“ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ အတြက္”

ေဟာ့ဒီ႕ေနရာေလးက သဲမြမြေလးေတြနဲ႕ ဖံုးအုပ္ခံထားရတဲ့ ေျမျပင္။ ေဟာ့ဟိုေနရာေလးမွာက ပုရြက္ဆိတ္ေလးေတြ အံုဖြဲ႕လို႕ တက္ညီလက္ညီ လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကတာ။ အသိုက္ဆီ ေလွ်ာက္လိုက္၊ အစာရွာလိုက္နဲ႕ေလ။
ေဟာ့ဒီမွာက ကၽြန္ေတာ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဆိုတဲ့ သစ္ပင္။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေတြမွာက လူၾကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ လက္မေလာက္ရွည္တဲ့ အဆူးေတြ ျပည့္ႏွက္ေနတယ္။ အဆူး တိုတိုေလးေတြလည္း ရွိတာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ ခႏၶာကိုယ္ရဲ႕ အရြက္ေတြက ရွည္လ်ားလ်ားေတြ။ ကေလးတခ်ိဳ႕ေျပာၾကတာေတာ့ ဘာတဲ့။ စိန္ပန္းပင္ရဲ႕ အရြက္လိုပဲ။ က်စ္ဆံျမီးက်စ္ေဆာ့လို႕ရသတဲ့။
ေဟာ ကၽြန္ေတာ္ ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနၾက အခ်ိန္တစ္ခုေရာက္လာျပီ။ နံနက္ခင္းက သယ္ေဆာင္လာတာလား။ဒါမွမဟုတ္ နံနက္ခင္းကို သယ္ေဆာင္လာတဲ့သူလို႕ပဲ ေျပာရမလား မသိတဲ့ ေနမင္းၾကီးဟာေကာင္းကင္ေပၚကို တစစနဲ႕ တက္သြားေနတာ လွလိုက္တာ။ ဒီျမင္ကြင္းေလးဟာ လွလြန္းလို႕ ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ ေလေျပေလးေတြေတာင္  ရပ္တန္႕ေငးေမာေနေလရဲ႕။ လွလိုက္တဲ့ နံံနက္ခင္းၾကီးေရ ၾကိဳဆိုပါတယ္လို႕လည္း ကၽြန္ေတာ္ တိုးဖြဖြရြတ္ဆိုမိလိုက္ေသးတယ္။

မေျပာင္းလဲသည့္ အရာ

“မေျပာင္းလဲသည့္ အရာ”
။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။
“အရာရာ ေျပာင္းလဲသြားျပီ” ။
ဒီစကားကို ရဲရဲ႕ဝံ႕ဝံ႕ဆိုဖို႕ ကၽြန္ေတာ္ မဝံ႕ရဲပါ။ ခင္ဗ်ား၊ ကၽြန္ေတာ္၊ သူ အရာရာသည္ အမွန္တကယ္ေျပာင္းလဲသြားပါရဲ႕လား။ အေျခအေနေျပာင္းမည္။ ပတ္ဝန္းက်င္ ေျပာင္းမည္။ စိတ္ဓါတ္တို႕ ေျပာင္းလဲမည္။ ေကာင္းေသာ ေျပာင္းလဲျခင္းဟုတ္ပါရဲ႕လား။
နံနက္ခင္းသည္ သူႏွင့္ အတူ ေနမင္းကိုပါေခၚေဆာင္လာသည္။ ညေနခင္းသည္ သူႏွင့္ အတူ ေနမင္းကိုပါ ေခၚေဆာင္သြားသည္။ ဒါသည္ပင ္တစ္ေန႕တာ ေျပာင္းလဲျခင္း ျဖစ္သည္ဆိုပါစို႕။ ေန႕စဥ္ရက္ဆက္ လည္ပတ္ေနေသာ သမရိုးက် ျဖစ္စဥ္တစ္ခုကို ေျပာင္းလဲျခင္းႏွင့္ႏိႈင္းယွဥ္ဖို႕ လိုအပ္မည္မထင္ပါ။ လြန္ခဲဲ့ေသာ ဆယ္ႏွစ္က အပူအပင္ကင္းကင္းႏွင့္ ေဆာ့ကစားေနေသာ ကေလးတစ္ေယာက္သည္ ဒီေန႕ဒီခ်ိန္ဝယ္ ဘဝဝန္ကို ထမ္းေနေသာ လူငယ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္သြားျခင္းသည္ ေျပာင္းလဲျခင္းမည္ပါသလား။ ထိုေျပာင္းလဲျခင္းသည္ အသက္ရွင္ေနသမွ်ကာလပတ္လံုး သမရိုးက် ျဖစ္စဥ္တစ္ခုအျဖစ္ တည္ရွိသြားမည္ျဖစ္သည္။ ေနာင္အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ဝယ္ ထိုလူငယ္သည္ ကုမၸဏီပိုင္ရွင္ၾကီးျဖစ္ေနႏုိင္သည္။ ဆိုကၠားဆရာျဖစ္ေနႏုိင္သည္။ သို႕မဟုတ္ ေတာရေက်ာင္းေလးတစ္ေက်ာင္းတြင္ သီတင္းသံုးေနေသာ ဆရာေတာ္တစ္ပါးလည္း ျဖစ္ေနႏိုင္ျပန္ေသးသည္။ ထိုအရာကိုပင္ ေျပာင္းလဲသြားျပီလို႕ ေခၚဆိုႏိုင္ပါသလား။ သမရိုးက် ျဖစ္စဥ္တစ္ခုကို ေျပာင္းလဲသြားျပီဟု ရဲရဲဝံ႕ဝံ႕ဆိုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ထိ ကၽြန္ေတာ္ မရဲဝံ႕ပါ။
သို႕ေသာ္ မေျပာင္းလဲေသာ အရာတစ္ခုေတာ့ ရွိသည္ ဟု ရဲရဲဝံ႕ဝံ႕ ဆိုခ်င္ပါသည္။ ထိုသို႕ဆို၍လည္း မည္သူမွ် အျပစ္ေျပာလိမ့္မည္မထင္။ မေျပာင္းလဲသည့္ အရာကေတာ့ ထိုသူပင္ျဖစ္သည္။

“ေသာ္ဇင္(လိြဳင္ေကာ္) ရဲ႕ ရင္လြဲမိုး ဝတၳဳတိုခ်ဥ္းကပ္ျခင္း”

“ေသာ္ဇင္(လိြဳင္ေကာ္) ရဲ႕ ရင္လြဲမိုး ဝတၳဳတိုခ်ဥ္းကပ္ျခင္း”

စာေရးေကာင္းလွသူ ကိုေသာ္ဇင္(လိြဳင္ေကာ္) ရဲ႕ စာကို ခ်ဥ္းကပ္မယ္ဆိုေတာ့ အမွားေတြပါမွာစိုးလို႕ ေၾကာက္မိသား။ သို႕ေသာ္ ဒီစာမျပီးရင္ အေၾကြးက်န္ေနသလို ခံစားေနရလို႕ (ေရးမယ္ဆိုျပီး မေရးျဖစ္တာေလ) အေသအခ်ာခ်ဥ္းကပ္လိုက္ပါေၾကာင္း။ မိုဘာကတည္းက သူငယ္ခ်င္းျဖစ္လာသူမို႕ အမွားရွိရင္လည္း ခြင့္လႊတ္ေတာ့ ကိုေသာ္ဇင္ေရ။

…………..

“ခႏုိးခနဲ႕ရယ္သံနဲ႕ ေလာကႀကီးက သူ႕ကိုႏႈတ္ဆက္တယ္။ သူကေတာ့ ငုိေၾကြးျခင္းနဲ႕ စခဲ့တဲ့ ဘ၀ကုိ ခုထိ အံ့ၾသေနတုန္း။ ငုိတယ္။ရယ္တယ္ဆုိတာ အသက္ရွင္သန္လာခဲ့တဲ့ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လုံး နပမ္းလုံးလာခဲ့ၾကတာ ခုထိေတာင္ သူ ဖ်န္ေျဖလုိ႕မရေသးဘူး။ ေတာ္ေတာ္ၾကာ ရယ္တယ္။ မပြင့္တပြင့္ကေန ဟက္ဟက္ပက္ပက္၊ ၿပီး  အူလိႈက္သည္းလႈိက္။ တခဏၾကာေတာ့ မ်က္ရည္ေတြ စီးလိမ့္လာျပန္ေရာ။ တသိမ့္သိမ့္ရွိဳက္ငုိျခင္းနဲ႕ ယူၾကံဳးမရသလုိငုိျခင္း။  သူ အဲဒီ ရယ္ျခင္း ငုိျခင္းၾကားကာလမွာရွိေနသ၍ စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းတဲ့အရာဟာ ဘာလဲလုိ႕ေမးလာခဲ့ရင္ ခု သူရရိွပုိင္ဆုိင္ထားတဲ့ လူ႕ဘ၀ႀကီးပါပဲ။ မဟုတ္ေသးဘူး။ သူ ငွားရမ္းထားတဲ့ လူ႕ဘ၀ႀကီးပါပဲ။”

ေကာင္းကင္ ....ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာပါ

တကယ္ဆို ငါက
ေကာင္းကင္ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာ
မင္းဘယ္ေနရာမွာေနေန
မင္းဘယ္ေနရာမွာရွိရွိ
ကေလးတစ္ေယာက္ကို စိတ္မခ်သလိုမ်ိဳး
အရိပ္လို ၾကည့္ခ်င္ခဲ့တာ။

အခ်စ္ဆိုတာ

တကယ္ေတာ့
အခ်စ္ဆိုတာ......
သူျပံဳးလိုက္တဲ့ အျပံဳးလို
ႏူးႏဴးညံ႕ညံ႕ေလး
ေလေျပသြဲ႕သြဲ႕ေလး အတိုက္ခတ္ခံရသလိုမ်ိဳး။

မုန္းတယ္

တစ္ခ်က္ခ်က္နဲ႕ ျမည္ေနတဲ့ အသံမွာ
အလြမ္းေတြဟာ.....တစ္ပြင့္ျခင္းစီးဆင္းေနခဲ့
ခ်စ္သူ အေမ့ခံရတဲ့ ေန႕ရက္ကို
တကယ္............မုန္းတယ္။

သြဲ႕သြဲ႕ေလး ေျပးေနတဲ့ ေလေျပၾကားထဲ
တမ္းတမႈေတြြဟာ... တစ္ပါတည္း စီးေမ်ာလိုက္ပါသြားခဲ့
(မင္းရွိရာအရပ္ဆီ)

ကံေၾကြးရွိသမွ် ဒီမွ်ႏွင့္ ေက်ၾကပါေစ

(၁)
“မၾကီးရယ္ မုန္႕ဖိုးေလး ၅၀…၁၀၀ ေလာက္ေပးပါ…သမီးထမင္းမစားရေသးလို႕ပါ”

မ်က္စိေရွ႕ဝယ္ လက္ကေလးျဖန္႕ကာေတာင္းေနေသာကေလးငယ္ကိုၾကည့္ရင္း စိတ္ပ်က္စိတ္ညစ္စြာ မ်က္ႏွာလႊဲထားမိသည္။ ဒီဆိုင္ေလးသည္ အေတာ္ပင္ ေရာင္းေကာင္းေသာ ေအးဂ်င့္ကုန္စံုဆိုင္ေလးျဖစ္ျပီး ဆိုင္ေရွ႕ဝယ္ ထိုသို႕ေသာ ကေလးငယ္ေတြ မနက္ည ရွိေနတတ္သည္မွာ စိတ္ပ်က္ဖြယ္ရာပင္။ အခုေနာက္ပိုင္း ပိုပိုစိတ္ညစ္ဖြယ္ရာေကာင္းလာသည္က အရင္ထက္ ပိုမိုရဲတင္းကာ
အိက်ီ ၤစကို လက္ႏွင့္ဆြဲ၍ ေတာင္းတတ္ျခင္းပင္။
သူမထိုသို႕ေသာ ကေလးငယ္ေတြကို မုန္႕ဖိုးေပးေလ့မရွိပါ။ အက်င့္ပါသြားမွာစိုး၍ပင္။ မနက္ခင္းေဈးသြားခ်ိန္ဝယ္ ထိုသို႕ေသာ ႏြမ္းပါးသည့္ ကေလးငယ္မ်ား ပန္းေရာင္းတတ္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္မေတာ့ အားပါးတရကို ဝယ္ယူလိုက္သည္။
တစ္ေခါက္ လမ္းေရွ႔ဝယ္ အမိႈတ္ေကာက္ေနေသာ ကေလးတစ္ခ်ိဳ႕ကိုေခၚကာ အဝတ္အစားေပးဖူးသည္။ သို႕ေသာ္ သူတို႕ တစ္ဆင့္တက္ေမးသည္က သူမတူမေလးစီးေနေသာဖိနပ္ေလးကိုပါ ေပးလို႕မရဘူးလားဟင္..ဆိုေတာ့။ ေပးေတာ့ေပးျဖစ္ပါသည္။ ေနာက္တစ္ခါေခၚဖို႕ေတာ့ စိတ္မကူးမိေတာ့။

“မၾကီး ဆန္က ၁၅၀၀၊ ၾကက္ဥက ၅လံုး ၆၀၀ အားလံုးေပါင္း ၂၁၀၀ ပါ”

ေငြ ၂၁၀၀ ကိုထုတ္ေပးရင္း စိတ္ခ်မ္းသာစြာ ထြက္လာခဲ့သည္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ထိုကေလးငယ္တို႕ကို ျမင္ရျခင္းမွ လြပ္လပ္လာခဲ့ျပီမဟုတ္လား။

သိပ္မၾကာခင္ေရာက္လာေတာ့မည့္ အခ်ိန္တစ္ခုအတြက္ ..

၂၇>>>>၂၈
၂၈-၆
<<<<၄>>>>>

ဂဏန္းေတြနဲ႕ ကစားခ်င္တိုင္းကစားေနတာမဟုတ္ဘူး
တကယ္ဆို သူတို႕က ငါ့ကို ကစားသြားတာ
မျပိဳင္ႏိုင္ပါဘူးဆိုကာမွပဲ
အႏိုင္ခ်ည္း ပိုင္းသြားၾကတာ
တကယ္ပါပဲ ၁ ဂဏန္းကိုမုန္းတယ္
၂၈ ဂဏန္းကို မုန္းတယ္
ဘာမဟုတ္ညာမဟုတ္

“အေမွာင္ျခမ္းမွ ပန္းတစ္ပြင့္ ေၾကြလြင့္ျခင္း”

“အေမွာင္ျခမ္းမွ ပန္းတစ္ပြင့္ ေၾကြလြင့္ျခင္း”


ေဟာ့ဒီ ဝဲဘက္ရင္အံုက ဘာ့ေၾကာင့္ ခဏခဏေအာင့္ေအာင့္ေနတာလဲ။ တကယ္ဆို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လည္း ဘာမွ မလုပ္ခဲ့မိပါပဲကြယ္။ ယံုၾကည္မႈကို စြန္႕ပစ္ဖို႕ အခ်ိန္က်လာျပီထင္ပါရဲ႕။ ရိုးသားမႈကို မႏွစ္သက္ဖို႕ အခ်ိန္က်လာျပီထင္ပါရဲ႕။ ေသခ်ာပါတယ္။ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာသည္ထိ ေဟာ့ဒီဝဲဘက္ရင္အံုက နာက်င္ေနရဦးမယ္။ သူ႕ခမ်ာ သစၥာေဖါက္မႈေတြကို တသီတသန္းၾကီး ထမ္းပိုးထားခဲ့ရရွာတာ။ သူ႕ခမ်ာယံုၾကည္မႈေတြကို နားလည္မႈေတြနဲ႕ အလဲအထပ္လုပ္ရင္း ေၾကကြဲမႈေတြ ထမ္းပိုးခဲ့ရရွာတာ။

တကယ္ေတာ့ ကို႕ကို အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေလ့လာရင္းနဲ႕မွ သူ႕ဆီကရတဲ့ စကားသံေတြမွာ၊ သူ႕ဆီကရတဲ့ အေတြးအေခၚေတြမွာ က်ရံႈးခဲ့ရတာ။ မွားျခင္းမွားရင္ အလြယ္တကူယံုၾကည္တတ္တဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ စရိုက္က မွားတာေနပါလိမ့္မယ္။ ဟုတ္တယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ ရိုးသားမႈက ကၽြန္မကို ျပန္သတ္သြားတာ။ ကၽြန္မရဲ႕ ႏွလံုးသားကို ရိုးသားလြန္းမႈက သတ္သြားတာ။

ကၽြန္မ အေမွ်ာ္လင့္ရဆံုး၊ အယံုၾကည္ရဆံုးအလင္းတန္းေလးက ကၽြန္မအတြက္ ထာဝရလင္းလက္ေနေပးမယ္ ထင္ထားခဲ့မိတာ။ ယံုၾကည္ထားခဲ့မိတာ………….။ ခုေတာ့…………….. အဲ့ဒီ႕ယံုၾကည္မႈက ကၽြန္မႏွလံုးသားကိုသတ္သြားတာ။

အစြန္းႏွစ္ဖက္

အေရွ႕က ျမင္ေနရတဲ့ လမ္းေလးဟာ ကၽြန္မကို ဘယ္ေနရာထိ ေခၚေဆာင္သြားမွာလဲ။ ကၽြန္မ မသိဘူး။ ေလွ်ာက္လက္စ ေျခလွမ္းေတြကို ရပ္တန္႕ဖို႕က်ေတာ့လည္း လမ္းေလွ်ာက္ေနရတာကိုက အရသာတစ္ခုရွိသလို ခံစားခ်က္မ်ိဳးျဖစ္ေနတယ္။ ေျခေထာက္က်ဥ္တဲ့အခါမွာ အဲ့ဒီက်ဥ္တဲ့ အရသာကိုက တမ်ိဳးေလးအရသာ ရွိေနသလိုခံစားခ်က္မ်ိဳးကို ခုလမ္းေလွ်ာက္ေနခ်ိန္မွာ ခံစားေနရတယ္။ ရပ္လို႕မရဘူး။ ရပ္လည္းမရပ္ခ်င္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေျခေထာက္ေတြ ေတာ္ေတာ္ ေမာပန္းေနျပီ ကၽြန္မသိတယ္။

တစ္ဖက္သတ္

သံစဥ္တို႕ညွိ၍ ႏွလံုးသားေျမကို ထြန္ယက္ဖို႕ရာ ၾကိဳးစားမိသည္။ သို႕ေသာ္ ကိုယ့္တစ္ဘက္ျခမ္းကသာ ရုန္းကန္ကာ ထြန္ယက္ေနမိေသာေၾကာင့္ သိပ္မၾကာခင္တြင္ပင္ ၾကိဳးပ်က္ေပေတာ့မည္။ တဲတဲေလးသာ က်န္ရွိေနေသာ ၾကိဳးတို႕အား ၾကည့္ရင္း ကိုယ္ၾကဲခဲ့မိေသာ သံေယာဇဥ္မ်ိဳးေစ့တို႕အား ကပ်ာကယာ လိုက္လံသိမ္းဆည္းမိသည္။

သို႕ေသာ္ သံေယာဇဥ္မ်ိဳးေစ့တို႕ကား ေျခရာလည္းေပ်ာက္ေရလည္းေနာက္၍ ေပ်ာက္ကြယ္ေခ်ျပီ။ ကိုယ့္မွာ သိမ္းဆည္းဖို႕ရာထက္ ထိုသံေယာဇဥ္ အသီးအပြင့္တို႕၏ ရလဒ္ကို ခံစားေနရျပီ။ လြမ္းေဆြးျခင္း၊ ေၾကကြဲျခင္း၊ ယူက်ံဳးမရျခင္းတည္းဟူေသာ အသီးအပြင့္တို႕ ျဖစ္ထြန္းဖို႕ရာ ဒီမ်ိဳးေစ့ကို စိုက္ပ်ိဳးခဲ့ျခင္းမဟုတ္ပါ။

“စရိုက္” တဲ့လား

“စရိုက္” တဲ့လား။ တီးတိုးေရရြတ္ရင္း မဲ့ျပံဳးတစ္ခ်က္ျပံဳးမိလိုက္သည္။ အကယ္၍မ်ား ထိုစဥ္က အျဖစ္အပ်က္ကို ျပန္ေရာက္ႏိုင္မည္ဆိုပါစို႕။ ထိုသူ၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကိုလည္း သိမည္ဆိုပါစို႕။ ေသခ်ာပါသည္။ သူမ ထိုအျပဳအမႈကိုပင္ ထပ္မံ ျပဳလုပ္မိဦးမည္ ျဖစ္သည္။
တအူတံုဆင္း ေမာင္ႏွမရင္း ဆိုသည့္ ေသြးစည္းျခင္းသည္ မည္သည့္အရာႏွင့္မွ် ပ်က္မည္မဟုတ္မွန္း၊ ဖ်က္၍ရမည္ မဟုတ္မွန္း ထိုသူ႕ကို တစ္ခါေလာက္ေတာ့ ေတြ႕ဆံုကာ အေသအခ်ာ ေျပာျပခ်င္မိပါေသးသည္။

ထိုသူ ႏွင့္ ေတြ႕ဆံုခဲ့ပံုက မဆန္းလွပါ။ သူမ က သာမန္ ေအးဂ်င့္ကုန္စံုဆိုင္တစ္ခု၏ အေရာင္းဝန္ထမ္း ျဖစ္ျပီး ထိုသူက ဆိုင္ကို အျမဲလာေရာက္ဝယ္ယူေသာ ေဈးဝယ္သူတစ္ဦးအျဖစ္သာ။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ အဝယ္စိတ္လာကာ ဝယ္သည့္အခါတိုင္းလည္း သူမ ဆီသာ ေရြးခ်ယ္ေမးဝယ္တတ္သည္မို႕ သူမ သတိထားမိခဲ့ျခင္းပင္။

ေကာင္ေလးရဲ႕ ကဗ်ာ

ေကာင္ေလးရဲ႕ ကဗ်ာ

ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္မွာ အခ်စ္ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ရွိပါတယ္။ ေကာင္ေလးကိုယ္တိုင္ ေရးသားထားတာေလးေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ေကာင္ေလးစိတ္ထဲမွာ မျပည့္စံုေသးဘူး ထင္ေနယ္။ ကဗ်ာကိုဖတ္ရင္းဖတ္ရင္းနဲ႕…..။ အဲဒါနဲ႕ ကဗ်ာေလးကို မြမ္းမံဖို႕ ေဘာပင္ေလးကိုင္ေရးေတာ့မဲ့ အခ်ိန္မွာ ကဗ်ာေလးက ေကာင္ေလးကိုေျပာလိုက္တယ္။

“ခဏေနဦး ေကာင္ေလး……မင္း ဘယ္ေလာက္ျပင္ျပင္ ငါဟာ ရသေျမာက္လြန္းေအာင္ ေကာင္းမြန္မွာမဟုက္ဘူး”…..တဲ့။

ႏွစ္သစ္မွာ ဝဋ္ကၽြတ္ျပီ

ႏွစ္သစ္မွာ ဝဋ္ကၽြတ္ျပီ


“ေဟး..အပ်ိဳၾကီး ဘယ္ေတာ့ စားရမွာလဲေဟး”

ေဘးအိမ္မွ ဗလြတ္ရႊတ္တြ ေနတတ္ေလ့ရွိေသာ၊ ႏိုင္းမကိုဆို အျမဲေနာက္ေလ့ရွိေသာ ဦးလွဘူး။

“ဘယ္ေတာ့မွ စားရဘူးဗ်ိဳ႕..ေမွ်ာ္မေနနဲ႕ေတာ့ ဦးလွဗူးသမီးမဂၤလာေဆာင္ေရာက္ရင္သာ အျပတ္အသတ္ေကၽြးဖို႕စဥ္းစားထား”
“ဟားဟား..ငါ့သမီးက ခုမွ ဆယ္ႏွစ္ရွိေသးလို႕ဟ..ေတာ္ၾကာညည္းရွာထားသမွ် ဘုန္းၾကီးစားသြားမွာစိုးလို႕ေမးတာပါဟာ..စိတ္မဆိုးပါနဲ႕”

ကဲ ျပီးကေရာ။ ဘုန္းၾကီးစားသြားမွာ စိုးလို႕တဲ့။ ငါေနာ္။ မ်က္ေစာင္းေတြ ပစ္ထိုးျပီး ထြက္လာလိုက္ေတာ့သည္။ ေအာ္လည္းေအာ္ေပးခဲ့လိုက္ေသးသည္။

မင္း မသိဘူး

မင္း အိက်ၤ ီ အိပ္ကပ္ေလးထဲမွာ
ငါ့ ႏွလံုးသားေလး တြဲလြဲခိုသြားတယ္
မင္း မသိခဲ့ဘူး
သစ္ရြက္ေၾကြသံေတြၾကားမွာ
မင္းမ်က္ႏွာေလးကို ေငးၾကည့္ခဲ့မိေပါ့
ဒါကိုလည္း မင္းမသိခဲ့ဘူး

အခ်စ္ဆိုတာ(ကဗ်ာ)

ေက်းဇဴးျပဳျပီး အခ်စ္ဟာ ဘာလဲဆိုတဲ့ အေမး လာမေမးပါနဲ႕
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာ ခင္ဗ်ားပဲ
ခင္ဗ်ားနဲ႕ေတြ႕တိုင္း မရည္ရြယ္ပဲ အမွားမ်ားစြာခလုတ္တိုက္မိ
ခင္ဗ်ားစကားေျပာတိုင္းမွာ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္မသိလိုက္ပဲ  ရက္ေကာ္ဒါတစ္လံုးျဖစ္မိ
ခင္ဗ်ားျပံဳးလိုက္တိုင္းမွာ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္မသိလိုက္ခင္ပဲ ကင္မရာတစ္လံုးျဖစ္မိ
ခင္ဗ်ား လမ္းခြဲဖို႕ႏႈတ္ဆက္ခ်ိန္တိုင္းမွာ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္မသိလိုက္ခင္ပဲ ေတမိျဖစ္မိ
ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ မသိလုိက္တဲ့ အေၾကာင္းတရားေတြကို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ အေျဖရွာမထုတ္ႏိုင္ေသးဘူး
အေၾကာင္းတရားမရွိတဲ့ သတိရမႈဟာ ျပင္းျပလြန္းရင္ အလြမ္းျဖစ္တတ္သလား
ဒါဆို ေသခ်ာတယ္
ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကိုလြမ္းေနတယ္
သတိရမႈေတြရဲ႕ စစ္မွန္တဲ့အေၾကာင္းတရားဟာ မခြဲႏိုင္မခြါရက္ျဖစ္ျခင္းလားး
ေသခ်ာေရရာ မသိခင္မွာပဲ ျမတ္ႏိုးမႈ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းတရားကို မျငင္းဆန္ဝံ႕စြာ လက္ခံလိုက္မိခဲ့
အခ်စ္ရဲ႕အဓိပၸါယ္က ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့့ ခင္ဗ်ားပဲ
ထာဝရအတြက္ ေသခ်ာတယ္

ေက်းဇူးျပဳျပီး....

 (၁)

ေက်းဇူးျပဳျပီး ျပံဳးေနပါ

ခင္ဗ်ားအျပံဳးတစ္ခ်က္ျမင္ရတိုင္း

ရင္ကအေမာေတြေၾကြလြင့္ရလြန္းလို႕

ထာဝရ ေမာ္ဖူးခ်င္တယ္

ေက်းဇဴးျပဳျပီး ျပံဳးေနပါ

(၂)

ေက်းဇဴးျပဳျပီး သံစဥ္ေလးေတြ လႊင့္ပါ

တီးတိုးသက္သာ ဆိုတတ္တဲ့ ခင္ဗ်ားစကားသံတိုင္းမွာ

ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားဟာ

သီခ်င္းတစ္ပုဒ္နဲ႕ ကေနသလိုမ်ိဳး

အသံအတိုးအက်ယ္အလိုက္ ကေနမိရဲ႕

စကားအခြန္းတိုင္းကို

ေမွ်ာ္လင့္တၾကီးနဲ႕ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနမိ

ေက်းဇဴးျပဳျပီးေတာင္းဆိုပါရေစ

ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ဆံုတိုင္း

သံစဥ္ေလးေတြ လႊင့္ေနေပးပါ

အျပံဳးစစ္စစ္ တစ္ပြင့္ေလာက္ ေျခြပါ

အျပံဳးစစ္စစ္ တစ္ပြင့္ေလာက္ ေျခြပါ

ဒီေန႕နံနက္ခင္းကို အျပံဳးႏွင့္ ၾကိဳၾကည့္သည္။ အိမ္မွအလုပ္ဆီသို႕ထြက္လာကတည္းက မ်က္ႏွာတြင္ အျပံဳးမွ လြဲ၍ အျခား ဘာမွ် မထား။ ေတာ္ေတာ္ေလးကို အဆင္ေျပပါသည္။ ထိုအျပံဳးေၾကာင့္ပင္ အခါတိုင္း မ်က္မွန္းတန္းမိသူမ်ားကပါ ျပန္ျပံဳးသြားၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ဆို လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲမွပင္ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ပါဦးဟု ခြက္ကိုင္ရင္း ေမးဆတ္ျပသူႏွင့္။ အဆင္မေျပသူက ကၽြန္ေတာ္သာျဖစ္သည္။ စိတ္မၾကည္ပါပဲလ်က္ မဲ့မျပခ်င္ေသာကၽြန္ေတာ္က တမင္ပင္ ျပံဳးထားျခင္းမဟုတ္ပါလား။ မစစ္မွန္သည့္ အျပံဳးတစ္ခုႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ ထိုအျပံဳးေၾကာင့္ပင္ မလြတ္မလပ္ျဖစ္ေနရသည္။ ေလးေလးလံလံျဖစ္ေနေခ်ျပီ။

ေပ်ာ္ရဲ႕လား(၂)

ေပ်ာ္ရဲ႕လား(၂)

ေပ်ာ္...ရဲ႕...လား..
ဟိုးမွာ ႏွလံုးေသြးေတြကို
မင္းအတြက္ မိုးအျဖစ္ရြာခ်ေပးေနတဲ့ သူရွိတယ္
မင္းေပ်ာ္ဖို႕ မင္းခ်စ္တဲ့ မိုးေတြ သူဖန္ဆင္းေပးခ်င္လို႕တဲ့..
ေပ်ာ္ရဲ႕လားေလ....

ေပ်ာ္ရဲ႕လား

ေပ်ာ္ရဲ႕လား
ေပ်ာ္ရဲ႕....လား.......
ေပ်ာ္...ရဲ႕....လား...
တိတ္တဆိတ္ေမးေနတဲ့ ငါ့စကားသံေတြ
တျဖည္းျဖည္း အက္ကြဲေျခာက္ကပ္လို႕.....
ထပ္ေမးပါရေစ
ေပ်ာ္....ရဲ႕..လား........။

ရံႈးသူ

ဖက္ေပြ႕႔ထားရတဲ့အရံႈးေတြဟာ ရထိုက္လား/ မရထိုက္လား ေဝခြဲစဥ္းစားမရေသးခင္.........
လမ္းမအိုၾကီးေပၚ သယ္ေဆာင္သြားခံလိုက္ရ
အသယ္ေဆာင္ခံလိုက္ရတဲ့ခႏၶာဟာ စိတ္ဆိုတဲ့နာမ္ကို ဆြဲေခၚထားဖို႕ ေမ့ေလ်ာ့စြာ.....
လမ္းမအိုုထက္ကလူဟာ ငါ......လား
မေသခ်ာျခင္းမ်ားစြာနဲ႕ ငါ့ကိုယ္ငါ ျပန္ေမးၾကည့္ေတာ့
ငါ..ေပ်ာက္ေနတာ ၾကာခဲ့ျပီ

အခ်စ္ရူး

““အခ်စ္ရူး””

ျပင္ဆင္ခြင့္မရွိတဲ့ အရံႈးကို မွပိုင္ဆိုင္ခဲ့ရသူ

တကယ္ဆို ကိုယ္က....

ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုး မေကာင္းမႈမွန္သမွ် ေရွာင္ခဲ့သူပါ

ဒါေပမယ့္လည္း မဖိတ္ေခၚပဲရတဲ့ အရံႈးကို ျပံဳးျပီးလက္ခံလိုက္ရ