန္းေရာင္းတတ္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္မေတာ့ အားပါးတရကို ဝယ္ယူလိုက္သည္။
တစ္ေခါက္ လမ္းေရွ႔ဝယ္ အမိႈတ္ေကာက္ေနေသာ ကေလးတစ္ခ်ိဳ႕ကိုေခၚကာ အဝတ္အစားေပးဖူးသည္။ သို႕ေသာ္ သူတို႕ တစ္ဆင့္တက္ေမးသည္က သူမတူမေလးစီးေနေသာဖိနပ္ေလးကိုပါ ေပးလို႕မရဘူးလားဟင္..ဆိုေတာ့။ ေပးေတာ့ေပးျဖစ္ပါသည္။ ေနာက္တစ္ခါေခၚဖို႕ေတာ့ စိတ္မကူးမိေတာ့။
“မၾကီး ဆန္က ၁၅၀၀၊ ၾကက္ဥက ၅လံုး ၆၀၀ အားလံုးေပါင္း ၂၁၀၀ ပါ”
ေငြ ၂၁၀၀ ကိုထုတ္ေပးရင္း စိတ္ခ်မ္းသာစြာ ထြက္လာခဲ့သည္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ထိုကေလးငယ္တို႕ကို ျမင္ရျခင္းမွ လြပ္လပ္လာခဲ့ျပီမဟုတ္လား။
(၂)
“မၾကီးရယ္ ထမင္းဖိုးေလး ဟင္းဖိုးေလးမ်ားေပးခဲ့ပါ”
နားတို႕ကို တင္းက်ပ္စြာ ပိတ္ထားလိုက္ခ်င္မိသည္။ ဒီကေလးငယ္ေတြ ေနရာတိုင္းမွာရွိေနသည္လား။ ျမိဳ႕ထဲသို႕ အသြားကတည္းက ၾကားခဲ့ရသည့္ ဒီအသံက မွတ္တိုင္တိုင္းနီးပါးမွာ။ အခု အျပန္တြင္လည္း မရပ္ႏိုင္ေသး။
ထူးဆန္းတာက သူတို႕ေဘးနားဝယ္ သူတို႕ႏွင့္ ပံုစံတူ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရွိေနျခင္းပင္။ မိန္းကေလး ဟုဆိုရျခင္းကေတာ့ အသက္မွန္းၾကည့္ရလွ်င္ ၂၅ ဝန္းက်င္ေတာ့ ရွိမည္သာ။ သူမ ေဘးနားဝယ္မေတာ့ ကေလးမေလးေတြ ရွိေနေသးသည္သာ။ ငါးႏွစ္အရြယ္ကေလးမေလးေတြႏွစ္ေယာက္ရယ္။ ဒီၾကားထဲ ရင္ခြင္ပိုက္တစ္ေယာက္ရယ္။ ေနာက္ စူပံု႕ေနေသာ ဗိုက္ကေလးက သိသာေနေစသည္မွာ ေနာက္တစ္ေယာက္ဟု။ သက္ျပင္းအသာအယာ ခ်လိုက္မိသည္။
“အဲဒီမိန္းခေလးက ဒီနားမွာ အျမဲရွိေနက်ပဲေလ..ဒီနားမွာေနတဲ့ ကၽြန္မအသိေျပာတာကေတာ့ ကေလးမေလးေတြ အေမတဲ့…ေတာင္းစားခိုင္းထားတာလို႕ေျပာတာပဲ..ပိုက္ဆံရရင္လည္း သူသာ အဝအျပဲစားတာတဲ့ေတာ့…ကေလးေလးေတြကိုက်ေတာ့ သူစားျပီးမွ ေကၽြးတာတဲ့..”
ရင္ထဲတြင္ နင့္ခနဲ။ ေဘးနားက အေဒၚၾကီးႏွစ္ေယာက္ေျပာေသာ စကားသံ။
မၾကားခ်င္။ မသိခ်င္။ ဒီလိုျဖစ္ရပ္မ်ိဳးေျမာက္မ်ားစြာရွိမွန္းသိေသာ္ျငား မ်က္စိေရွ႕ဝယ္မေတြ႕ခ်င္ပါ။ ၾကည့္လိုက္ပါဦး။ ေက်ာင္းေနအရြယ္ေလးေတြ။ မိဘဆိုတာကို လက္ညိဳးေလးထိုးေရြးခြင့္ရခဲ့ၾကရင္ျဖင့္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေကာင္းလိုက္ေလမလဲ။
(၃)
မိေသာင္းကိုခ်စ္ၾကည္သနားစြာ ၾကည့္ေနမိသည္။ အဝက္အစားေပးတိုင္းလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္..ဟု အထပ္ထပ္ေျပာကာယူတတ္သူ မိေသာင္း။ ပါးစပ္ကလည္း စိုင္းစိုင္းခမ္းလိႈင္၏ ေတာေဂၚလီ ဆိုသည့္ သီခ်င္းကို အဆက္မျပက္ ေအာ္ၾကီးဟစ္က်ယ္ရြတ္တတ္သူ။
“အားလံုးတတ္ၾက ငါ့ေထာ္လာဂ်ီ ငါ့ကိုမိန္းခေလးမ်ား ေအာ့ေၾကာလန္သည္ ရြာေျမာက္ဘက္ပိုင္းကေတာ့ သိပ္မၾကည္ ငါ့နာမည္က ေတာေဂၚလီ”
အခုလည္း ဒီသီးခ်င္းပဲရြက္ကာထြက္သြားျပန္ပါသည္။ ခႏၵာကိုယ္ေလးလႈပ္တုပ္လႈပ္တုပ္ႏွင့္။ သနပ္ခါးေလးအေဖြးသားႏွင့္ မိေသာင္း ရုပ္ေလးကလည္း သန္႕သည္။ သို႕ေသာ္ျငား ဘဝကံအက်ိဳးေပးေၾကာင့္လားမသိ။ စိတ္ေလးက မႏွံ႕ရွာ။ မိဘေမာင္ဖြားရယ္လည္း မ၇ွိရွာဖူးထင္ပါရဲ႕။ ဒီလိုပဲ အရပ္တကာ လွည့္သြားေနသလားကြယ္…စိတ္ထဲ မသက္မသာေတြးမိရင္း သက္ျပင္းေမာတစ္ခ်က္ ခ်မိလိုက္သည္။
(၄)
ေဟာေတာ္…..ျမင္ေနရတဲ့ ျမင္ကြင္းက မယံုႏိုင္စြာ။ မိေသာင္း ကေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္။ သူ႕ကေလးမွန္းသိသာစြာ သူႏွင့္ ရုပ္ခ်င္းဆင္စြာပဲ အသားဝါဝါေခ်ာေခ်ာေလး။
မိေသာင္း ေပ်ာက္သြားတာေတာ့ အေတာ္ၾကာပါျပီ။ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ေတာ့ ရွိမည္ရယ္ေပါ့။ အခုေတာ့ ကေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ ျပန္ေပၚလာျပီ။
ဘယ္လိုမေကာင္းတဲ့ လူ႕မိစၥာလည္းကြယ္။ ႏွမခ်င္းမစာနာ။ အက်ိဳးအေၾကာင္းကို အေသအခ်ာမသိရေသာ္ျငား၊ မိေသာင္းထံက ေမးမရေသာ္ျငား ေတြးၾကည့္ရံုႏွင့္ သိသာပါသည္။
“အို..မေပးဘူး..မေပးဘူး..မေပးႏိုင္ပါဘူး..ေတာ္လိုခ်င္ရင္ ေတာ့္မိန္းမကို က်ဳပ္လိုမ်ိဳး ဇရပ္မွာ အိပ္ခိုင္းပါ့လားေတာ့ ဒါ ဇရပ္ေစာင့္နတ္ၾကီးက က်ဳပ္ကို…ေပးတာ ဘယ္သူ႕မွ မေပးႏိုင္ပါဘူး..သြား က်ဳပ္သားေလးနား ကပ္မလာၾကနဲ႕”
ရယ္ဖို႕ရာစကားလို႕ပင္ မသတ္မွတ္ႏိုင္ၾက။ မိေသာင္းကို ကေလးေပးမလား ဆိုျပီး စေနသည့္ ေဘးအိမ္ကလင္မယားႏွစ္ေယာက္ပင္ မိေသာင္းကိုၾကည့္ ငိုင္သြားလိုက္ၾကတာ။ သူမ ရင္ထဲလည္း နင့္ခနဲ။ မိေသာင္း ရယ္…..ဟုပင္ ေရရြတ္လိုက္မိ၏။ ထို႕ေနာက္ မိေသာင္းကို လင္မယားႏွစ္ေယာက္က လိုက္ေခ်ာ့ကာ ကေလးဖို႕ ပစၥည္းတစ္ခ်ိဳ႕ ေပးေနတာ ေတြ႕ရေတာ့မွ သူမလည္း သတိရစြာ မိေသာင္းကို ဘာေပးရမလဲဟု အဝတ္အစားတစ္ခ်ိဳ႕ ထုတ္ၾကည့္မိျပန္ပါသည္ေလ။
“ဟဲ့ မိေသာင္း ေထာလာတယ္ေပါ့”
“ေထာပါဘူး အစ္မရယ္ သူတို႕က ေပးတာနဲ႕ မတန္ေအာင္ ကၽြန္မ သားေလးကို ေတာင္းၾကတယ္ေလ။ ကၽြန္မကလည္း ေပးႏိုင္ပါဘူး အစ္မလည္း မေတာင္းရဘူးေနာ္ ေတာင္းရင္ အစ္မကိုလည္း မေခၚေတာ့ဘူး”
“ေအးပါေအ ေအးပါ မေတာင္းပါဘူး ေရာ့ ဒါက ညည္းဖို႕ ဒါက ညအိပ္ရင္ ျခံဳဖိဳ႕ေစာင္”
(၅)
ေပ်ာ္ရႊင္စြာထြက္သြားေသာ မိေသာင္းေလးကိုၾကည့္ရင္း သူမလည္း အိမ္ထဲ သို႕ ျပန္အဝင္ တစ္ဖက္အိမ္သို႕ ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူမလိုပင္ မိေသာင္းကို ေငးၾကည့္ေနဆဲ လင္မယားႏွစ္ေယာက္။ အၾကည့္ခ်င္းဆံုသြားျဖစ္ၾကေတာ့ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ နားလည္စြာျဖင့္။ မိေသာင္းအတြက္ ခံစားခ်က္တို႕ ကိုယ္စီ ကို အသီးသီးထုတ္ေျပာစရာမလိုပါပဲ ဖလွယ္လိုက္မိၾကသည္။
ဒီေနာက္ပိုင္း လာတိုင္း မေအႏွင့္သား သနပ္ခါးအေဖြးသားျဖင့္။ သူ႕သားေလး ရင္ခြင္ပိုက္ေလးကိုျဖင့္ မိေသာင္း ဘယ္ေလာက္ခ်စ္မွန္းသိသာသည္။ အခုေတာ့ ရင္ခြင္ပိုက္ေလးလည္း လမ္းစမ္းေလွ်ာက္ေနေခ်ျပီ။ တစ္ႏွစ္ မေက်ာ့္တေက်ာ္ဆိုေတာ့လည္း လမ္းေလွ်ာက္သင္ေနေခ်ျပီေပါ့။ မိေသာင္းကို လည္း ေမေမ..ေမေမႏွင့္မပီကလာေျပာသည္ကို ေဒၚမိေသာင္းက သူမတို႕နားေရာက္တိုင္း ၾကြားေနက်။ ကေလးလိုခ်င္သည့္ ေဘးအိမ္က လင္မယားေရွ႔မွာ သူ႕သားေလးကို လမ္းေလွ်ာက္သင္ျပေနက်။ သူမ ေပးထားသည့္ အဝတ္အစားတို႕ကို မိေသာင္းဝတ္ေသာ္လည္း ကေလးအတြက္မူ ဘယ္လိုစုသည္မသိ။ အဝတ္အစားသစ္တို႕ျဖင့္။ ကေလးခ်စ္သူမ်ားက ဝယ္ေပးသည္ထင္ပါရဲ႕။
တစ္ကယ္တမ္းေတြးၾကည့္လွ်င္ေတာ့ ကေလးေရွ႔ေရးအတြက္ ရင္ေလးစရာ။ ဒါေပမဲ့လည္း သားအမိႏွစ္ဦး ေလာေလာဆယ္ေတာ့ အဆင္ေျပေနၾကသည္။
…….မိေသာင္းမလာတာေတာ္ေတာ္ ၾကာသြားျပီ။ သူမတို႕ တစ္လမ္းလံုးနီးပါးလည္း မိေသာင္းကို သတိရစြာ။
။။။
(၆)
သူငယ္ခ်င္းက သူ႕ေျမကြက္ကိုျပရန္ ဒီရပ္ကြက္ေလးဘက္သို႕ ေခၚလာျခင္းပင္။ နည္းနည္းေတာ့ ေခ်ာင္က်ပါသည္။ သူမမွာ ေငြပိုေငြလွ်ံေလးရွိတုန္း ဝယ္ရင္ေကာင္းမလား စဥ္းစားၾကည့္ျပီး လိုက္ၾကည့္ျခင္းသာ။ ေခ်ာင္က်လြန္းသည့္အျပင္ လမ္းကလည္း အနည္းငယ္ဆိုးေသးသည္။ ေဈးသက္သာသည္ဆိုေသာ္ျငား ဒါေတာ့ မလိုခ်င္ပါ။
“ဒီေျမကြက္ဆို အေမၾကိဳက္မွာမဟုက္ဘူးဟ” ေျပာရင္း ရုက္တရက္ ျမင္လိုက္ရသည့္ ျမင္ကြင္းက သူမ၏ အာရံုတို႕ကို ထိန္းခ်ဳပ္သြားသည္။ ျမင္ကြင္းကို အေသအခ်ာစူးစိုက္ၾကည့္မိေတာ့ မိေသာင္း….သူမထိုင္ရွိခိုးရင္း ဆုေတာင္းေနသည္က ဇရပ္ငယ္တစ္ခု။
“နတ္မင္းၾကီးရယ္ ကၽြန္မသားေလးကို ျပန္ေပးပါရွင္”
လက္အုပ္ေလးခ်ီဆုေတာင္းေနသည့္ မိေသာင္း။ အသားအရည္ေတြ မြဲေျခာက္လို႕။
ျမင္ျမင္ခ်င္းမမွတ္မိႏိုင္ေအာင္ထိ ေျပာင္းလဲေနလိုက္တာ။ သူငယ္ခ်င္းက “သြားေအာင္ေလ” ဟုေခၚေနသည္ကိုပင္ လက္ကာျပရင္း ေတြ႕ရာဆိုင္ဝင္ကာ မုန္႕ဝယ္ရင္း ေမးၾကည့္မိေတာ့…..
“လြန္ခဲ့တဲ့သံုးရက္က သူ႕ကေလးအခိုးခံလိုက္ရလို႕ေလ….”
“ရွင္……”
“သူက စိတ္ကသာမႏွံ႕တာ သူ႕သားေလးကို အရမ္းခ်စ္တာ”
“ေအာ္..အစ္မရယ္ ကိုယ့္ေသြးသားကိုး ခ်စ္ရွာမွာေပါ့”
“အဲဒါ ေပ်ာက္တဲ့ေန႕ကေရာ မေန႕ကေရာထိုင္ျပီးဆုေတာင္းေနတာေလ..ဒီေန႕လည္း မနက္မ်က္လံုးႏွစ္လံုးပြင့္ျပီဆိုတာနဲ႕ ထိုင္ဆုေတာင္းေတာ့တာပဲ လူေတြကလည္းကြယ္ ေတာ္ေတာ္တရားမဲ့ေနၾကတယ္ မိဘေမတၱာကိုမွ မစာနာမညွာတာ ကေလးခိုးသြားရတယ္လို႕ ဝဋ္လိုက္မွာ မေၾကာက္ဘူးလားမသိ”
“အင္း”…ၾကားရသည့္ စကားတို႕ၾကား မသက္မသာ ေလပူတစ္ခ်က္မႈတ္ထုတ္ရင္း အိမ္ျပန္ခဲ့မိေသာ္လည္း စိတ္အစဥ္ကေတာ့ မိေသာင္းအေၾကာင္းသာ တဝဲလည္လည္။
(၇)
မိေသာင္း အရင္လိုမဟုက္ေတာ့ျပီ။ သူမတို႕ဘက္ ေရာက္တိုင္းလည္း အရင္လုိေခၚတိုင္းမဝင္ေတာ့။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္သာ တစ္စိုတ္မက္မက္ သြားလို႕။ မိေသာင္းေရွ႕ဝယ္ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ကေလးမ်ားေတြ႕လို႕ကေတာ့ မိေသာင္း အေျပးသြားေခ်ျပီ။ သူ႕သားေလးမွတ္ထင္ကာ လက္ကို အတင္းဆြဲထားတတ္သည့္ မိေသာင္းကိုၾကည့္ကာ ကေလးငယ္မွာ ေၾကာက္လို႕။
မိေသာင္း၏ သားငယ္ ဘယ္ေနရာမွာမ်ားေရာက္ေနမလဲ။ သိခြင့္ရွိမည္ဆိုလွ်င္ သိစမ္းခ်င္ပါသည္။ မိေသာင္းအတြက္ ရွာေပးခ်င္လွပါသည္။ အခုေတာ့ မိေသာင္းခမ်ာ……………။
…………………..
“မၾကီးရယ္ ထမင္းဖိုးေလးဟင္းဖိုးေလးမ်ား စြန္႕ၾကဲခဲ့ပါ..သမီးေမာင္ေလးထမင္းမစားရေသးလို႕ပါ”
မွတ္တိုင္နားသည့္ခဏဝယ္ ၾကားရသည့္အသံတို႕ေၾကာင့္ ျပတင္းေပါက္မွတစ္ဆင့္ ထိုကေလးငယ္တို႕ကို အေသအခ်ာလိုက္ၾကည့္ရင္း ရွာေနမိသည္က မိေသာင္းသားေလးမ်ား ပါလာမလားရယ္လို႕။ ကေလးတစ္ခ်ိဳ႕ ဖမ္းခံထိျပီး ေတာင္းစားခိုင္းတတ္တာမ်ိဳးကို ၾကားဖူးသည္မို႕ပင္။ ထိုသို႕ရွာမိရင္း လက္ကလည္း အေၾကြစတစ္ခ်ိဳ႕ ထုတ္ျပီးသားျဖစ္သြားျပီ။ မိဘဆိုတာကိုေရြးခ်ယ္ခြင့္မရသည့္ ကေလးငယ္တို႕အတြက္ သူမ ဒီေငြအေၾကြစေလးထုတ္ေပးလိုက္ရသည္မွာ ဘာမွ်ျဖစ္မသြားႏိုင္ပါ။ ကေလးတို႕အတြက္မူ………သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ရင္း သူတို႕၏ မိခင္ဟုထင္ရသူထံလွမ္းၾကည့္မိေတာ့ ျပံဳးေနသည့္အျပံဳးမွာ မသတီစရာ။
အဲ..ဟိုဘက္ကားလမ္းမွာ မိေသာင္းရယ္။ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ႏွစ္ႏွစ္နီးပါးအရြယ္ ကေလးတစ္ေယာက္၏ လက္ကို အတင္းဆြဲထားေလရဲ႕။ ကေလး၏အေမျဖစ္ဟန္တူသူက မိေသာင္း၏ လက္ကို ဇြတ္အတင္းခြါခ်ေနသည္။ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်မိလိုက္ျပန္ပါသည္။ ဒီခ်ိန္ဆို မိေသာင္းကေလးက ေလးႏွစ္ေလာက္ရွိျပီေပါ့။ မိေသာင္းရယ္…ကံအေၾကြးေတြ ဒီဘဝမွာ ကုန္ေအာင္ဆပ္ျပီး ေနာက္ဘဝက်ရင္ ျပည့္စံုကံုလံုျငိမ္းခ်မ္းတဲ့ဘဝေလးနဲ႕ ေမြးဖြားလာႏိုင္ပါေစကြယ္။ ဥာဏ္ပညာေလးလည္း ထြန္းေတာက္ျပီးေတာ့ေပါ့။
လူတင္ျပီးသည့္ ကားၾကီးကလည္း ဝူးခနဲ ေမာင္းအထြက္…မိေသာင္းဆီက အၾကည့္တို႕ ျပန္လႊဲကာ ခံုမွာထိုင္ခ်ရင္း မ်က္လံုးတို႕ မွိတ္လိုက္မိပါျပီ။ ေနာက္ထပ္ မွတ္တိုင္ေတြမွာ ၾကားရဦးမည့္ အသံတစ္ခ်ိဳ႕အတြက္ ေငြအေၾကြစတို႕ကိုလည္း လက္ထဲမွာ ဆုပ္ကိုင္ထားရင္း……………………။
။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။
ရည္ေဝ
2 comments:
အင္းးးးးးးးးးး
သက္ျပင္းခ်မိရံုကလြဲလုိ႔
ရင္ထဲေမာသြားတာပဲ :(
ခက္တယ္...ခက္တယ္ ေအာ္
တခ်ိဳ႕တခ်ိဳ႕ေသာ ဘ၀ေတြရယ္ .....
က်ေနာ္ေရးဖုိ႕စဥ္းစားထားမိတဲ့ဇာတ္အိမ္တစ္ခုကို အစ္မကအရင္ေရးသြားတယ္။
မိုက္တယ္..။ဒါေပမယ္ ့မက္ေဆ့ဂ်္ေတာ့မတူပါဘူး.။ ေရးေတာ့ေရးၾကည့့့့့့္ျဖစ္မယ္
ထင္တယ္..။ အားေပးလွ်က္ပါ..။
Post a Comment
မဂၤလာပါ စာေတြ လာဖတ္ေပးလို႕ ေက်းဇဴးပါေနာ္