---+++---
(၁)
“ျမား..။ ဒါ ျမားလား။”
မပီမသ ေရရြတ္မိလိုက္တယ္။ မွန္သားကိုယ္စီဖံုးအုပ္ထားတဲ့ မ်က္ဝန္းအစံုရဲ႕
ထပ္တူက်အၾကည့္ဟာ ေလးနက္ေဖါက္ဝင္သြားမတက္။ မ်က္သားျဖဴျဖဴထက္က
မ်က္နက္ဝန္းေတြကိုၾကည့္ရင္း ကိုယ့္မ်က္လံုးကို ျပန္ဆြဲထုတ္ရတာ ခက္တယ္။ ကားအနက္ကို
မွီလို႕ လက္ပိုက္ရပ္ေနတဲ့ သူ႕ဟန္ပန္ဟာ ကိုယ့္အတြက္ ဘာတစ္ခုမွ အဓိပၸါယ္ မရွိပါဘူး။
အဓိပၸါယ္ရွိလိုက္တာကသူ႕မ်က္ဝန္းနဲ႕ ထပ္တူက် သြားစိုက္လိုက္မိတဲ့
ကိုယ့္မ်က္ဝန္းေတြ။
မ်က္ဝန္းႏွစ္ခု တကယ္ဆံုစည္းျပီဆိုရင္ အခုလို ေလးနက္သြားတဲ့ ခံစားမႈမ်ိဳးရွိေၾကာင္း
သိတာ ဒါ ပထမဆံုးပဲ။ သူ႕မ်က္ဝန္းနဲ႕ ကိုယ့္မ်က္ဝန္းမွာ ဘာအဓိပၸါယ္မွ မပါ ပါဘဲ
ထပ္တူက်ဆံုစည္းမိလိုက္ရံုေလးနဲ႕ ဒီေလာက္ထိ ေလးနက္သြားသတဲ့လား။ ႏွလံုးသားမွာ
ရစ္သိုင္းလာတဲ့ ေလးေလးပင္ပင္နဲ႕ ျငိမ့္ေညာင္းလာတဲ့ တိမ္သားေလးေတြ။
ဒါဘယ္လိုခံစားခ်က္မ်ိဳးလဲ။ ဟင့္အင္း။ ကိုယ္ အဓိပၸါယ္မေဖၚတတ္ဘူး။
မ်က္ဝန္းေတြ ဆံုဖူးတယ္။ သိပ္ဆံုဖူးတယ္။ ပူေလာင္ေနတဲ့ မ်က္ဝန္းေတြကို ကိုယ္က
ပူေလာင္ေနတဲ့ မ်က္ဝန္းေတြနဲ႕ၾကည့္ဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ထပ္တူမက်ဘူး။ ေအးစက္ေနတဲ့
မ်က္ဝန္းေတြကို ကိုယ္ ပူေလာင္ေနတဲ့ မ်က္ဝန္းေတြနဲ႕ၾကည့္ဖူးတယ္။ အေရာင္ေတြ
ထပ္တူမက်ခဲ့ဘူး။ ခု ကၽြဲေကာ္ကိုင္းလို႕ ေခၚမလား။ မ်က္မွန္အနက္ေရာင္ေအာက္က
မ်က္ဝန္းေတြမွာ ကိုယ့္မ်က္ဝန္းေတြက
ထပ္တူက်သြားစိုက္ေနခဲ့သတဲ့။ကျပာကသီျပန္လႊဲလိုက္ေပမယ့္ မ်က္သားျဖဴျဖဴနဲ႕
မ်က္နက္ေစ့ေလးဟာ ကိုယ့္ႏွလံုးသားထဲပါလာတယ္။ ဘယ္လို ေရွာင္ရမယ္မွန္းကို မသိဘူး။
ဒီေန႕ ပန္းဆိုးတန္းမွာ မ်က္ဝန္းတစ္စံုနဲ႕ ေတြ႕ခဲ့တယ္ လို႕ ဒိုင္ယာရီစေရးၾကည့္ရင္
ေကာင္းမလားဟင္။ အဟင္း ကိုယ္ဆိုတာ စာေရးခ်င္ေပမယ့္ စိတ္ကူးယဥ္ဆန္ဆန္
ႏုလွေနတတ္တဲ့သူမွမဟုတ္ဘဲ။ ကိုယ့္စိတ္ကူးကို ခ်က္ခ်င္းပဲ ပယ္ဖ်က္လိုက္မိတယ္။
--+++---
